Æskan - 01.03.1973, Blaðsíða 28

Ljós í myrkri
Amma sat á rúmi sínu og prjónaði.
Hún var blind. Amma heyrði ekkert
nema titið I prjónunum, því að enginn
var heima. „Á þessu heimili eru allir
vinnandi manneskjur, nema ómaginn
hún amma gamla,“ hugsaði hún hrygg
í huga.
Allt ! einu heyrði hún aukahljóð, sem
blandaðist saman við titið I prjónunum.
Hvað var þetta? „Mrmrmr..
„Ó, kisa, ert þetta þú, kisa mín?"
Amma fálmaði eitthvað út í myrkrið,
sleppti prjónunum, og hvar var kisa?
Jú, þarna kom hún. Kisa skreið upp í
fangið á gömlu konunni og malaði.
Amma strauk kisu og gerði gælur við
hana, og kisa endurgait atlot ömmu.
Þarna sátu þær langa stund og léku sér
hvor við aðra. Hér var loksins einhver,
sem skildi ömmu. Þetta var það, sem
hún þurfti. Allir á heimilinu voru sífellt
á þönum, og enginn hafði tíma til að
tala við hana. Ekkl einu sinni börnin,
sem þutu i skólann á morgnana, komu
heim um daginn með sama hraða,
gleyptu i sig matinn, hurfu inn ( herbergi
sitt til að læra, þutu slðan út til að leika
sér og komu inn, þegar langt var llðið
á kvöld. En ekki einu sinni þá átti
amma tímann með börnunum, þvl að
þau settust strax við sjónvarpið og sáty
þar, það sem eftir var kvöldsins. Hann
sonur hennar og tengdadóttir voru
sömuleiðis á þönum allan daginn, en
amma sat heima ein og yfirgefin.
„Mrmrmr...,“ kisa hjúfraði sig upp
að henni og malaði. Hún hafði nægan
tíma. „Mrmrmr...," smám saman dó
malið út. „Hvað er þetta? Ertu sofnuð,
skömmin þín?“ Amma ýtti við kisu og
kisa hreyfði sig aðeins.
Þegar amma var Iftil, hafði amma
hennar alltaf sagt henni sögur. Og nú
kunni þvi amma margar sögur, en ...
hún andvarpaði. Enginn var til þess að
hlusta á hana. „Jú,“ fannst henni þá
kisa segja. „Ég er til þess að hlusta á
þig. Ég get hlustað á þig.“ „Já, hvaða
vitleysa er þetta I mér,“ sagði amma.
„Auðvitað getur þú hlustað á mig.“
Hún hélt kisu I fanginu og strauk henni.
„Já, já. Það er nú það. O jæja, já ...
Elnu sinni voru kóngur og drottning I
rlki slnu. Þau áttu elna dóttur barna,
10 BLÖÐ Á ÞESSU ÁRI
í STAÐ 9 ÁÐUR
ÁRGANGURINN: KR. 680.00
Sími ÆSKUNNAR er: 17336
UPPLAG: 18 000
t
sem Ingibjörg hét. Ertu’ að hiusta, kisu-
grey?“ Kisa umlaði eitthvað til sam-
þykkis. „Já, og skammt frá höllinni
bjuggu karl og kerling I koti slnu. Þau
áttu son, sem Þorsteinn hét...“
Þegar tengdadóttir hennar lelt inn til
hennar um kvöldið, sat amma með kisu
I fanginu og rerl I gráðið.
„Llður þér ekki vel?“ spurði sú, sem
inn kom.
„Jú,“ svaraði amma. „Þvl ég sá Ijós
I dag. Ljós I myrkri."
Heiður Baldursdóttir.
betur en það búi alveg eins góðir Is-
lendingar og við í Grímsey. En nu er
kennslustundin búin.
Tjaldið.
4. atriði
(Sama stofa og i 1. atriði).
Barði: Ha ha ha. Bærilega heppnaðist
þetta. Var ég ekki ágæt norsk kerling?
Og fannst ykkur ekki stelpurnar lilaupa
laglega á sig?
Fúsi: Þetta var fyrirtak. Hvað ætli
kennslukonan hafi hugsað?
Hörður: Hana hlýtur að hafa grunað, að
þetta væru einhverjir hrekkir. En hvað
þú varst góð kerling, Barði. Ég dáðist
að þér.
Barði: Stelpurnar eru alveg bálreiðar. Þær
hótuðu öllu illu. En varia trúi ég nú, að
við hræðumst þær mikið.
Fúsi: En ef þær segja kennslukonunni frá
öllu saman. Hvernig lieldurðu, að hún
líti á þetta tiltæki okkar?
Hörður: Auðvitað er það ekki fallegt að
skrökva svona i aðra. Og hræddur er ég
um, að kennslukonan tali við okkur, ef
hún kemst að þessu.
Barði: Ekkert að óttast, við segjum bara
eins og satt er, að þetta hafi verið ofur-
litlar glettur við stelpurnar. Fólk ætti
að geta skilið, að eitthvað þurfum við
að gera okkur til gamans til þess að
drepast ekki úr leiðindum.
Hörður: En heyrðu, Barði, hvernig gekk
þér með norskuna?
Barði: Blessaður, ég talaði enga norsku.
Bara eitthvert bannsett hrognamál og
annað hvert orð á íslenzku.
Fúsi: Já, en ég verð að segja, að þú varst
reglulega fín kerling. En ef foreldrar
okkar frétta þetta?
Barði: Gerir ekkert til. Við getum verið
óhræddir. Það dæmir okkur enginn hart
fyrir svona grín. Þetta er bezti gr.ikkur-
inn, sem við höfum gert stelpunum.
(Hvít vofa kemur inn).
Fúsi: Guð minn góður. Hvað er þetta?
Vofan (dimmrödduð): Krjúpið á kné og
biðjizt fyrirgefningar á syndum ykkar,
annars iætur samvizkan ykkur aldrei i
friði.
(Fúsi og Hörður krjúpa á kné)
Hörður: Góða vofa, vægðu okkur.
Vofan: Ég vægi engum, nema hann biðJlS
fyrirgefningar. Það verðið þið allir a
gera. (Barði krýpur lika) Hvað haf'
þið illt gert? Ég var sendur úr undir'
heimum til að refsa ykkur.
Drengirnir: Vægð, vægð, góða vofa. *1
skrökvuðum bara svolitið i stelpurnar-
Vofan: Hafið þið iðrazt þess og beðið fyr
irgefningar?
Drengirnir: Já, já, við iðrumst og
umst fyrirgefningar á því.
Vofan: Ætlið þið^þá að lofa því að éeri
það aldrei aftur?
Drengirnir: Já, já, við lofum þvi.
Vofan: Þá fyrirgef ég ykkur að þessU
sinni, en fer með ykkur til undirheinia>
ef þið gerið þetta aftur.
(Beta og Alfa koma i dyrnar. Vofa°
kastar af sér hvitu klæði)
Drengirnir (risa á fætur): Það er Dísa-
Dísa: Nú liöfum við launað ykkur lambi
gráa.
Stúlkurnar: Húrra ! Húrra I Húrra !
Tjaldið.
26