Æskan - 01.03.1973, Qupperneq 22

Það eru margir merkisdagar í marz núna, þ. á m. bolludagur,
sprengidagur og öskudagur. Þessir dagar flytjast til í árinu með
páskunum. Öskudagur getur t. d. verið á tímabilinu 4. febrúar
til 10. marz. í gamla daga var ekki hægt að skreppa hér út í búð
til að kaupa sér almanak. Þá reiknuðu menn út páskana eftir
fingrarími, og nokkrir snillingar kunna það enn.
Ekki eru mörg ár síðan almenningur áleit allt gamalt einskis
virði. — Hvort heldur voru munir eða menjar. — Sem betur fer
er sú skoðun að mestu horfin.
Þar sem náttúran hefur gegnum aldir ógnað mönnum eins
kröftuglega og hér á íslandi, er engin furða þótt með þjóðinni
hafi magnazt hjátrú. Og þessi hjátrú hverfur áreiðanlega aldrei,
því hún hefur að vissu leyti samlagazt annarri trú.
ísland. Margbreytileg hefur tlð þess verið. Hér hefur hafís n®s
um hrakið alla landsmenn burt. Það hefur þurft mikinn kjark til 3
þreyja langan fimbulvetur. En þetta er ekki aðeins land ísS’
heldgr einnig land elda. Hér hefur jörðin skolfið og grasi grónar
engin
kkl
hllðar allt í einu spúið eldi og brennisteini... Svo það er
furða, þótt ótti við ill öfl væri hér mikill. Og eitt er víst, að eKK
hefði þjóðin þraukað, ef trúin á hið góða hefði ekki, þrátt fyr'r
allt, verið sterkari. — Þjóðin vissi að Guð, hið almáttuga afl. r®
og stjórnaði. Menn trúðu á kröftugar bænir. Þeir kváðu niðjr
hin illu öfl. — Og oft hefur það sannazt, að með krafti baenar
innar má mikið gera, — jafnvel stjórna veðri og náttúruhamförUIT1
En til að kraftaverk gerist,. verður trúarsannfæring að fylgJ3-
og
vonandi gleymir þessi þjóð ekki að trúa og biðja — og þakka---
Það hefur og sannazt, að þjóðir, sem týnt hafa þeirri list, na
glatað sál sinni og illa fyrir þeim farið...
Já, líklega er eitthvað eftir af hjátrúnni í mér!
Ég held, satt að segja, að forfeður okkar hafi haft margt fyrl^
sér í sambandi við alls konar forlagatrú, lækningatrú, trU
vissa daga, t. d. í sambandi við veðurspá og sitthvað fieira-
Ýmsar góðar siðvenjur eigum við, sem skemmtilegt er a.
halda í. Þar á meðal eru siðvenjur ( sambandi við þessa Þri
daga, sem ég sendi ykkur lag og Ijóð við núna.
Ég er þó fegin, að sá siður að flengja börn með hrísvendi
ekki lengur í gildi. — En ég vona, að við leggjum ekki niður Þar,a
sið að gefa börnum bolluvönd á bolludag, og lofum þeirn a
flengja til að fá í staðinn rjómaboll'u. — Og að við borðum sa"
kjöt og baunir á sprengidag. — Án þess að svelta svo nsesturn
í sjö vikur! Öskupoka og grímubúninga sjáum við vonandi á ösku
daginn í mörg ár enn. Og í tilefni sprengidagsins sendi ég y^
hér eina ágæta mynd af Englendingnum, sem fór til Frakkla11
og fannst svo góður maturinn þar, að hann borðaði þanga®
hann næstum því sprakk. Hér sjáið þið hann fara út í göngufer _
Og af því að Istran á honum var orðin svo stór, varð hann a
,,keyra“ hana á hjólbörum, eins og sést á myndinni!
Kær kveðja!
INGIBJÖRG.
(•---------------------------------------------
Danskur maður segir svo frá: Þegar
ég var barn að aldri, ólst ég upp í sveit.
Á bænum var lítill íslenzkur hestur,
hvítur á litinn. Eitt sinn varð hann þó
rauðskjóttur og urðu til þess atvik, sem
nú skal greina.
Hesturinn"var i miklu uppáhaldi hjá
okkur krökkunum, enda fengum við
oft að koma á bak honum og fá reið-
túr. Einnig var hann ágætur fyrir léttum
vagni og hrekkjalaus með öllu. Einn
fastan sið hafði Gráni, en hann var sá,
að ganga að búrdyrunum og krafsa með
öðrum framfætinum f hurðina. Mamma
hafði nefnilega þann sið að gefa hon-
um bita af rúgbrauði að lokinni öku-
ferð eða reiðtúr. Þetta var orðinn fastur
vani.
Nú var það eitt sinn að vorlagi, að
ný vinnustúlka var komin I vist til okkar,
og auðvitað þekkti hún ekki siði hests-
s,_____________________________________________
fíauðskjótti hesturinn
ins. Við krakkarnir vorum nýkomin úr
ökuferð og höfðum losað aktygin af
Grána, og beið hann þá ekki boðanna
en hélt beina leið að búrdyrunum, sem
í þetta sinn stóðu opnar. „Enginn telst
óboðinn um opnar dyr að ganga," hef-
ur víst Gráni hugsað, því að hann hafði
engar vöflur á þvl, en þrammaði inn.
Nýja vinnukonan var þarna fyrir, og það
vildi svo til, að hún var með stóran pott
fullan af rauðrófum, sem hún var að
sjóða niður. Nú færðist líf I tuskurnar:
Stúlkan rak upp óp og skvetti úr rauð-
rófupottinum beint á hestinn, sem ekki.
varð minna hræddur, sneri sér við r
snarheitum og æddi út. Þar úti á flöt-
inni greip hræðslan einnig um sig hjá
okkur börnunum, því að okkur sýndist
hesturinn okkar vera allur flekkóttur af
rauðu blóði. En þegar hið sanna kom í
Ijós, var mikið hlegið.
20