Æskan - 01.09.1969, Blaðsíða 49

STEBBI litli átli heima í oveit. Bezti vin-
ur hans hét Svali. Það var hundurinn á
bænum. Þeir Stebbi og Svali léku sér oft
saman þegar gott var veður. Þá vóru þeir
út á tún. Þar var nóg af alls konar blómum.
Þar voru sóleyjar og fíflar, puntur og súrur.
Gaman var að skreyta hattinn sinn með
sóleyju/n og úr fíflaleggjunum mátti búa til
skínandi fallegar hálsfestar. Súrurnar voru
góðar að eta og með puntinum var hægt
að kitla Svala I eyrunum.
Á einhverjum stað óx mikið af smára.
Stebbi hafði heyrt, að ef maður gæti fundið
íjögralaufasmára og borðað eitt blaðið, þá
hiætti maður óska sór hvers, sem vildi.
Þess vegna var Stebbi oft að leita að fjögra-
laufasmára. Svali leitaði líka, en vanalega
gafst hann fljótt upp, lagði sig út af og
sofnaði.
Nú var það einn dag þegar sólin skein og
fuglarnir sungu, að Stebbi var að leita að
fjögralaufasmára, en Svali hafði sofnað,
eins og hann var vanur. En allt í einu vakn-
aði Svali við það, að Steþbi æpti af gleði.
Hann hafði fundið það, sem hann leitaði að.
— Húrra, nú get ég fengið Indíána-bún-
búningurinn. Stebbi var eirðarlaus af
óþreyju og um kvöldið grét hann út af
vonbrigðunum.
— Vertu rólegur, Stebbi minn, sagði
mamma. Þú verður að gá að því, að þetta
er svo stór ósk, að það er ekki von að þú
féir hana uppfyllta undir eins. Þú verður
að vera þolinmóður.
Svo leið hver dagurinn af öðrum, að
ekki fékk Stebbi ósk sína uppfyllta. Og
dagarnir urðu að vikum og vikurnar að
mánuðum og Stebbi var farinn að halda að
það væri bara vitleysa, að maður gæti feng-
ið ósk sína uppfyllta með því að éta fjögra-
laufasmára. Hann var orðinn úrkula vonar
um að hann mundi nokkru sinni fá Indlána-
búninginn.
Sumarið var liðið. Haustið var liðið. Og
nú komu blessuð jólin. Á jólakvöldið fékk
Stebbi stóran böggul. Og hvað haldið þið
að hafi verið í honum? Indíána-búningur!
Það var fjaðraskraut iil þess að hafa ó höfð-
inu, belti með tréöxi, bogi og örvar og
örvamælir.
Og þá held ég að Stebbi hafi orðið
glaður. Hann rak upp svo ógurlegt Indíána-
öskur, að Svali varð logandi hræddur og
hypjaði sig inn í skot. Stebbi fór nú í
búninginn og ætlaði að sýna Svala hvað
hann væri orðinn fínn og hermannlegur.
En Svali var hræddur við hann og hnipraði
sig innst í skotið og það var sama hvernig
Stebbi kallaði á hann. Seinast fékk Stebbi
kjötbita hjá mömmu sinni og bauð Svala.
Og þá stóðst hundurinn ekki mátið, því að
honum þótti eins vænt um að fá kjöt eins
og Stebba hafði þótt að vá búninginn. Og
nú var Svali ekki hræddur lengur.
Á jóladaginn var- bezta veður. Þá fór
Stebbi út í búningnum sínum og hafði Svala
með sér. Og hann stakk íveimur fjöðrum
undir hálsband Svala svo að hann væri
eins og reglulegur Indiánahundur.
En haldið þið að það hafi verið fjögra-
laufasmári sem gaf honum Stebba Indíána-
búninginn? Ónei, það gerði mamma.
'ng, hrópaði Stebbi og stakk smáranum upp
1 sig og át hann allan til vonar og vara.
Svali glápti forviða á hann. Hvað gekk
nð honum Stebba? Var hann þá ekki far-
'nn að éta gras!
Stebbi flýtti sér inn íil mömmu sinnar og
sagði henni írá heppni sinni. Og hann sagð-
ist hafa óskað sór að fá Indíána-búning.
•— Er það ekki alveg áreiðanlegt,
aiamma, að maður fær ósk sína uppfyllta
ef maður finnur íjögralaufasmára og étur
itann? sagði Steþbi.
Mamma hló.
Vertu nú ekki of viss um það, sagði
hún. En við sjáum nú til.
Svo leið dagurinn og ekki kom Indíána-
Flugstjóri
hjá S. A. S.
Fyrsta stúlka, sem verður
flugstjóri á þotu hjá flugfélag-
inu SAS, er norsk og heitir
Turid Widerös. Hún hefur starf-
að áður sem flugfreyja og
skíðakennari. Hún kom í fyrsta
sinn í flugvél nokkru eftir að
faðir hennar, Viggo Widerös,
hafði stofnað sitt eigið flugfé-
lag i Noregi. Faðir hennar var
mikið á móti því, að hún lærði
flug, en ekkert dugði. Hún lét
mótmælin lönd og leið og
byrjaði að taka iíma í vlugi. Síð-
ustu 6 árin hefur hún flogið
sem flugmaður á leiðinni frá
Bodö íil Lofoten í Noregi, á
flugvél af gerðinni „Haviland
Otter DCH". Hún hefur einnig
flogið sjúkraflug fyrir félag föð-
ur síns. I alls konar veðri á
öllum árstimum hefur hún kom-
ið fólki til hjálpar, óraleiðir, oft
norður að heimskautsbaug, og
aldrei hefur henni hlekkzt á
með vél sína.
405