Æskan - 01.03.1973, Qupperneq 21

ag
,.Við
a eigum lítið nesti," sögðu eldri bræðurnir tveir, „og þar sem við aetlum
^ygja hetjudáð, þörfnumst við alls, sem við höfum."
þ " a°u Þér af mínu nesti," sagði Páll og opnaði malinn sinn. „Ég er ungur, og
!_! s^'Ptir engu, þótt ég svelti ögn."
ag t..nn 9af konunni matarbita, en bræðurnir héldu ieið sinni áfram. Þelr komu
^ rn'nni, þar sem silfurbáturinn beið, og Hans steig um borð og sagði:
" 9 skal senda bátinn til þín, þegar ég er kominn yfir, Pétur."
skam^ af sta®, en a*tur kom hann ekki, þótt báturinn kæmi til baka eftir
Þríð, og Pétur, sem var töfraður af tónlistinni, steig um borð. Báðir
vis h^rn'r Voru Þorfnir, þegar Páll kom að tjarnarbakkanum. En gamia konan stóð
nuðina á honum.
barst h611 9óðhjartaður,“ sagði hún. „Ég hef reynt þig tvisvar: fyrst, þegar þú
ag ... rer>nið fyrir mig, og seinna, þegar þú gafst mér nestið þitt. En nú ætla ég
9atur ^er' ^Vl að e9 er reVndar élfkona. Settu upp þessi sólgleraugu, og þá
þá h 6l^ert deyft sión þlna, og- settu vaxkúlurnar þær arna inn i eyrun, þvl að
pányrirðu engan töfrasöng."
stagu ^'Ýddi álfkonunni, og nú fannst honum töfrahöllin ósköp venjulegur bú-
Á|f, ’ °9 tóniistin minnti hann mest á kvak froskanna á tjörn.
þ °nan hélt áfram máli sfnu:
A|fL ®ar Þu kemur til hallarinnar, er prinsessan fagra að greiða sitt gullna hár.
aðra ®rimaida situr °9 Qœtir hennar, og um leið og prinsessan hefur fléttað
hvita j . na’ bfeytist sá, sem hana sér, annað hvort I frosk eða mús. Taktu þetta
duft
°9 flOt varPaöu því á álfkonuna, þv( að þá hættir hún að hafa töframátt,
ag q .u þér svo að klippa neðstu hárbroddana af fléttum prinsessunnar til þess
Páli'malda ráði ekl<i ien9ur yfir henni!"
góga áStei9 um borð á silfurbátnum og sigldi af stað og allt reyndist rétt, sem
unum konar> hafði sagt. En hann var með töfrasólgleraugun og vaxkúlur ( eyr-
duftin’uSv° hann hreifsf hvorki af tónlistinni né þvi, sem hann sá. Hann henti
essim a ^lfkonuna, sem féll í dásvefn, og klippti siðan neðan af fléttum prins-
unriar.
i-lfti |ei* ,
en fnj komu þúsundir ungra manna alls staðar að. Þeir höfðu verið í álögum,
br»«, Ur^u Þeir aftur eins og þeir áttu að sér að vera, og meðal þeirra voru llka
Þa ^ Páls-
þegar n roðu®u sér öll frá höllinni, áður en Grlmalda raknaði úr dásvefnlnum, og
hana au komu heim til hallar prinsessunnar, giftist hún Páli, sem hafði frelsað
SAMUEL JOHNSON
Enski rithöfundurinn og gagnrýnand-
inn Samuel Johnson var eitt sinn að
hlusta á fiðluleik og geispaði stórum.
Þá sneri sessunautur hans, sem hafði
mikið vit á tónlist, sér að honum og
hvíslaði: — Túlkun fiðluleikarans er
góð, kunnátta hans er mikil, og þó er
lagið mjög erfitt.
— Erfitt? muldraði Johnson, — guð
gæfi að það væri ómögulegt að leika
það.
Johnson hafði mikla andúð á öllu,
sem skozkt var. Einu sinni, þegar hann
var að ferðast um Skotland, sagði hann
við leiðsögumann sinn, sem var skozk-
ur: — Þetta er svo sannarlega hræðilegt
land.
— Ja, hvað sem yður finnst, sagði
Skotinn glaðlega, — þá verðið þér þó
að minnast þess, að guð hefur skapað
það eins og öil önnur lönd.
— Alveg rétt, svaraði Johnson, —
og við verðum líka að minnast þess, að *
hann skapaði það fyrir Skota, og hann
skapaði líka — þó að samlíkingin sé
viðbjóðsleg — Helvíti.
Andúðin á Skotum kemur viðar fram
hjá Johnson. Á einum stað f sinni frægu
orðabók sinni segir hann:
— Hafrar eru korntegund, sem alls
staðar er hestafóður, nema i Skotlandi,
þar eru þeir Skotafóður.
--------------------------------->
19