Æskan

Ukioqatigiit

Æskan - 01.02.1983, Qupperneq 12

Æskan - 01.02.1983, Qupperneq 12
Það var seinast í maímánuði í litla bænum Alpenstein. Bændurnir voru um það bil að byrja ferðir sínar upp í engin hátt uppi í fjöllunum fyrir ofan skógarbeltin. Á hverju ári gættu þeir ánna í hinum fersku sumarbeiti- löndum. Karlmenn og drengir bjuggu í fjalla- hlöðum og kofum þar til fyrsti snjór nýs vetrar rak þá niður í dalina aftur. Peter Clause hallaði sér að dyra- stafnum. Faðir hans var önnum kafinn við að búa um hveitið, sykurinn og saltið sem þeir notuðu fyrir kvikfénað- inn í sumarbústaðnum. „Pabbi?“ „Hvað er það Pétur?“ „í hvaða böggul á ég að láta máln- ingardótið mitt?“ Pabbi hans Péturs hætti að vinna og leit á son sinn. „Við erum bændur - ekki listamenn" sagði hann hljóðiega. „Ég elska bæði störfin," svaraði Pétur, „bæði að mála og eins sveitastörfin." Faðir hans strauk höfuðið. „Þú getur notað pokann þarna við eldavélina. Ég sé ekki hvort sem er hvernig þú mundir hafa tíma til listmálunar. Núna er ég til dæmis að undirbúa störfin á morgun. Það var margt sem Pétur langaði að mála - grænu engin þakin bláum og gulum villtum blómum, snjóugir tindar fjallanna - litlu ostahreysin. Hann leit upp fjöllin hálf hulin fjallalæðunni og teygaði fjallaloftið, fjallatindarnir trónuðu yfir smáþorp- unum. „Ég skal finna ráð,“ sagði hann við sjálfan sig. Ég er sterkur og get unnið starf mitt og málað myndir mínar. Það verður að vera tími fyrir hvorttveggja. Hið langa harða klifur byrjaði snemma næsta morgun. Hljómur kúa- bjallanna og köll manna og drengja hljómuðu í loftinu. Flokkurinn hélt nú í fylkingu einn af öðrum upp af slóðan- um sem lá frá þorpinu upp gegnum skógarslóðana upp háu fjallaskörðin. Og eftir því sem þeir nálguðust býlið óx spenningur Péturs. „Þarna er það,“ hrópaði hann þar sem hann tróð sér á milli kúnna og geitanna sem höfðu farið þetta langa ferðalag með þeim. „Allt er í lagi! Pabbi horfðu á fjalla- tindana sem Ijóma af seinustu geislum sólarinnar. Er ekki fallegt hérna uppi?“ Faðir hans svaraði hugsandi „Já, það er gott að vera kominn. En nú verðum við að koma skepnunum fyrir undir nóttina. Það er mikið að gera.“ Pétur vann mikið á sumarbýlinu frá því sólin reis þar til hún hvarf bak við fjallatindana í fjarska. Á hverju kvöldi þegar faðir hans lá sofandi á heyloftinu þá kom Pétur varkár með litatúbur sínar og pensla. Og í mildu kertaljósi málaði hann þar til hann gat ekki lengur haldið sér vak- andi. Og með tímanum varð hann þreytu- legur af langvarandi svefnleysi. Morg- un einn átti faðir hans í erfiðleikum með að vekja hann. „Pétur vaknaðu, klukkan er orðin fimrn!" „Ég kem,“ muldraði Pétur syfjulega. Hann burstaði heyið úr hári sínu og fötum og skreið niður stigann af hey- loftinu. Eftir að hann hafði kveikt eld þá hellti hann kaffi og mjólk í stóran pott. Og á meðan það hitnaði, tók hann fram ost og brauð og lagði það á borðið. Meðan þeir neyttu morgunverðar fylgdist faðir Péturs með honum. „Kannski ættir þú að fara aftur niður í dalinn," sagði hann lágum rómi. Utan við sig af orðum pabba síns grét Pétur mikið, „Ó, leyfðu mér að vera kyrr. Ég elska að vera hér,“ sagði hann. 12

x

Æskan

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.