Æskan - 01.02.1983, Blaðsíða 22

Einu sinni fór hagamús í gönguferð
með börnin sín þrjú. Yngsta músin var
alltaf þétt upp við mömmu sína en hinar
tvær þurftu ýmislegt að athuga og voru
því á sífelldum hlaupum.
Skyndilega sáu mýsnar stóran snák
sem hékk i stóru tré. Augu hans
glömpuðu og munnurinn var galopinn.
Hann ætlaði sýnilega að gleypa ein-
hverja músina.
Snákurinn hafði engan áhuga á
músabörnunum, þau voru of lítil. Þetta
var stór snákur og hann vildi éta
stærstu músina. Þess vegna hafði
hann ekki augun af músamömmu og
teygði hausinn í áttina til hennar.
Hún ákvað að leika á hann. Byrjaði
voðabrestur og allt lék á reiðiskjálfi.
Ungi maðurinn fann til óþolandi kval-
ar í báðum höndunum, hann kippti
þeim að sér, var örvita af hræðslu og
sá þá, að þær voru allar á sárum. Hann
hafði brennt sig, því að í pottinum var
ekki lengur gull, heldur glóandi eldur.
Því næst tók ketillinn að síga niður -
hægt og hægt. Maðurinn horfði á eftir
honum eins og í leiðslu og sá nú aðeins
glóra í eldinn - svo hrundi grjót og möl
ofan yfir. Fjársjóðurinn var horfinn;
Undarleg suða og ólga fyllti loftið.
Sjóðheitt vatn seytlaði gegnum veggina
í klefanum og eftir gólfinu, svo að hann
skaðbrenndi sig á fótunum.
Kvalirnar ætluðu að gera út af við
hann, en samt tókst honum að komast
upp úr rústunum.
að hlaupa í kringum tréð og snákurinn
elti, hana svo að hann vafðist utan um
tréð. Að lokum fórst snáknum svo
óhönduglega til að hann batt sjálfan sig
í hnút! Músamamma hljóp þá í hringi
enn nær trénu og það endaði með því
að snákurinn var kominn í rembihnút
og gat sig hvergi hreyft!
Músamamma sá það að henni var
óhætt og kallaði á músabörnin sem
höfðu hlaupið í felur. Minnsta músin
hafði hugrekki til að kalla að snáknum:
Það fer alltaf illa fyrir þeim sem ætla að
bíta önnur dýr! Og með það hlupu
mýsnar á burtu en snákurinn sat eftir
með sárt ennið.
Nú leið langur tími, áður en hann var
gróinn sára sinna, og aldrei varð hann
jafngóður, því að hendur og fætur
kreppti.
Á meðan hann var veikur sveikst
vinnufólkið um, svo að allt var komið í
óefni. Hann varð að selja jörðina og
kaupa sér í hennar stað lítinn kofa, og
mátti hann þakka fyrir að eiga svo mik-
ið eftir af öllum auðæfunum, að hann
þyrfti ekki að lifa á bónbjörgum. Það var
allt, sem eftir var af allri dýrðinni.
Þarna sat hann nú og lét sig dreyma
um öll þau auðæfi, sem hann hefði
getað átt og um konungsdótturina, sem
hann aldrei fékk, og hann óskaði svo
innilega, að hann hefði látið sér nægja
þann eina gullpening á dag, sem hann
mátti taka.
AGIRNDIN
Veistn?
Nýfrosinn ís þarf að vera 5 cm
þykkur til að bera mann, að nýr ís er
svikull ef snjólag er á honum. Að ef
hláka hefur gengið verður ísinn
smáholóttur eins og svampur og
þarf þá að vera 20 cm þykkur til að
bera þig.
Því miður eru engar reglur algildar
um burðarmagn ísa. Ef svo væri
mundu færri strákar hlaupa ofan í.
Ef þú átt dálítið safn af korktöpp-
um, þá gætir þú búið til dýr eins og
þessi, sem þú sérð hér á myndinni.
Gættu þín að skera dýrin, því að
hnífurinn þarf að bita vel. Fætur og
hálsar eru gerðir úr eldspýtum eða
þá tannstönglum. Litlar perlur, eða
hálfir títuprjónar (með svörtum
haus) geta myndað augu og nasir.
Málið dýrin að síðustu með túss-
blýöntum.
G.H.
22
KORKDYR