Æskan - 01.02.1983, Síða 24

Sannleikurinn er sagna bestur
(sögur sr. Friðriks Hallgrímssonar)
Þaö var almennt álitiö, aö hann
Siguröur gamli væri haröur hús-
bóndi. Enginn vikadrengurtolldi hjá
honum, þeir struku flestallir úr
vistinni. Og nú var Stebbi kominn til
hans.
Stebbi var fastráðinn í því, aö
duga sem best, því aö hann lang-
aöi til aö geta hjálpað henni
mömmu sinni sem var mjög fátæk.
Vinnan var heldur ekki erfið og
kaupið var gott.
Hann var ekki búinn að vera
nema þrjá daga í vistinni þegar þaö
slys henti hann, að hann braut sög-
ina í höröum eldiviðarbút. Hann
hafði farið eins gætilega og honum
var mögulegt, en samt var hann nú
dauðhræddur.
„Þetta fyrirgefur hann Sigurður
þér aldrei," sagði annar drengur,
sem var þar staddur hjá honum.
„Ég hef aldrei þekkt annan eins
ofstopa. Þú manst eftir honum
Villa, sem var hérna, hann gekk
óvart ofan á hænuhreiður og braut
öll eggin, sem þar voru. Hann þorði
ekki að gangast við því, en Sigurð-
ur gamli grunaði hann um það og
það fór svo að Villi þoldi ekki lengur
við fyrir hræðslu og strauk."
„Sagði hann ekki húsbóndanum
frá því?“ spurði Stebbi.
„Nei," svaraði hinn, „hann var svo
hræddur, því hann Sigurður er svo
mikill skapvargur."
„Ég held að honum hefði verið
betra að gangast við því undir
eins,“ sagði Stebbi. „Það væri
nógu skemmtilegt fyrir þig að reyna
það,“ svaraði pilturinn, „ég myndi
heldur hlaupa úr vistinni en játa
það á mig, að ég hefði brotið sög-
ina.
Stebba leið illa. Það var liðið á
daginn og hann fór að sinna kvöld-
verkunum. Þegar hann var búinn
með þau, fór hann upp á loft og
beið þar lengi einn í herberginu
sínu. Húsbóndinn var ekki heima,
en þegar Stebbi heyrði hann koma,
flýtti hann sér niður til hans.
„Mér varð það á að brjóta eldivið-
arsögina," sagði hann. „Og mér
fannst réttara að segja þér frá því
nú en láta þig finna hana brotna í
fyrramálið."
„Hvers vegna þurftir þú að fara á
fætur til að segja mér frá þessu?
Það hefði eins mátt bíða til morg-
uns að láta mig vita, hvað þú ert
mikill klaufi."
„Ég gerði það vegna þess,“ svar-
aði Stebbi, „að ég var hræddur um
að ég hefði ekki hug til að gangast
við því, ef ég frestaði því til morg-
uns. En ég segi þér satt, að ég
reyndi að fara gætilega og mér þyk-
ir fyrir því, að sögin skyldi brotna.“
Sigurður horfði lengi á drenginn.
Svo tók hann í höndina á honum og
sagði við hann með mestu ástúð:
„Þér er mér óhætt að treysta,
Stebbi minn. Þú ert vandaður
drengur. Vert þú óhræddur, við
verðum vinir. Mér þykir vænt um
það, að sögin brotnaði, því að það
varð til þess að sýna mér, hvað í
þér býr. Far þú nú í rúmið þitt aftur
og Guð gefi þér góða nótt.“
Þeir urðu mestu mátar, Sigurður
og Stebbi. Og ef Stebbi heyrir ein-
hvern minnast á þaö, að vinur hans
sé harður húsbóndi þá segist hann
geta um það borið af eigin reynd,
að það sé öðru nær. Ef hinir dreng-
irnir hefðu verið hreinskilnir við
hann, þá hefði hann líka verið þeim
góður.
— Mamma mín á svo mikið af pen-
ingum að hún getur keypt sér allt
sem hún þarf.
— Já, en mamma mín er svo rík að
hún getur keypt margt sem hún þarf
ekki.
Teitur litli er ekki nema þriggja ára,
en hann er slæmur með það að fara í
símann. Faðir hans hugsaði sér að
venja hann af þessu. Hann hringdi
heim til sín utan úr bæ. Teitur kom í
símann.
— Þetta er á lögreglustöðinni, var
sagt í símann.
Teitur þekkti undir eins rödd pabba
síns og svaraði: „Hvað ertu að gera
þar, pabbi?"
Pabbi Stínu hafði fengið vont kvef.
Þegar hann kom heim að borða ætl-
aði Stína að hlaupa upp um hálsinn á
honum eins og hún var vön, en hann
sagði:
,,Þú mátt ekki kyssa pabba. —
Pabbi hefur vont kvef og þú getur
fengið það ef þú kyssir hann“.
Stina hugsaði sig um og sagði:
,,Hverja kysstir þú, pabbi?“
Siggi litli hafði þann siö aö koma
heim með skólasystur sína, en koma
alltaf með nýja og nýja.
,,Ekki líkar mér það að þú skulir
vera svona lauslátur, Siggi minn, að
vera alltaf með nýja og nýja kærustu",
sagði mamma hans.
,,Ég er ekki lauslátur", sagöi Siggi,
„heldur þær — þegar maður fer aö
kynnast þeim".
Skrýtlur.
24