Æskan - 01.03.1973, Side 13

g kynntist aldrel Sergei Útotskín,
en ég sá hann fyrir 60 árum,
þegar ég var 10 ára patti. Mér
hefur síðan tekizt að ganga úr skugga
Ufn það upp á dag, hvenær ég sá mann
1 fyrsta skipti fljúga.
það var í Ódessu, þar sem þá stóð
óvenju stór vörusýning á þeirra
tirna mælikvarða. Faðir minn fór með
mi9 á sýninguna, og þegar við vorum
0rðnir þreyttir á að labþa, ákváðum við
að fá okkur hressingu í veitingahúsi,
sem var á efstu hæð sýningarskálans
°9 var eins og samovar í laginu. Þaðan
sást til sjávar.
Hér sá ég i fyrsta skipti mann fljúga.
Það var íþróttakappinn Sergei Útotskín
frá Ódessu. Fyrir daga flugsins var hann
meistari í hjólreiðum, einn af þeim
fyrstu, sem iögðu fyrir sig kappakstur á
mótorhjóli og bíl, brautryðjandi í knatt-
spyrnu, frábær sundmaður og siglinga-
kappi, hlaupari og skautamaður, og
hann hafði meira að segja þjálfað sig
sem nautabani.
Síðan komu flugvélar til sögunnar.
Og þennan dag fór Útotskín í sina
hundruðustu flugferð. Þessi kappsfulli
íþróttamaður ákvað að verða fyrstur til
þess í Rússlandi að fljúga yfir hafinu,
eins og Blerio tveim árum áður, þegar
hann flaug fyrstur yfir Ermarsund.
Ég var heppinn. Ég sá með eigin aug-
um, þegar maður með eldrautt hár steig
upp í flugvélina „Farmann". Aðaltrjá-
göngin i garðinum voru 50—60 m iöng,
þá tók við gil og síðan tré, byggingar
og loks sjórinn.
Löngu seinna sagði einn vlðstaddra
mér eftirfarandi, en það var J. Sjosnikov,
vinur og íþróttafélagi Útotskíns:
„Við lögðum það til við Sergei, að
hann tæki með sér nokkra kaðalenda
til þess að hann gætl stöðvað flugvél-
ina, ef hún væri ekki komin á loft 10
metrum framan við gllið. Hann hló og
hristi höfuðið."
„Farmann" svelf upp að heita mátti á
blábrúninni á gilinu. Útotskín velfaði
til mannfjöldans, sem hrópaðl húrra.
Flugvélin vaggaði sér iéttilega, flaug
út yfir sjóinn og settlst síðan á strönd
flóans.
Áratugum seinna leitaði ég uppi i
safni kvikmynd, sem tekln hafði verið
þennan dag. Á tjaldinu birtist þessi
áletrun:
Ódessu, 2. júlí 1911.
100. flug S. I. Útotskíns af sýningar-
svæðinu í Ódessu og út yfir hafið.
Þetta var eftir gamla tlmatalinu. Sem
sagt, 15. júni 1971 voru liðin 60 ár
frá þessum atburði.
Max Poljanovskí
(APN)
. ,!plaleit daginn eftir og fór jafnvei alla
leið tii u
la " horgarinnar Balsora, sem er all-
f nSt héðan, en ég vildi ekki spara neina
var^- fn’ ^ar sem heilbrigði konu minnar
I r 1 ^ti- Loksins náði ég svo i þrjú epli
ln9arði nokkrum, en eina sekkinu varð
^ ° 9reiða fyrir hvert þeirra, en það er
^°9 hátt verð. Ég hraðaði mér heim glað-
sa '*brasðl' en Þá er kona mín lelt ePlin'
þáð' 'St bbn el<1<1 hata lyst a Þeim- en
horð bbn bau °9 la9ðl Þau 111 hll3ar a
hé|H S'b' p,un9iYncii hennar og veikindi
Pust áfram.
hiin3-9 •e'nn nokkru síðar sat ég í sölubúð
og n' ! tor9inu. Kom þá inn svertingi, stór
hen^nile9ur ásýndum, og hélt á epli í
að hlnn' Þekktl á9 epliS undir eins og sá,
éQ . 0 Var eltt af eplunum þremur, sem
þrae|.at31 sótt til Balsora. Spurði ég þá
hann^H' bVar hann hefði fengið eplið. Hló
rngr , Vlð °9 svaraði: „Vinkona mín gaf
var h.að’ ^9 var hjá henni í dag, en ekki
Un Vei frísk. Lágu þrjú epli á borðinu
hjá henni og hún sagði, að góðmennið og
sauðurinn, hann maður sinn, hefðl farið
hálfsmánaðarferð bara til að sækja þau.
Ég tók með mér eltt eplið að skiinaði."
Þegar ég heyrði þetta, varð ég hamslaus,
spratt upp, lokaði búð minni og flýtti mér
heim til konu minnar. Leit ég fyrst eftir
eplunum og þegar ég sá aðeins tvö, spurðl
ég, hvar hið þriðja væri. Kona min leit um
öxl sér eftir eplunum, og er hún sá aðeins
tvö, svaraði hún: „Elsku bezti, ég hef ekki
hugmynd um, hvað orðið er af þessu eina,
enda gerir það ekkert til, ég hef ekki lyst
á þeirn."
Taldi ég nú víst, að þrællinn svarti hefði
sagt rétt frá — og nú vil ég helzt ekkl lýsa
því, sem gerðist næst, óg var viti minu
fjær, en ég varð konu minni þarna að bana.
En rétt á eftir kom yngri dóttir mín heim
utan af götunni. Hún var grátandi og játaði
nú fyrir mér, að hún hefði tekið eitt af epl-
unum frá móður sinni og ætlað að leika
sér að því I garðinum, en þá hefði komið
stór, svartur maður, hrifsað af henni eplið
og hlaupið á brott með það. Hún hafði
reynt að elta hann, en hann hafði horfið
henni sjónum í mannfjöldanum á götunni.
Nú rann upp fyrir mér hvílíkt ódæðisverk
ég hafði unnið, og rétt I þann mund kom
tengdafaðir minn til þess að finna dóttur
sína. Sagði ég honum alla söguna. Við
grétum og hörmuðum elskaða eiginkonu
og dóttur I þrjá daga, og um afdrif likama
konu minnar vitið þér, herra kalifi."
Kalífinn hafði hlýtt með athygli á sögu
unga mannsins og iét svo um mælt, að
ungi maðurinn hefði sér margt til málsbóta,
eiginlega væri það hinn svarti þræll, sem
sekur væri um alla þessa ógæfu. Gaf hann
síðan vezír sinum — Giafar — þá skipun,
að hann skyldi innan þriggja daga hafa
uppi á þrælnum. Gæti vezírinn það ekki
á þessum tilskilda tíma, skyldi hann engu
fyrr týna nema lífi sínu.
Framhald
11