Æskan - 01.10.1975, Blaðsíða 43

A laxveiðum
Alli, Palli og Erlingur fóru á laxveiðar. Þeir köst-
uðu út færum sínum og voru í miklum veiðihug.
En þeir mösuðu svo mikið og hlógu, að þeir gættu
þess ekki, að færin flæktust öll saman. Þegar
þeir drógu færin upp, kom í Ijós að einn hafði
veitt ál, annar hjól og sá þriðji gamlan skó.
Næst ætla þeir að tala minna og hugsa meira
um veiðiskapinn.
Það er svo sem auðvelt að sjá það á myndinni,
að færin eru öll í einni flækju. Viljið þið hjálpa
þeim að finna, hvaða hlut hver þeirra fékk á öng-
ulinn sinn?
borgar, lofar að taka hann með fyrir þriggja dala
targjald sem aukafarþega. Dótið hans er sett í poka
og brátt leggur hánn af stað.
Hans Christian kveður fóstra sinn. Hann snýr sér
ennþá einu sinni við í dyrunum og lítur á dragkist-
una með smáhlutunum á, myndirnar á veggnum og
bókahilluna. Hann veifar til nágrannanna í kveðju-
skyni og fer með móður sinni út fyrir borgarhliðið.
Hann er niðursokkinn í hugsanir sínar. Ferðin til
Kaupmannahafnar er löng, en nú er ævintýrið að
byrja. Fyrst með póstvagninum, svo á skipi yfir Stóra-
belti — aftur aka — og loks til Kaupmannahafnar.
Hann tekur upp pyngju sína og lítur í hana — 13
ríkisdalir — af þeim á pósturinn að fá þrjá, svo eru
tíu eftir.
Ég kemst áfram! Ég þarf ekki mikið að borða. —
Bara að ég komist í leikhúsið: Ég vil verða frægur!
—En fyrst verður maður að ganga í gegnum svo
bræðilega mikið illt, og svo verður maður frægur!
Nú kemur amma á móti þeim. „Ó, guð minn góð-
Ur. er strákurinn nú að fara!“ Þau nema staðar við
borgarhliðið. Anna María stillir pokanum hans upp
við vegginn. „Gleymdu nú ekki fötunum þínum í
vagninum eða á skipinu, drengur minn.“
Hans Christian heyrir það ekki. Hann hefur fengið
svo mörg góð ráð síðustu dagana, að hann er hætt-
Ur að heyra þau.
..Þú ert svo fínn,“ segir amman, „en viltu nú ekki
heldur vera hérna hjá okkur?“
„Nei, amma, ég ætla út I heiminn."
Einn af kunningjum mömmu hans kemur til þess
að kveðja drenginn. „Það verður dálítið einmana-
legt hjá þér á eftir, Anna María,“ segir hún.
„Ef það er honum fyrir bestu, þá sætti ég mig
við það.“
Konan virðir hann fyrir sér. „Nógu fínn er hann!
Hann er sjálfsagt í fermingarfötunum.“
„O, nei, það eru fötin hans pabba hans, sem ég
bað saumakonuna að sníða upp handa honum fyrir
lítið," segir Anna María.
Amma horfir hreykin á drenginn, og segir:
„Buxurnar eiga víst að vera utan yfir stígvélunum,
en hann vill hafa þær niðri í þeim, svo að nýju stíg-
vélin sjáist betur!“
„Hann kemst áfram,“ segir konan. „En ferðin hlýt-
ur að vera dýr?“
„Við vorum svo heppin, að pósturinn tók hann
með, gegn þriggja dala greiðslu, og hann hefur
safnað 13 dölum sjálfur."
„Hvaðan hefur hann fengið alla þessa peninga?"
„Hann gekk með leikhúsauglýsingar um bæinn
og hefur líka verið á leiksviðinu ( vetur. Hann getur
ekki um annað hugsað en leiklistina.“
„Ojæja,“ segir konan. „Þeir tala ekki um annað
í bænum en eiptóma leikara. Þeir eru víst skrítnir
náungar og líkjast sjálfsagt ekki okkur hinum. —
Nú, þú ætlar að sleppa honum frá þér, Anna María.“
„Já. Hans Christian hefur alltaf verið góður dreng-