Æskan - 01.02.1988, Síða 39

Smásaga eftir Ingu Láru Gylfadóttur 12 ára
Einu sinni voru rafmagnstæki í raf-
tækjaverslun í miðbænum. Þau voru
r m leið á að vera í versluninni því að
s^m þeirra höfðu verið þar lengi án þess
a nokkur keypti þau. Það eina sem við-
s Ptavinirnir sögðu, þegar þeir voru
UQir að skoða þau, var:
þetta er allt of dýrt.“
En nú voru tækin búin að fá nóg. Þau
P° du ekki lengur að hanga í versluninni
rykug 0g leið svo að þau ákváðu að hefja
stríð - „tæknistríð“. Ritvélin skráði áætl-
f'li^3’ snæidutækið tók allt upp sem
ktð sagði og sjónvarpið fylgdist gaum-
gæfilega með öllu sem fram fór.
aginn eftir hófust þau handa. Þá
S^ngu öll tækin út úr búðinni, hvert á
e/h °^ru’ ^vert með sínu hljóði. Varla
nsgt að ímynda sér hávaðann. Þarna
u útvarpstæki, ryksugur, rakvélar,
velar, myndlyklar, myndbandstæki,
lonvörp, kaffikönnur, brauðristar,
^’ottavélar, þurrkarar, strauvélar, ör-
SÍUofnar, ísskápar, eldavélar, viftur,
Ppþvottavélar, hrærivélar, þeytarar,
ar U1 arn, plötuspilarar, tölvur, prentar-
r> frystikistur, lampar, rafmagnsorgel
°ii Ein tækin. Ofsahræðsla greip um
aif ^niEið hljóp öskrandi og æpandi í
r attir eins og þetta væri sjálf innrásin
frá Mars. Tækin hlógu. Nú færðist fjör í
leikinn. Sum tækin brutust inn í leik-
fangabúð og rændu byssum.
Tækin gengu af stað og tölvan fór
fyrst og hrópaði:
„Upp með hendur, kauptu okkur
Gvendur, annars föllum við í ryð.“
Nú virtist fólkið ekki lengur vera
hrætt við tækin. Það var hætt að öskra
og farið að hlusta á tölvuna. Þegar það
heyrði í henni hélt það að þetta væri að-
eins glens og skellti upp úr.
En tækin dóu ekki ráðalaus. Þau gripu
til þess ráðs að taka gísl og fórnarlambið
var gulur banani sem lítil stúlka hafði
misst á götuna. En þetta varð bara til
þess að fólkið hló ennþá meira.
En nú voru tækin orðin svo reið að
þau ákváðu að taka annan gísl og var það
mandarína sem varð fyrir valinu. Hún
hafði dottið úr poka hjá gamalli konu
sem flúið hafði í ofboði þegar árásin
hófst. En þetta var skrítið. Fólkið hló
sýnu meira, það var bókstaflega að kafna
úr hlátri.
Nú var mælirinn fullur. Tækin söfn-
uðust saman og hvísluðust á góða stund.
Aha, nú kom það. Þetta var ráð sem
tækin vissu að myndi duga á blessað
mannfólkið. Rakvélin glotti hæðnislega
og myndlykillinn flissaði og svo fóru
tækin hvert af öðru að skellihlæja.
„ÚTSALA, ÚTSALA, ÚTSALA.
Lægra verð og góð greiðslukjör. Kaupið
gæðatæki, hentug á öll heimili. Missið
ekki af einstöku tækifæri. . .“
Þetta var það sem tækin vissu að fólk-
ið gæti ekki staðist. Nú kæmu allir til að
kaupa sér ný tæki og þá myndu þau
losna úr prísundinni hvert á fætur öðru
og verða komið fyrir á fallegum, tækni-
væddum heimilum nútímans. Gaman,
gaman!
Fólkið kepptist um að kaupa tækin og
áður en klukkustund var liðin mátti lesa
á miða á hurð verslunarinnar:
„ALLT UPPSELT.“
Á hverju kvöldi eftir þetta sögðu tæk-
in í bænum sínum:
„Góði tækniguð, þakka þér fyrir að
hjálpa okkur að losna úr búðinni.“
(Sagan hlaut aukaverðlaun í samkeppni Æskunnar
og Rásar 2 1987)
39