Æskan - 01.03.1973, Blaðsíða 12

arun Al-Rashld kalífi í Bagdad
hafði þann sið að ganga um göt-
ur borgar sinnar seint að kvöldi,
ásamt stórvezirnum Gíafar.
Viidu þeir félagar komast að því, hvað helzt
væri talað um þá meðal almennings. Þeir
klæddu sig því sem væru þeir almúgamenn.
Þeir gengu kvöld þetta, sem hér um
ræðir, um mörg stræti og torg, án þess að
neitt óvenjulegt henti þá. Loks rákust þeir
á fátækan fiskimann, sem gekk heimleiðis
eftir árangurslausa veiðiferð og virtist fá-
tækur og vonsvikinn. Þeir tóku hann tali
'og lá honum gott orð á tungu til borgar-
yfi'rvaldanna. Hins vegar barmaði hann sér.
og sagðist eiga mörg börn. sem nú biðu
heima sársvöng.
Kalífinn sá aumur á honum og mælti:
„Hefurðu dug í þér til þess að kasta út
neti þinu einu sinni enn? Við skulum gefa
þér hundrað sekkinur fyrir það, sem þú
dregur á land.“
Fiskimaðurinn varð glaður við þetta, og
gengu þeir nú niður að fljótinu, þar sem
fiskimaðurinn kastaði netinu eins langt út
og hann hafði orku til. Þegar hann dró það
aftur að landi, var að vísu enginn fiskurinn
í því, en í því var þó einkennilegur hlutur,
kista allstór, rammlega læst og allþung.
Kalífinn greiddi manninum hina umsömdu
upphæð og fór fiskimaðurinn mjög glaður
heim á leið.
Kalífinn og stórvezírinn héldu einnig
heimleiðis og fengu burðarmenn til þess
að bera hina þungu kistu að hallargarðin-
um. Þegar þeir luku henni upp, sáu þeir
körfu úr pálmablöðum, og lá í henni strangi
nokkur vafinn í snæri. Er þeir tóku umbúð-
irnar utan af stranganum, varð þeim felmt
við. I Ijós kom lík af ungri konu, hvítt sem
mjöll og hlutað sundur í nokkur stykki. Þeir
urðu að vonum mjög undrandi og skelfdir,
en brátt snerist undrun kalífans upp í mikla
refði. Hann hvessti aligun á stórvezírinn
og mælti:
„Ólánsmaður! Vakir þú svona yfir vel-
ferð þegna vorra? Undir þinni stjórn eru
manndráp framin leynilega í höfuðborg
minni og íbúum hennar ileygt i Tígrisfljót.
Þeir munu biðja okkur hefndar á efsta
degi. Ef þú ekki finnur morðingja þessarar
konu innan þriggja daga, skal ég láta íesta
þig upp í gálga ásamt fjörutíu ættingjum
þinum.“
Fór nú stórvezírinn Giafar dauðhræddur
heim til sín. „Hvernig á ég,“ hugsaði hann
með sér, „að hafa uppi á óþekktum morð-
ingja í svona mannmargri borg?“ Því næst
Fiskimaðurinn kastaði
út neti sínu, og er hann
dró það upp aftur,
var í þvi kista alistór.
skipaði hann öllum lögreglumönnum, seff
hann hafði yfir að ráða, að leita ódæðiS'
mannsins vandlega um alla borgina og na*
grenni hennar, en öll sú eftirgrennslan
varð árangurslaus.
Á þriðja degi var vezírnum stefnt á fund
kalífans, þar sem hann varð að játa, að öl1
leit hefði orðið árangurslaus. Lét þá kalif'
inn undirbúa uppfestingu vezírsins o9
fjörutíu ættingja hans, meðal annars
því að láta kallara hlaupa um stræti Bagda®
og auglýsa það, sem í vændum var.
Þegar allt var tilbúið og búið að leið3
hina dauðadæmdu menn hvern undir sinn
gálga, gerðist óvæntur atburður. Ungnf
maður hljóp fram úr hópi áhorfenda
hrópaði: „Þessir menn eru allir saklausin
Ég er morðinginn!" En varla hafði hann
lokið máli sinu, er gamall maður sté frah1
og játaði einnig á sig glæpinn og heim1'
aði, að hann yrði liflátinn í stað hinna.
Kalífanum fannst nú, sem von var, a5
rétt væri að fresta öllum aftökum um sinh.j
en rannsaka heldur betur, hvernig í þessun,|
málum öllum lægi. Lét hann því næsta da?
kalla unga manninn á sinn fund og ba®
vií!
hann að skýra satt og rétt frá öllu, sem
hafði borið. Sagan, sem unglingurinn sagð
kalífanum, var á þessa leið:
Sagan af hinni drepnu konu og manni
hennar
Drottinn rétttrúaðra manna! Hin látnJ
sem í kistunni lá, var eiginkona mín öí
dóttir þessa gamla manns, sem einn'-
þykist hafa orðið henni að bana. Hjón8
band okkar var mjög gott og við unnurd5'
hugástum. Við áttum þrjú börn, er hér ¥*;
komið sögu, og eru þau öll lifandi og v|*
góða heilsu. Fyrir tveim mánuðum vaf'
kona mín sjúk og veitti ég henni alla Þ"
önn og hjúkrun, sem ég mátti. Eftir má^
aðar sjúkralegu fór henni að batna, ö j
vildi hún þá ganga til lauga. Þá var Þa^(
að hún bað mig að útvega sér epli tii a(;
borða, kvað sig dauðlanga svo í þau, a'
hún væri hrædd um að fá aftur vont sjáH
dómskast, ef hún fengi þau ekki. Fór
þá út um alla borg til þess að kauP'j
epli, en óheppnin var með í leiknum, Þ.
að hvergi gat ég fengið þau. Þegar í;
kom heim epialaus, varð kona mín
óglöð og hrygg, að ekki kom henni dúf(|
auga næstu nótt. Ég fór því aftur af s,í':