Æskan - 01.02.1988, Side 8

„Þetta er enginn leÚ
- Einar Þorvarðarson í aðalviðtali
,Markverðir þurja að vera skapstórir og
grimmir. Þeir verða líka að geta haldið
ró sinni. Skapríkur markvörður berst
harðari baráttu en sá sem er skaplaus.
Hann þarj að vera Jljótur að hugsa, út-
sjónarsamur og geta áttað sig vel á
kostum og göllum móthejjanna. Hann
þarj að geta „lesið í leikinn“ eins og
það er kallað á handboltamáli.“
Einar Þorvarðarson, markvörður ís-
lenska landsliðsins í handknattleik og
einn aj bestu markvörðum heims,
mælir þessi orð í ítarlegu spjalli við
Æskuna.
Enn einu sinni er handknattleikshetja
í aðalviðtali blaðsins - og ekki að ástæðu-
lausu. Þjóðin hefur fylgst vel með glæsi-
legum árangri landsliðsins síðustu ár -
og framundan eru Ólympíuleikarnir, ein
mesta íþróttahátíð heims, þar sem fólk af
ólíkum uppruna og þjóðerni tekst á um
viðurkenningar og verðlaun. Hugur ís-
lendinga verður hjá strákunum í lands-
liðinu sem eru orðnir eins og fjölskyldu-
vinir okkar. Þegar talað er um þá Einar,
Kristján, Þorgils og Guðmund, svo að
einhverjir séu nefndir, vita allir við
hverja er átt: Strákana í landsliðinu. Þeir
ætla að gera sitt besta á Ólympíuleikun-
um og takmarkið er að halda stöðu ís-
lendinga meðal sex bestu handknatt-
leiksþjóða heims. Það verður þungur
róður því að við vitum svo vel að skjótt
skipast veður í lofti á síðustu mínútum
leikja og oft er lítill sem enginn munur á
styrkleika liða.
Atvinnumaður á Spáni
Einar er þrítugur, fæddur 12. ágúst
1957, og húsasmiður að mennt. Hann
fæddist í Skerjafirði og bjó þar fyrstu ár-
in, fluttist síðan í Vesturbæinn og þaðan
í Kópavoginn þegar hann var 10 ára.
Sambýliskona hans heitir Arnrún Krist-
insdóttir og þau eiga sjö ára dóttur, Mar-
gréti Rún. Einar segir að þau Arnrún
hafi ekki enn haft tíma til að gifta sig,
annríki hafi verið svo mikið hjá þeim
fram að þessu.
Við hefjum viðtalið þar sem hand-
knattleiksferill Einars hefst, hjá HK-lið-
inu í vesturhluta Kópavogs en þar átti
hann heima á unglingsárunum.
„Ég byrjaði að æfa handknattleik árið
1970 þegar ég var 13 ára,“ segir Einar.
„Ég var meira að segja einn af stofnend-
um HK, Handknattleiksfélags Kópa-
vogs. Handknattleiksdeild Breiðabliks
var reyndar til en við í Vesturbænum
vildum miklu frekar vera með okkar eig-
ið félag. Okkur fannst nóg að æfa knatt-
spyrnu með Breiðabliki á sumrin. Feður
okkar fjögurra hjálpuðu okkur talsvert
við að koma félaginu á laggirnar. Það var
um tíma rekið eins og fjölskyldufyrir-
tæki. Þeir óku okkur út um allar trissur
til keppni.
í upphafi var aðeins einn flokkur í
HK, 4. flokkur. Við vorum með nokkuð
gott lið þó að ekki gengi okkur sem
skyldí í íslandsmótinu fyrsta veturinn.
Við urðum neðstir í okkar riðli. Æfingar
liðsins fóru fram í gamla ÍR-húsinu við
Túngötu. Guðmundur Þórarinsson,
landsliðsþjálfari í frjálsum íþróttum,
hjálpaði okkur að gera æfingadagskrá og
koma okkur af stað. Annan veturinn
gekk okkur vonum framar í íslandsmót-
inu og unnum til silfurverðlauna. Flokk-
unum fjölgaði hjá HK og við eltumst
með félaginu. Breiðablik hvarf í skugga
okkar á áratugnum 1970-1980. Á þeim
tíma lékum við þrisvar sinnum í fyrstu-
deild. Við náðum því miður ekki að
Med sambýliskonu sinni Arnrúnu Kristinsdóttur og dótturinni Margréti Rún.
8
ÆSKAti