Æskan - 01.02.1983, Blaðsíða 20

Langt suður í löndum undir háu fjalli
sáust fyrir mörgum öldum rústir af stórri
höll. Menn höfðu ímugust á þessum
gömlu rústum, af því að sú trú ríkti
meðal íbúanna þar í grenndinni, að
mikil auðæfi væru geymd þar og að
þeirra væri gætt af ótal illum öndum. Af
þessum ástæðum þótti flestum ráð-
legast að leggja leið sína sem lengst frá
rústunum, þegar menn einhverra hluta
vegna urðu að fara fram hjá þeim.
En í þorpinu, sem lá við fjallsræturn-
ar, var maður einn, sem hafði allan hug
á að eignast eitthvað af auðæfunum,
sem allir þóttust vita af, en enginn þorði
að nálgast. Þetta var ungur maður,
sem auðnan hafði aldrei leikið við og
lifði á handafla sínum án þess þó að
eignast nokkurn tíma neitt fram yfir
það, sem hann þurfti til að draga fram
lífið.
Sunnudag nokkurn fór hann upp að
hallarrústunum, og gekk hann þar um í
þungum þönkum innan um þétta runna
og vafningsvið. Varð þá fyrir honum
steinþrep, fornfálegt mjög og brotið.
Gekk hann ofan þrepið og kom þá nið-
ur í hvelfing eina mikla, og lágu inn úr
henni löng göng. Hann gekk nú eftir
göngunum, uns hann kom í klefa nokk-
urn, og logaði þar bjart Ijós. Undraðist
hinn ungi maður stórum, er hann sá þar
Mynd efst: Til þess að vatn sé kallað stöðuvatn, verður yfirborð þess að vera tíu
fermílur eða melra. — Mynd neðst til vinstri: Python slangan (gríðarstór slanga,
sem er ekki eltruð) er álitin heilagt dýr, og er hún dýrkuð í hinu svokallaða
„Slöngumusteri" f frönsku-Súdan. — Mynd neðst í miðju: Hvaða ráð er best til að
hlndra tannlos? - Hvíld og gæta hófs í mat. - Mynd neðst tli hægri: Næstum
helmingur af íbúum jarðarinnar fer úr skónum, áður en þelr dýrka Guð slnn.
standa á miðju gólfi afarstóran gljá-
fægðan eirpott, fylltan á barma nýmót-
uðum gullpeningum.
Á bak við pottinn stóð gamall maður,
hár vexti, klæddur síðri skikkju mjall-
hvítri. Var hann hvítur fyrir hærum og
hafði skegg sítt. Leit hann alvarlega, en
ekki reiðilega á unglinginn.
„Þú hefur lengi óskað eftir, að ham-
ingjan brosti við þér,“ mælti hann. „Fer
nú að óskum þínum, því að þú kemur á
heillastund. Er þér leyfður aðgangur að
auðæfum þessum, og skaltu koma dag
hvern og sækja einn gullpening. En
muna máttu að taka aldrei - aldrei
meira en einn í einu, því að þá snýst
hamingja þín í óhamingju!"
Frá sér numinn af gleði tók ung-
mennið einn gullpening og skoðaði
hann við Ijósbirtuna, stakk honum síð-
an í vasann og ætlaði að þakka gamal-
menninu, en er hann leit við, var þar
enginn.
Frá þessari stundu fylgdi gæfan hin-
um unga manni í öllu, sem hann tók sér
fyrir hendur. Á hverjum degi sótti hann
sér einn gullpening, eins og fyrir hann
var lagt. Hann fór vel með peningana
og þar kom, að hann gat keypt sér jörð
með allri áhöfn. Smám saman bætti
hann svo við engjum, ökrum og ávaxta-
görðum. Síðan lét hann byggja bæinn
upp að nýju, en hann var orðin hrör-
legur og gamall, svo að hann varð
reisulegasti bær þar um slóðir. Á hverj-
um degi í þrjú ár hafði hann farið og sótt
gullpeninginn og var nú orðinn ríkur
maður.
En maðurinn er nú einu sinni þannig
gerður, að honum hættir við að villast
út af réttri braut, og þessi ungi maður
var engin undantekning frá þeirri reglu.
Hann fór að verða ágjarn. Þessi Ijóti
löstur veitti honum engin grið. Á nótt-
unni lá hann vakandi og hugsaði um
gullið í pottinum. Honum virtist það
vaxa við hvern pening, sem hann tók.
Það var eins og það ætlaði að renna út
af börmunum og væri að ota sér að
honum, og hann hafði óstjórnlega löng-
un til að grípa með báðum höndum of-
an í pottinn og taka handfylli sína -
fullan poka - fullar tunnur. í hvert sinn
sem hann fór út úr klefanum með gull-
20