Æskan - 01.05.1988, Blaðsíða 6

Geimálfar
eftir Rán Arnheiðardóttur 15 ára.
Þetta gerðist fyrir mörgum árum, árið
1990. Þá tóku nokkrar þjóðir sig til og
sendu friðartákn út í geiminn. Það átti
að fljúga í hringi umhverfís jörðina í
nokkrar vikur og sameina hana. Þetta
friðartákn var eldflaug með nokkrum
krökkum um borð.
Ég skildi ekki vel hvað var að gerast.
Ég var hrædd. Það var margt fólk í
kringum okkur að taka myndir. Mér
blöskraði og faldi andlit mitt í höndum
mér.
„Hvað er hún gömul?“ heyrði ég konu
spyrja pabba.
„Tíu,“ svaraði hann og við flýttum
okkur í gegn um ösina og inn í herbergi
fyrir enda gangsins.
„Jæja, þá erum við öll hér.“
Ég leit upp. Það var gráhærður, gam-
all maður sem talaði.
„Nú er komið að kveðjustundinni.“
Ég herti takið um mömmu.
„Svona, svona, elskan, þetta verður
allt í lagi.“
Hún kyssti mig.
„Bless, elskan.“
Ég grét þegar pabbi tók mig til sín og
sagði:
„Vertu hugrökk, þetta gengur allt
vel.“
Svo faðmaði hann mig. Ég herti upp
hugann og gekk inn um aðrar dyr með
hinum krökkunum.
Nú var allt um garð gengið og við
komin út í geiminn. Ég fór að virða fyrir
mér hina krakkana. Fyrst ber að nefna
Stínu frá Tansaníu. Hún var elst okkar,
14 ára, og varð strax stjórnandi. Olgay
var frá Rússlandi. Hann var feitlaginn og
glaðvær. Mér þótti hann afar skemmti-
legur. Enn fyndnari en Olgay var þó Tis
frá Kóreu, raunar fyndnasti strákur sem
ég hef á ævi minni hitt. Frá Mexíkó var
stríðnispúkinn Ríkó. Ég heiti Guðrún og
er frá íslandi.
Þótt undarlegt megi virðast voru engir
tungumálaerfíðleikar hjá okkur og okkur
kom mjög vel saman. Fyrstu dagarnir
fóru í að kanna nýja heimilið. Pabbi
minn var nýbúinn að gefa mér myndavél
og sagði mér að nota hana óspart og það
gerði ég.
„Guðrún, Guðrún, vaknaðu.“
Ó, ég snéri mér á hina hliðina en 0 -
ay gafst ekki upp.
„Hvað gerist ef eitthvað bilar?“
„Hvað áttu við?“
„Ef eitthvað kemur fyrir?“ «
„Það kemur ekkert fyrir. Hver var 3
tala um það?“
Ég var glaðvöknuð. .«
„Ríkó sagði mér að gefa sér súkkula >
sitt. Ef eitthvað kæmi fyrir þá mundi a
tént einhver hafa notið þess.“
„Og gafstu honum það?“
Olgay fór að hlæja.
„Ég stakk því upp i mig beint íy
framan hann. Og sá brjálaðist.“