Æskan - 01.05.1988, Blaðsíða 42

Hola
eikin
5 -M' &
eftir
Helgu Gunnarsdóttur
12 ára
Ég heiti Sara og á heima í litlu húsi inni í
Stóra-skógi ásamt foreldrum mínum og
ketti.
Inni í skóginum er ég allar mínar frí-
stundir og gerþekki hann. Ég og köttur-
inn minn erum tryggir vinir og hann fer
alltaf með mér í skógarferðir.
Einn morgun þegar ég var búin að
hjálpa móður minni með húsverkin lá
leið mín inn í skóginn eins og svo oft
áður. Þetta var heitur og sólríkur morg-
unn og skógurinn iðaði af lífi. Fuglarnir
sungu og flugurnar suðuðu í kringum
blómin. Ég gleymdi mér í allri þessari
dýrð, labbaði lengra og lengra inn í skóg-
inn og áður en ég vissi af var ég komin
inn í skógarþykknið þar sem sólargeisl-
arnir ná ekki að skína milli þéttra trjá-
greinanna. Ég varð svolítið smeyk en
herti upp hugann og kötturinn fylgdi
mér vel eftir. Þegar við vorum búin að
ganga all-lengi komum við inn í lítið
rjóður. í miðju rjóðrinu var stór og
virðuleg hol eik. Holan í eikinni sást
greinilega og var hún djúp og drungaleg.
Allt í einu byrjaði kötturinn að hvæsa og
hárin risu á honum. Hann tók undir sig
stórt stökk og hvarf inn í holuna. Ég
hrökk illilega við og hljóp að eikinni.
Inni í henni var ekkert en ég þurfti á
kettinum að halda í þessum dimma
skógi. Því lokaði ég augunum og stökk á
eftir honum.
Ég hrapaði og hrapaði og loks endaði
ég niðri í stóru stöðuvatni. Ég buslaði og
skvetti og komst loksins að bakkanum.
Ég leit í kringum mig og sá þá alls staðar
klettaborgir og fjöll en á einum staðnum
var stórt og grænt tún. Ég glennti upp
augun þegar ég sá hverjir voru á túninu.
Þar voru kötturinn minn og stór, snjó-
hvítur einhyrningur í hörku bardaga. Ég
ætlaði að hlaupa inn á túnið og hjálpa
kettinum en þá hvæsti hann að mér:
„Nei, Sara, þú getur ekkert gert. En
ef svo skyldi fara að ég tapaði þá skaltu
strax leita Skýjafjallanna miklu. Þau eru
tvö. Á toppi hvors fjalls flnnur þú lítið
tré. Slíttu þau upp og farðu með þau til
sagnakonungsins handa Hliðsins mikla.“
Meira sagði kisi ekki. Hann tapaði
bardaganum og hvarf með háu hvæsi.
Nú var ég ein á báti og fór að leita
Skýjafjallanna full kvíða. Er ég hafði
gengið langa lengi sýndist mér glytta í
annað fjallið. Það var afar hátt og náði
upp undir skýin. Ég byrjaði að ganga
upp fjallið. Þegar ég hafði gengið nokk-
uð lengi fann ég mjög fagra og stóra arn-
arfjöður. Mér fannst hún svo falleg að ég
ákvað að eiga hana til minja.
Eftir stutta stund sá ég stóran °rn
sveima yflr svæðið. Hann lækkað flu®1
þegar hann sá mig og settist á kletta
syllu. Hann tók til máls:
„Kæra fröken, hefur þú nokkuð se
stéli
Öllu
stóra, brúna fjöður? Hún er úr
mínu en á þessu fjalli þurfa dýrin á
sínu að halda.“ _.
Ég tók upp fjöðrina sem ég ha .
fundið og spurði hann hvort þetta va’rl
sú rétta. Örninn varð mjög glaður þeS
hann sá fjöðrina og sagðist ætla að ge ,
mér eina ósk í þakkarskyni. Ég var n°
ekki lengi að bera hana fram og var hun
sú að hann bæri mig upp á fjallstind11111'
Örninn varð þungur á svip og sagðu
„Þó að ég sé konungur allra fu^a ■
þessu fjalli og það megi segja að ég þelt%
hvert strá hérna þá hef ég aldrei ko®1
upp á topp Skýjafjalls og gæti það reýnS
mér erfið þraut en ég skal gera það se
ég get.“ . ^
Ég klöngraðist upp á bak arnar111 ■
Það var mjög mjúkt að sitja þar. S* a
hóf hann sig á loft og flaug kröftugie®
UPP á VÍð. . g
Þegar við nálguðumst tindinn setn
okkur nístingskulda og þegar ég lelt nl
ur sá ég alls kyns illþýði horfa á okkun
Þarna voru tröll, eineygðar nornir
hauslausir þursar. Ég var forvitin
spurði örninn hvað þetta væri eigink?11
að gera þarna. Hann sagði að þetta vaf
gamhr þegnar sagnakonungsins hanU
Hliðsins mikla. Hefði hann sett þá 1 el j
álög fyrir óhlýðni og hnýsni. Ég stirðn3
þegar ég heyrði nafn sagnakonungsin.
kisi
Ég
nefnt og velti fyrir mér hvort hann
minn væri orðinn mér andsnúinn-
ákvað samt að tefla á tvær hættur.
Þegar við komum á toppinn var ísk
og við skulfum bæði. Ég fór af baki aF>
arins og sá þá htið tré þakið hrími-^
sleit það upp og um leið heyrði ég r°
kattarins míns bergmála:
„Þetta var fyrra tréð. Næsta tré ver
erfiðara að ná.“
Röddin dó út með háu hvæsi. .,
Ég bað örninn auðmjúklega að fllug
með mig niður og játti hann þeirri oo
Við komumst klakklaust niður ^
kvaddi ég örninn með kærleika og ge
síðan af stað með litla tréð í hendintú1
Þegar ég hafði gengið í einn dag sa
hitt Skýjafjallið. Ég byrjaði að ganga
fjallið og hugsaði um örninn. Ég átti11 ^
eftir og var alveg að gefast upp þegar "
sá kolsvarta púmu vera að gæða sel^
fugli. Ég varð mjög hrædd og æú$l
læðast burtu þegar hún leit á m1?
horfði á mig stingandi augum- ^