Æskan - 01.03.1973, Síða 11

Svaðilfarir í Texas
1. 13ob og Tom höfðu nýlega
lokið skólagöngu, og nú var
liálft ár ]>angað til þeir áttu
að byrja í öðrum skóla •— ein-
um af háskólum Bandaríkjanna.
Frændi |>eirra, Andy Wells
stórl>óndi í Texas, hafði boðið
]>eim að koma til sin og dvelja
hjá sér þetta misseri og hvila
sig undir háskólanámið. Pilt-
arnir tóku ]>essu boði með
föguuði og lærðu á skömmum
tima alla algenga vinnu á
nautabúi frænda sins. Eftir 2—
3 mónuði voru þeir orðnir
mestu reiðgikkir og kunnu að
nota byssu og slöngvivað nærri
]>vi eins vel og kúrekarnir á
bænum.
2. l>að var einn daginn sið-
degis, að þeir Bob og Tom
böfðu verið nokkra klukku-
tima úti á gresjunum miklu,
sem lágu undir búgarðinn, og
horft á, hvernig kúrekarnir
ijónkuðu við nautgripahjarð-
irnar. Þeir voru báðir ríðandi
og voru nú lcomnir á heimleið,
en ]>á stöðvaði Tom allt í einu
hest sinn og þreif i handlegg-
inn á Bob. Hann benti fram-
undan sér og rödd hans skalf
af ákafa, þegar liann sagði:
„Drottinn minn! Húsin hans
Andys frænda standa i björtu
báli.“
3. Bob leit þangað, sem Tom
benti. Alveg rétt — ]>arna í
fjarska, einmitt ]>ar sem bær-
inn stóð, lagði upp þykkan
reykjarmökk. Þeir slógu i hest-
ana og létu þá fara cins og þeir
komust. Þegar þeir komu nær,
heyrðu ]>eir snarkið í eldinum,
og hann hvæsti i skraufþurru
timhurhúsinu — en hvað var
þetta? Heyrðu þeir ekki líka
skothvelli i skammbyssum? —
„Við skulum komast fyrir það,“
sagði Tom ákveðinn og dró upp
skammbyssu sina. Bob gerði
eins, og svo riðu þeir áfram
óhræddir.
Framhald.
„Hvað er að tarna?“ kallaði hann dauðskelkaður. „Heyrðu,
Þjónn, komdu með títuprjóninn, ég sé ekki betur en að ég
sitji hér í miðjum hallargarðinum i hægindastólnum minum."
i sama bili gægðist prinsessan út um giuggann á vagn-
inum sínum.
„Góðan daginn, góðan daginn, pabbi minn,“ sagði hún
og brosti svo yndislega við honum, að hann fékk kökk í
hálsinn. Augu hennar voru perluskær og kinnarnar rós-
fauðar.
„Ég hef sofið svo dásamlega vært,“ sagði hún, „og nú
liður mér svo vel. Hvar er Gvendur? Ég vil endilega giftast
honum sem allra fyrst og fá hálft kóngsríkið."
„Ykkur er velkomið að fá það allt,“ sagði gamli kóngurinn.
i.Ég er syfjaður ennþá og nenni ekki að stjórna lengur.
Gerið þið svo vel. Takið þið það allt. Nú skulum við gleðj-
ast og byrja á undirbúningnum undir brúðkaupið, en fyrst
verðum við að fá eitthvað að borða. Blessuð, sendið þið
eina herdeild inn í eldhúsið að vekja matsveininn. Hann
steinsefur, skinnið að tarna; Ég heyri hroturnar í honum
alla leið hingað."
Gvendur sat hjá þrinsessunni við borðið, og daginn eftir
voru þau gefin saman í heilagt hjónaband. Þau unnust hug-
ástum og urðu fjarskalega hamingjusöm. Gvendur varð
kóngur og prinsessan varð náttúrlega drottning.
Kæmi það fyrir síðar, að drottningin ætti erfitt með
svefn, hlupu þau hjónin venjulega yfir í Sauðhæðirnar og
eltust við fénað stund úr degi. Þá féll allt í Ijúfa löð.
„Mér er sama, hvað hver segir, það hlýtur að vera eitt-
hvað dularfullt við Sauðhæðirnar, eitthvað yfirnáttúrlegt,"
sagði gamli kóngurinn. „Ég sný ekki aftur með það.“
9