Æskan - 01.10.1975, Blaðsíða 32

0'
pigum við
|að veðja?
elklæddur og virðulegur herramaður stóð
á stöðvarpalli við enska járnbrautarstöð. Þá
vatt sér að honum maður, heilsaði og sagði:
„Lestin sunnan að kemur fyrr en le^tin að norð-
an. Eigum við að veðja um þetta svo sem þúsund
pundum?"
Velklæddi herramaðurinn var ókunnugur á þess-
um slóðum og þekkti því ekki hr. Gate. Og auðvitað
vissi hann ekki að hr. Gate var frægur í þessari sveit
fyrir tvennt — veðmál sín og ríkidæmi. f hugsunar-
leysi tók hann veðmálinu. Eftir örfáar mínútur kom
lestin norðanfrá.
Undrun ókunna mannsins varð mikil þegar Gate
þrýsti seðlabúnti f lófa hans og þakkaði honum fyr-
ir veðmálið. Hann virtist vera í ágætis skapi þrátt
fyrir tapið.
Það eru einkum Englendingar og Ástrallumenn,
sem eru þekktir veðmálamenn og veðja þá gjarnan
um allt milli himins og jarðar. Hinn innhverfi, rólegi
enski „lord“, sem tapar stundum miklu fé í veðmál-
urh, án þess að þess sjáist merki í svip hans, er al-
kunnur úr smásögum, sem staflaust ganga um breska
heimsveldið og eru um þessi efni, nefnilega veð-
málin. Ef þú ferð inn á ölstofu í Englandi, gætir
þú hæglega orðið vitni að eftirfarandi: Tveir menn
sitja við borð, hvor með sína ölkollu. Skyndilega
bendir annar þeirra á tvær flugur, sem sitja á veggn-
um uppi við loftið, og segir: „Viltu veðja?" Hinn kink-
ar kolli og tekur eins-punds-seðil upp úr veski sfnu.
Nú verður um stund hljótt í stofunni og allra augu
beinast að flugunum tveimur. Svo flýgur önnur þeirra
á brott og maðurinn, sem ,,átti“ hana stingur vinn-
ingnum á sig. — Báðir brosa.
Ósjaldan er veðjað um fráleitustu hluti og oft fyr-
ir hlægilega litla upphæð. Þannig veðjaði t. d. norður-
jóskur bóndi tveimur krónum um það, að hann gæti
dregið tönn úr sjálfum sér, og það átti að vera heil
tönn og vel föst. — Bóndinn komst þó fljótt að því,
að þetta var ekki eins létt og hann hafði haldið.
Það var fyrst að löngum tíma liðnum, þegar hann
hafði snúið upp á tönnina með klípitöng,, að hún
rauk úr honum og hann gat stungið vinningnum I
vasa sinn — og brosað, þrátt fyrir tárvot augu af
sársauka.
Já, og tveir aðrir veðjuðu um það, hvort annar
þeirra gæti gengið á tréskóm frá Gedser til Kaup-
mannahafnar, og mjög sterkur fisksali vann, þegar
hann veðjaði um það, að hann gæti ekið 150 kílóa
þungum veitingamanni í handkerru eða tvíhjóluðum
léttivagni frá Sundby til Hjörring — 45 km — á sex
tímum. Hann vann og fékk 1100 kr. — Svo var það
bifreiðarstjóri í Bjerringbro, sem veðjaði fyrir nokkr-
um árum um það, að hann gæti „bakkað" bílnum
s num alla leið að Höjberg-veitingahúsi, 12 kílómetra
leið. Það voru fimm farþegar, sem hann veðjaði við,
upphæðin var 50 kr. Honum tókst þetta með ágætum>
á 20 mínútum og án þess að brjóta á nokkurn hátt
umferðarlögin.
Og hér kemur eitt skrítið veðmál frá árinu 1908-
Bóndi nokkur nálægt Silkiborg vann 10 krónur í veð-
máli um það, hvort hann gæti teymt hana í bandi til
næsta þorps og heim aftur, um það bil 5 kílómetra.
Fjörutíu árum síðar vann maður frá Falstri 600 kr.
í veðmáli um hvort hann gæti hjólað á þríhjóli (barna)
frá Nyköbing F. til Álaborgar á 12 dögum. Skömmu
síðar vann vefari einn 800 kr. af félaga sínum í veð-
máli um það, hvort hann gæti hjólað á gamaldags
reiðhjóli (vættepeter), frá Ráðhústorginu ( Kaup'
mannahöfn til Skagen.
Auðvitað kemur það fyrir að menn tapa veðmáli-
sem þeir þóttust vissir um að vinna. — Tveir slátrarar
veðjuðu um það við vinnufélaga sinn, hvort þeih1
tækist að skríða til bæjarins Næstved, um það t>il
30 km leið, og áttu þeir sem sagt að „ganga á fjór'
um fóturn" þessa leið. Eftir tvo kílómetra gafst annar
þeirra upp örþreyttur og uppgefinn, en hinn kornst
nær dauða én lífi alla leið, og höfðu þá 600—709
áhorfendur slegist f för með honum. — Einnig veðj-
uðu tveir bændur á Borgundarhólmi um það,
annar þeirra gæti komist frá Goðheimum til Norður-
strandarinnar á þann hátt að velta sér. Ferðin mátt'
ekki taka lengri tlma en tvo klukkutíma, enda var
þessi vegalengd ekki lengri en einn km. — Hinn velt-
andi maður dró að sér fjölda af áhorfendum, sérstak-
lega ferðamönnum, sem margir hverjir héldu að mað'
ur þessi væri geðveikur. Jæja, en hann komst nu
samt alla leið, veltandi, og brosandi stakk hann
veðfénu í vasann — 10 krónum! — Hann var ekW
þreyttari en það, að hann fór á dansleik um kvöld'
ið og sveiflaði dömunum óspart ( marzúrka og vín'
arkruss. — Daninn Sören Andersen lagði af stað