Æskan - 01.10.1975, Blaðsíða 5

I AMERICAN WEEKLY birtist nýlega grein eftir dr.
J- B. Rhine forstjóra Parapsychological Laboratory
Duke háskólann í Bandaríkjunum, og fjallar hún
uni þann furðulega hæfileika hunda, sem nefndur
hefur verið ratvísi, hvernig þeir geta haft uppi á eig-
anda sínum þótt þeir verði að fara óravegu um ó-
kunn héruð. Þessi eiginleiki hundanna er öllum
mönnum ráðgáta, en það væri stór vísindalegur sig-
ur ef hægt væri að finna í hverju hann liggur. Meira
að segia sá, sem ræður þessa gátu, kemur vísind-
unum lengra fram á leið heldur en þeir, sem fundu
ráð til þess að kljúfa frumeindakjarnann.
Dr. Rhine segir tvær sögur af ratvísi hunda. Önn-
Ur sagan er á þessa leið: Maður, sem A. Grazier
^eitir og átti heima í Silverton í Oregonríki fór í
farðalag til austurríkjanna snemma í ágúst 1923 og
áafði með sér hund sinn, er Bobbie hét. Hundurinn
var hálfs þriðja árs að aldri. Hinn 15. ágúst týndi
Grazier hundinum í Wolcott í Indíanaríki og fann
öann ekki aftur. Hélt hann svo áfram för sinni hund-
'aus, en fór ekki sömu leið heim, heldur suður til
^exíkó og þaðan til Oregon. Réttum sex mánuðum
Seinna, eða hinn 15. febrúar 1924, kemur Bobbie
^eim til Silverton og er þá svo sárfættur að hann
9at sig ekki hreyft í marga daga á eftir. Þetta þótti
Svo merkilegt að Oregon Humane Society hóf rann-
s°kn út af þessu og tókst nokkurn veginn að rekja
slóð hundsins vegna upplýsinga, sem það fékk hjá
hinum og öðrum; sem höfðu orðið varir við ferðir
^ans. Kom þá í Ijós að hann hafði ekki farið sömu
le'ð til baka frá Wolcott og hann var kominn, heldur
hafði hann farið miklu sunnar.
Hin sagan er á þessa leið: Maður er nefndur Burke
°9 átti heima að Sand Point í Idaho. Drengirnir hans
ettu hund, sem hét King og var hann leikfélagi þeirra.
fluttist fjölskyldan frá Sand Point til Richmond,
en það er bær nálægt Oakland í Kaliforníu, og er
^ósund mílha leið þar í milli. En þegar lagt Var af
stað, var hundurinn horfinn og fannst ekki, hvernig
sem leitað var, og þess vegna varð fjölskyldan að
skilja hann eftir. Tveim mánuðum seinna kemur King
rakleitt inn í anddyrið á heimili þeirra í Richmond, og
var hinn brattasti.
Hver vill nú skýra þetta? Það hefði nú verið nógu
merkilegt, ef hundurinn hefði haft eitthvert hugboð
um það í hverja átt fjölskyldan fór, en að hann skyldi
rata á hina réttu borg, finna þar rétta götu og húsið,
sem fjölskyldan bjó í, það er öllum óskiljanlegt.
Menn hafa talað um ,,eðlisáv:sun“ og „ófreskigáfu",
en þau orð skýra ekki neitt. Það er aðeins eitt, sem
getur skýrt þetta, að hundarnir séu gæddir auka
skilningarviti, sem menn kunna engin deili á. Og þó
hefur orðið vart við þennan sama hæfileika hjá
mönnum, og það er oftast nær nefnt „hugboð“. Af
því mætti ráða að forfeður mannsins hefði haft þenn-
an eiginleika, en hann sljóvgast hjá mannkyninu.
Væri nú hægt að komast að því hvernig á þessum
dularfullu hæfileikum hundanna stendur, þá mætti
láta sér til hugar koma að hægt væri að endurvekja
þá og þroska hjá mönnunum.
Þessir yfirnáttúrlegu eiginleikar hundanna sýna,
að utan við hinn uppgötvaða heim vísindanna er
annar heimur, og þaðan fá hundarnir leiðbeiningar.
Maðurinn ætti líka að geta fengið þaðan leiðbeining-
ar um að „þræða réttan veg.“
3