Æskan - 01.10.1975, Síða 20

Ég vil hjálpa mér sjálfur.
mynd um, hver verið gæti upphafsmaður ránsins, fyrr
en maður hennar sagði henni frá stroki Rokoffs úr franska
fangelsinu.
Meðan þau Tarzan voru að bollaleggja eftirför, hringdi
síminn í skrifstofunni. Tarzan svaraði sjálfur.
„Greystoke lávarður?" spurði karlmannsrödd í hinum
enda símans.
,Já-“
„Syni þínum hefur verið stolið,“ hélt röddin áfram,
„og-ég einn get hjálpað þér til þess að finna hann. Mér
er kunnugt um þá, er tóku hann. Ég var reyndar sjálfur
með og átti að fá hlutdeild í hagnaðinum. En nú reyna
þeir að svíkja mig, og til þess að losna við þá vil ég
hjálpa þér til að finna hann með því skilyrði, að þú
sleppir mér við málssókn fyrir hlutdeild mína í glæpn-
um. Hvað segir þú “
„Ef þú fylgir mér þangað, sem sonur minn er falinn,“
svaraði apamaðurinn, „þarft þú eigi að óttast mig.“
„Gott,“ svaraði hinn. „En þú verður að koma einn,
því að það er nóg, að ég verð að reiða mig á þig. Ég
treystist ekki til að láta aðra þekkja mig.“
„Hvar og hvenær get ég hitt þig?“ spurði Tarzan.
Hinn nefndi nafn knæpu einnar við ána og lýsti staðn-
um, — almennum samkomustað sjómanna.
„Komdu,“ bætti hann við, „um klukkan tíu í kvöld.
Það væri gagnslaust að koma fyrr. Sonur þinn verður
óhultur á meðan, og þá get ég fylgt þér á laun þangað,
sem hann er falinn. En komdu aleinn, og gerðu lög-
reglunni um fram allt ekki aðvart; ég þekki þig ve^
hef gætur á þér.
Ef einhver verður í för með þér, eða sjái ég grunsaffl
lega náunga, sem gætu verið leynilögreglumenn,
ég þig ekki, og einasta tækifæri þitt til þess að finna son
þinn er tapað.“
Án frekari umsvifa lagði maðurinn á.
Tarzan sagði konu sinni frá þessu. Hún bað hann aö
lofa sér að fara líka, en hann neitaði því, þar eð hann
óttaðist, að maðurinn mundi framkvæma hótun sína,
hann kæmi ekki einn. Þau skildu því. Fór hann áleiðis
til stefnumótsins, en liún varð eftir og skyldi bíða þess’
að hann léti hana vita um árangur farar sinnar.
Þau dreymdi ekki um allar þær hörmungar, er þaU
áttu eftir að lifa, uns þau hittust aftur, eða hve lang£
það yrði í burtu, — en enga spádóma!
Jane Porter gekk í tíu mínútur fram og aftur ulU
herbergið, eftir að Tarzan var farinn. Móðurhjartað var
sem á nálum, er hún var rænd frumburði sínum. í huga
hennar barðist von og ótti.
Þó skynsemi hennar segði henni, að allt mundi að l°h
um fara vel, þar sem Tarzan hennar legði hönd a '
jafnvel þótt um illvíga fjendur væri að ræða, lét ákefðlU
hana ekki í friði, þegar bæði maður hennar og sonur
voru í hættu staddir.
Því lengur sem hún hugsaði um málið, því vísari va
hún um, að þetta væri aðeins bragð til þess að ha
þeim aðgerðalausum, meðan drengnum væri kontið u
an. Eða kannski var það gildra til þess að ná TafzaU
líka í liendur Rokoffs?
Þegar henni datt þetta í hug, stansaði hún dauðske
uð. Ósjálfrátt varð hún viss um þetta. Hún leit á stóru
klukkuna, er var í stofuhorninu.
Það var of seint að ná járnbrautarlestinni til D°veU
þeirri, sem Tarzan fór með. Önnur fór síðar, °g ,T1,
henni gat hún komist á stefnumótsstaðinn, áður en klu
an varð tíu. ' -j
Hún kallaði á þernu sína og bifreiðarstjóra og skipa
þeim fyrir. Tíu mínútum síðar þaut hún eftir götuuUl0
í bifreið á leið til járnbrautarstöðvarinnar.
Framhald•
18