Æskan - 01.05.1978, Page 26

ANDRÉS ÖND
BREYTIR
Amma önd stöðvaöi skrítna, gamla bílinn sinn fyrir
framan heima hjá Andrési. Andrés stóð úti á svölum og
sagaði og smíðaði.
— Góðan daginn, amma — velkomin!" hrópaði
Andrés hrifinn.
— Góðan daginn, Andrés minn. Hvað ertu að gera?"
spurði Amma önd.
— Ég er að breyta hjá mér. Komdu inn og ég skal sýna
þér allt saman."
Um leið og Amma önd fór fram hjá svalahandriðinu
hringdi dyrabjallan, og Amma önd kipptist við.
„Hvernig stendur á því, að dyrabjallan hringir, þegar
ég stend hérna og hef ekki þrýst á hana?" spurði hún.
„Það get ég sagt þér, Amma önd,“ sagði Andrés
hrifinn. „Þú varst að fara fram hjá rafmagnsauga, sem er
tengt dyrabjöllunni og hringir henni."
„Furðulegt," tautaði Amma önd og gaut hornauga til
þessa „nýtísku drasls". En nú fóru þau Andrés inn í
stofu.
„Sjáðu nýja, stóra sjónvarpið mitt, amma. Er það ekki
fínt?"
„Jú — en var það ekki voðalega dýrt?" spurði gamla
Amma önd, sem var svo sparsöm og nýtin.
„Jú, það var það, en ég seldi bókahillurnar og allar
bækurnar, því að nú horfum við alltaf á sjónvarpið og
megum alls ekki vera að því að hanga yfir skruddum.
Komdu nú fram í eldhús!"
Andrés benti á glæsilegan hvítan skáp í eldhúsinu.
„Þetta er sambyggð þvottavél og uppþvottavél — og
hérna er ísskápurinn. [ honum er sérstakt hólf fyrir
kampavín — og líttu nú á eldavélina, Amma önd. Hún
slekkur sjálf undir matnum, þegar hann er til."
„Það var svei mér sniðugt!" sagði Amma önd. „Þá
býðurðu mér kannski upp á kaffisopa?"
„Gjarnan," sagði Andrés og kveikti á gljáandi nýrri
kaffivél.
„Þú verður líka að sjá olíukyndinguna," sagði Andrés
og gekk að kjallaradyrunum.
„En við verðum að hugsa um kaffið, mótmælti Amma
önd.
„Nei, nei,“ sagði Andrés. „Alls ekki. Vélin slekkursjálf
á sér, þegar kaffið er til."
Þegar þau voru búin að dást að kyndingunni, sagðl
Andrés: „Það er aðeins eitt, sem skortir á að húsið mitt s®
nýtískulegt og fullkomið og það er sorpkassi."
„Það skil ég ekki," sagði Amma önd. „Það hlýtur að
vera auðvelt að fá hann."
„Já, en ég vil fá kassa, sem ekki þarf að tæma "
kassa, sem eyðir ruslinu — og ég hef hvergi rekist á
svoleiðis sorpkassa."
„Kæri Andrés," sagði Amma önd, „ég á fullt af sv°'
leiðis heima, og ég skal gjarnan gefa þér einn."
„Það var fallega gert, amma," sagði Andrés, „en nU
skulum við koma upp og fá okkur kaffi."
Þegar þau komu upp í eldhús var kaffið löngu tilbui
— og löngu orðið kalt.
„Ja, það erágætt að eigasvona kaffivél," sagði Amma
önd, „en mér finnst gamaldags, að hún skuli ekki ka|la
og láta vita, þegar kaffið er til!"
Andrés hló og sagði, að amma væri of stríðin, og sV°
hituðu þau kaffið til að geta drukkið það — og fengu s®r
smákökur með, en þær hafði Amma önd meðferðis 1
stórum poka.
Á eftir fylgdi Andrés ömmu út að skrítna, gamla bíimJíT1
hennar og minnti hana á, að hún hefði lofað sér sorpeý01
Amma lofaði að koma með hann næsta morgun.
Árla næsta morguns var hringt heima hjá Andrési, oð
hann flýtti sér svo út til að opna, að hann hrasaði um
verkfærakassann, sem hann hafði lagt frá sér fyrir innan
útidyrnar.
Það var Amma önd. „Góðan daginn, Andrés," sa9
hún, „hér kem ég með sorpeyðinn, sem ég lofaði þér.
Andrés leit undrandi á hana, þegar hún sneri sér vl '
togaði þéttingsfast í leðurreim og sagði: „Komdu n^’
grasaskinn!"
Andrés kom engu orði upp, en Amma önd brosti glað
lega og sagði:
„Hérna er ruslakvörn, sem tekur svo til allt og óta*
markað af því — og sem eyðir sorpinu sjálf. Hún ge,ur
sagt „öff" og snúið upp á rófuna og hún heitir Gríselda-