Æskan - 01.10.1975, Blaðsíða 33

Hanna Rúna heitir mær,
hér á blað er skrifað.
Sú er talin sömakær —,
sjö ár hefur lifað.'
Hönnu Rúnu hef ég séð
hér og þar við leiki
'öðrum börnum oftast með
alls staðar á kreiki.
Hanna Rúna heyrir vel,
hefur ágætt minni.
Hún á fagurt hugarþei —,
h'álpar mömmu sinni.
Hanna Rúna hefur lært
heilmikið að skrifa —.
Allt finnst henni ósköp kært,
einkum þó það að lifa!
Hanna Rúna létt í lund
les ; stafrófskveri —,
°ffrar námi ærna stund,
ávöxt svo það beri.
Hanna Rúna háttprúð er,
hefur ótal kosti —,
a,la daga unir sér
úti’ í snjó og frosti
Hanna Rúna hýr á brá,
hófs í flestu gætir.
Ekki vill hún aðra hrjá,
a,drei mömmu grætir.
f
í m

Jj
SIGURGEIR ÞORVALDSSON:
Hanna Rúna hjartagóð
hefur alltaf talist.
Oft í kinnum er hún rjóð —,
ennþá lítið kvalist.
Hanna Rúna alltaf er
ósköp þæg að hátta •—.
Jafnan hún á fætur fer
fyrir klukkan átta.
Hanna' Rúna heillar fólk
helst, með Ijúfu geði —,
dugleg við að drekka mjólk,
dylur enga gleði.
Hanna Rúna huga sinn
helgar góðum siðum —,
lipurt hleypur út og inn —,
ör á mörgum sviðum.
Hanna Rúna sumri’ og sól
sýnir mikla kæti —,
þá hún fögrum klæðist kjól,
kann sér varla læti.
Hanna Rúna hefur sítt
hár, í lokkum björtum.
Augnaráðið undur hlýtt
yljar döprum hjörtum.
Hanna Rúna heimsins list
harla raunsætt lítur —,
játar trú á Jesú Krist,
jólagleði nýtur.
Hönnu Rúnu þekkið þið:
Það er hún, sem kemur
alls staðar, með ást og frið,
öðrum börnum fremur!
hnattferð, gangandi á tréskóm. Ferðin, sem farin
Var vegna veðmáls, hófst með því, að þrammað var
af stað frá Kaupmannahöfn, einn sóibjartan sumar-
dag árið 1947. Segir svo ekki af ferðum Andersens
fyrr en sex árum síðar, 1953, að hann kom ferðlúinn
heim aftur. Hafði hann þá slitið 136 pörum af tré-
skóm, en einnig unnið 5000 kr., en um þá upphæð
stóð veðmálið. — Kaupmaður einn f Borgergade
Veðjaði við ríkisbubba nokkurn, sem ekki vissi aura
sinna tal, um það, að ekki skyldi hann (þ. e. kaup-
ffaðurinn) segja eitt einasta orð, fyrr en stríðinu
væri lokið og Þjóðverjarnir farnir frá Danmörku.
Hann stóðst þessa raun, og það sýndi sig, að miklu
f,eiri komu nú til að versla við „hinn þögla kaup-
tTlar|n“, en áður hafði verið. Veðupphæðin var all-há,
®®a 25 þúsund krónur, og þessu lauk þannig, að
kaupmaður vann þessar krónur árið eftir, eða 1945.
Hokkru svipað var veðmál þeirra Will Rogers, grín-
|stans mikla í Bandaríkjunum og nokkurra vina hans.
eðjað var um það, hvort Rogers tækist að koma
þáverandi forseta, Coolidge, til þess að brosa, helst
hlæja. — En forseti þessi var kunnur alvörumaður,
sem aldrei sást brosa. — Nú líður og bíður þar til
það ber til, að þeir voru báðir staddir í samkvæmi
einu í New York, Rogers og forsetinn. Kynningar
fóru fram á hefðbundinn hátt og menn tókust í hend-
ur og nefndu nöfn sín. Þegar þessir tveir tókust í
hendur, var það Rogers sem laut fram með hrukk-
ur á enninu og sagði: „Fyrirgefið, en ég heyrði ekki
vel nafnið. — Þá stóðst forsetinn ekki mátið og hló
hjartanlega.
Ef þú, lesandi góður, segir einhvern tíma: „Þetta
verður svona, ég skal éta hattinn minn upp á það,“
og tapar, þá er hér uppskrift hvernig það er hægt
á auðveldan hátt: Kveiktu í hattinum og safnaðu
öskunni saman. Hrærðu hana saman við kartöflumús
og helltu síðan sósu yfir. Þetta bragðast bara vel!
Eftir á að hyggja, ég er ekki viss um að þú getir
skrifað: ellefu þúsund, ellefu hundruð og ellefu rétt
í tölustöfum í fyrstu tilraun. — Viltu veðja?!
31