Æskan - 01.03.1973, Qupperneq 31

REFURINN OG BlðRNINN
Pað var einu sinni karl og kerling. Einn kaldan vetrar-
dag veiddi karlinn svo miki3 af fiski, sem rúmast
gat á langa sleöanum hans. Glaður I skapi hélt
hann svo heimleiðis og ók sjálfur sleða sínum; kvað hann
n’mur á leiðinni heim.
En hvað er það, sem liggur þarna á miðri götunni? Er
það ekki dauður refur! Þetta þótti karli happafengur. „Mjúka,
htyja skinnið þitt kemur mér í góðar þarfir, tæfa mín!" Svo
tók hann refinn og lagði hann ofan á ( sleðanum. Sjálfur
settist hann framan á, hottaði á hestinn og ók áfram. Nú
var ótætis refurinn ekki í rauninni dauður; hann lézt
Vera það. Hann vissi, hvað hann ætlaði sér með þvl. Smátt
°9 smátt kastaði hann hljóðlega öllum fiskunum af sleð-
anum niður á þjóðveginn. Stökk hann siðan sjálfur ofan.
Tók hann nú að tína upp fiskana af veginum. Suma át hann,
en suma geymdi hann sér. Slíka veizlu hafði hann ekki setið
'engi. Karlinn ók áfram og uggði ekki að sér.
Loks kom hann heim. Kerlingiin kom á móti honum á
þ'sðinu. „Hvar hefur þú verið svo lengi, karl minn?“
nGerir ekkert, keiii min; veizla skal hér verða; settu pott
á hlóðir. Fuilur er sleðinn af fiski!"
.,Hver ósköp eru að tarna?“
i,Já, og svo hef ég vænan ref, sem ég fann dauðan á leið-
inni.“
Kerling gekk út að sleðanum. „Ég sé, að þú kannt að
9era að gamni þínu. Hér er enginn fiskur, og þvi siður sé
é9 refinn!“
Karli- varð ærið bilt.við. „Ég sé nú, kelli min, að tófan
lævísa hefur illa leikið á mig.“
Refurinn, sem hafði troðið sig út á gómsætu nýmetinu,
Sat nú og sleikti með ánægju út um. Stór fiskhrúga lá við
^iið hans. Þá kom björninn labbandi út úr skóginum.
nGóðan daginn, refur frændi."
nGóðan daginn, björn kunningi!"
nHvar f ósköpunum hefur þú veitt aila þessa flskamergð?"
'iÉg hef veitt hana I vatnlnu þvi arna";
nÞað er dæmalaust! Viltu ekki kenna mér að fiska?"
i'Hjartans velkomið, bezti frændi minnl"
i.Nú, og hvernig ferðu þá að þvl?“
„Það skal ég segja þér. Eitthvert kvöldið, þegar frost er
mikið, þá skaltu fara niður að vökinni á ísnum. Rektu svo
rófuna f vökina og sittu grafkyrr til morguns. Dragðu þá
rófuna upp, hanga mun þá fiskur á hverju hári. Þannig íer
ég að því að fiska." ,
„Þakka þér fyrir, refur frændi. Þetta var gott ráð.“
„Ekki að þakka, bangsi minn, verði þér að góðu."
Þetta sama kvöld var hörkufrost. Björninn minntist ráðs-
ins og gekk niður til vakarinnar. Þar setti hann sig og stakk
skottinu i vatnið. Eftir nokkra stund fannst honum eitthvað
klipa í skottið. Varð hann þá glaður, þvl hann þóttist vita,
að það væru fiskarnir, er væru að bíta á. „Ég skal sitja
eins og steinn; ég fæ vlst ágætan afla." En er birninum
tók að leiðast, ætlaði hann að draga upp fiskana sina. Hann
rykkti i, en allt var fast. Fann þá björninn, að hann var orð-
inn fasturvið ísinn og mátti sig hvergi hræra.
Refurinn kom nú þar fram hjá á morgungöngu sinni og
sá, hve björninn var illa staddur. En refurinn var hinn versti
skálkur. Ekki datt honum I hug að hjálpa birninum. Þar á
móti hljóp hann heim að kofa fiskimannsins, klifraði upp á
þakið og hrópaði niður gegnum reykháfinn:
„Kæra kella mfn, flýttu þér niður að vatnlnu. Þar situr
björninn með skottið úti I vökinni, sem þú sækirvatnið úr.“
Kerling var að strokka. Hún varð bálreið, greip lurkinn
sinn og þaut niður á vatnið. „Óþokkinn þinn, bangsi, hvað
ertu að gera I vöklnni minni? Ég skal kenna þér betri
siði." Siðan lamdi hún björninn af öllum kröftum. Nú var
vesalings bangsi I nauðum staddur. Hann reyndi til þess að
losa sig og klppti fastar og fastar i. Hörmulega fór það,
þvf að ioksins slitnaði af honum skottið. Siðan er björninn
rófulaus.
Það er af refnum að segja, að hann læddist inn I kof-
ann, sem konan hafðl skllið eftir ólokaðan. Þar velti hann
strokknum um koll. Síðan fékk hann sér góða máltfð af hálf-
strokkuðum rjómanum.
Vel heppnuðust refnum skálkabrögð þessl, og þó missti
hann meira en björninn hafði misst, þvi að við þetta missti
hann alla slna vini, og síðan trúir englnn hinum brögðótta
ref’ Z. Topeiius.
01”
sÍúkcTnjUle9a eftlr 5—7 daga trá byriun
vlsu Ór?ls'ns- B°rn °9 aldrað fólk er að
flestStUntJurn 'en9ur iaina si9. en lang-
efflr 6rU or®n'r nokkurn veginn góðir
fja da9a og hafa þá sigrazt á vetrar-
a °kkar, inflúenzunni.
Eðl^ ^ leita 'ækn's?
|6ga 1 e9ur og heilbrigður maður á auðveld-
ar I fif yfir inflúenzu án nokkurr-
kviiiu niSh,álPar' en hættan felst i fylgi-
111 hennar. Haldist hár hiti lengur
en 48 klst., án nokkurrar tilhneigingar til
lækkunar eða hækki hann aftur eftir 3.
daginn, er ekki óliklegt að ný smitun hafi
komið til skjalanna t. d. lungnakvef eða
lungnabólga. Aldraður sjúklingur, eða veill
fyrir brjósti, á alltaf fylgikvilla á hættu
ef hann fær inflúenzu. Það gildir sérstak-
lega um fólk með hjartasjúkdóma, þrálátt
lungnakvef og asma. Þegar svo stendur
á, er rétt að leita læknls í tlma, svo hann
geti gert viðeigandi ráðstafanlr. Sjúkling-
ur veill fyrir brjósti er oft með mikinn
hósta og grænan eða gulan uppgang eftir
inflúenzu. Þetta krefst lækniseftirlits, sem
ekkl má vanrækja. Inflúenzan er oft frek-
ar væg I smábörnum og likist oft vondu
kvefi. Umönnun barns með inflúenzu hlítir
sömu reglum og að ofan greinir.
Bj. Bj. þýddi
(Frétt.ablað um heilbrigðismál).
V
29