Æskan - 01.05.1970, Blaðsíða 17

Hvers vegna lækkar áfengiö
l'kamshitann verulega í stað
þess að auka hann?
Rökin lyrir því eru þessi:
Við neyzlu áferigis lamast þær taugar,
s©m stjórna hringvöðvum háræðanna, og
Því meir sem meira er drukkið. Blóðið
streymir því óhindrað til húðarinnar, og
hitatapið verður mikið. Blóðið kólnar þá
oft meira en hollt er. Þetta kalda blóð
sheymir síðan út um allan Kkamann, og
tíkamshitinn lækkar meir og meir. Húðin
siálf er aftur mun heitari en venjulega, og
t>að veldur þeirri skynvillu, að mönnum
tinnst áfengið verma og hita, þótt líkams-
hitinn sé stöðugt að lækka. Það kemur fil
af því, að hvergi nema í húðinni eru tauga-
trurnur, sem flytja hita- og kuldaáhrif til
heilans.
Venjulega verðum við þess vör, þegar
°kkur kólnar. Þá reynum við annað hvort
klæða okkur betur til að halda betur
að okkur líkamshitanum eða reynum að
auka hitann með meiri hreyfingu og með
t>ví að drekka heita drykki.
Neyzla áfengis hefur því við slík tæki-
fœri tvöíalda hættu í för með sér:
1- Hún lækkar líkamshitann með óeðlilega
niikilli útgufun, og
2- hún villir jafnframt um fyrir mönnum,
svo að þeir verða þess ekki varir, að
likaminn er að kólna.
Neyzla áfengis hefur þvf oft valdið of-
kæiingu og sjúkdómum, og margir menn
hafa dáið úr kulda hennar vegna.
l’yrir framan þær leidclust þær Hulda og Dóra, en Siggi bróðir
þeirra hoppaði á undan.
Sunnudagskyrrð og helgi ríkti yfir öllu. Sólin skein frá bláum
himni á grænt trjálimið og grasið á vegarkantinum, rauð, gul
og blá blóm brostu þar við augum litlu systkinanna.
„Eigurn við ekki að taka eitt lag?“ sagði Lóa. „Jú, jú, við
skulum syngja,“ sögðu hin öll í kór. „Hvað eigum við áö syngja,
Lóa?“ bætti Hulda við.
„Við skulum syngja fyrst: ,,Á dýrðarskeiði", lagið, sem við
lærðum síðast í skólanum," svaraði Lóa.
Svo byrjuðu þau c'il 1 að syngja þetta fallega lag, meira að
segja tvíraddað, því að Lóa kunni milliröddina í því. Hún lærði
alltaf bæði lagið og milliröddina í skólanum.
Jafnvel Begga Iitla tók undir lagið, þó að hún væri ekki
alveg viss í vísunni.
Fimm barnaraddir hljómuðu samstilltar um skctginn, og Jtau
gengu eftir hljóðfalli söngsins:
„Á dýrðarskeið hefst dagsól heið,
um dalina ljómar og fjöll,
ó morgunn skær, ó, skógarblær,
í skínandi sólarhöll.
Með söngvahljóð um heimsins slcið
vér höldurn, og mark er ei sett,
af stað í stað og hver veit hvað,
með hjörtun svo frjáls og svo létt.“
(Stgr. Th.)
Allt í einu nam Lóa staðar, rétt í Jjví að söngnum var lokið
og Jcei'aði út í loítið.
„Bíðið þið, krakkar, ég linn lykt af Jtyrnirós," kallaði hún til
hinna, sem á undan fóru. Þau komu til Lóu og námu staðar.
Lóa gekk á' unclan út aí götunni og inn á milli trjánna.
Skammt frá veginum rakst luin á þyrnirósarrunna, sem stóð al-
settur rauðbleikum blómum, sem sendu frá sér sterka og ilntandi
angan. Lóa hafði fundið ilminn og gekk á hann. Hún var vön
Jrví að finna Jjyrnirósir í skóginum á lyktinni.
Þegar þau höfðu dáðst stundarkorn að þessari fögru sjón,
hélclu börnin áfram lengra inn í skóginn. Nú fóru Jiau að líta
olan í skógarsvörðinn fyrir fótum sér og gæta að, hvort Jrau
fyndu engin jarðarberin. Brátt fóru Jtau að tína þessi gómsætu,
fagurrauðu ber, sem J>au sáu glitta í til og frá um skógarsvörðinn.
Þau kepptust við að tína og leita uppi berjabletti, og voru
komin nokkuð langt inn í skóginn. Lóa gætti Jress að setja á sig,
í hvaða átt skógargatan var frá þeim, svo að hún gæti alltaf
ratað á hana aftur.
Þegar Jiau voru langt komin að fylla boxin, kom Jiieim saman
um að setjast niður og fá sér bita af nestinu.
Þau sátu þarna stundarkorn og borðuðu, sum sátu í grasinu,
en önnur hölðu fundið sér trjástolna og sátu á Jreim eins og
stólum. Framhald.
285