Æskan - 01.05.1988, Blaðsíða 43

iUrði m'8 hver ég væri og hvað ég væri
að vxlja hér.
l . ® sagði púmunni alla sólarsöguna og
g.hlustaði á full áhuga.
tlr smá umhugsun sagði púman:
” etta er hættulegra og brattara fjall
að f Ut Ský>af)allið- Ég hef ekki orku til
fi írs3 með b'S UPP en e8 a vlnl um allt
' Sem ®eta kjúípað þér.“
Un feit upp til að gá að hvort einhver
allt. Farðu til hans og biddu hann um að
hjálpa þér.“
Ég þakkaði púmunni fyrir og byrjaði
að leita að helli Storms. Eftir stutta
stund fann ég hellinn og leit inn í hann.
Það var dimmt inni. Allt í einu heyrði ég
rymjandi raust. Ég hrökk við og sá þá
ljón í myrkrinu. Spurði það mig hvað ég
vildi. Ég sagði ljóninu það og það hugs-
aði sig vel um áður en það játti bón
mér fyrir og tók traustataki um makka
þess. Ljónið hljóp af stað og fór hraðar
en vindurinn. Fórum við hærra og hærra
og aftur kom þessi nístingskuldi þegar
ofar dró. Ekkert illþýði sáum við en aft-
ur á móti sáum við hyldjúpar gjár,
straumharðar ár og glymjandi fossa.
Drógu þessar hindranir úr hraða Storms
en hann hélt samt ótrauður áfram. Allt
um það komumst við upp og var þar ís-
kalt. Litla tréð, sem ég átti að finna, var
þakið snjó. Ég sleit það upp og lét í
skjóðu mína hjá hinu trénu. Rödd katt-
arins heyrðist aftur og sagði:
„Sara, þá er það Hliðið mikla.“
Ég bað ljónið að fara með mig niður
og var það sjálfsagt. Þá gerðist það. Þeg-
ar við stukkum yfir eina ána skrikaði
Stormi fótur og við duttum bæði í ána.
Okkur rak í átt að fossi og börðumst við
strauminn. Ljónið var að gefast upp og
bað um að fá að hjálpa mér og fórna
sjálfu sér fyrir mig. Ég harðneitaði og
sáum við þá einu björgunarvonina. Það
var tré sem slútti fram yfir bakkann. Ég
greip það með báðum höndum en
Stormur með tönnunum. Komumst við
bæði að bakkanum.
Við hvíldum okkur lítið eitt en lögð-
um svo af stað aftur. Ferðin gekk vel og
vorum við Stormur orðin mestu mátar
þegar ég lagði af stað í leit að HHðinu
mikla. Ég fylgdi sólinni sem lýsti beinan
veg. Var þetta leiðin? Mátti ég búast við
miklum hættum handan Hliðsins? Þetta
var ein dagleið eða tvær. Ég drakk vatn
úr ám og tíndi ber af trjám. Á leiðinni
sönglaði ég og talaði við sjálfa mig. Ég
hvíldi mig sjaldan, aðeins á meðan ég
nærðist. Ég var búin að ganga í einn og
hálfan dag þegar ég sá Hliðið mikla.
Hliðið var stórt og viðamikið. Stóðu
tveir einhyrningar vörð um það. Mér
sýndist annar þeirra andstæðingur katt-
arins míns í bardaganum og vissi ég þá
að leit mín væri brátt á enda. Ég stóð
smástund og hugleiddi hvort ég ætti ekki
að láta sem ekkert væri og ganga í gegn.
En þegar ég ætlaði að gera það þá flaug
htskrúðugt fiðrildi að eyra mér og suð-
aði:
„Ráðagerð þín er röng. Syngdu þeim
heldur vögguljóð og þegar geislinn á
hornum þeirra dofnar þá eru þeir sof-
andi. Þá fyrst er þér óhætt.“
Ég fór að ráðum fiðrildisins og brátt
féllu þeir í fastan svefn. Ég gekk inn.
Varla hafði ég gengið nema nokkra
metra þegar ég féll í snákagryfju. Snák-
arnir voru blóðþyrstir og nálguðust mig
með stingandi augum. Ég varð logandi
M I 45
jj^ri að hlusta. Svo tók hún aftur til
Stö’1 helu einum dáiitlu ofar býr hann
ve mur• Hann er ljón en sérstakur
gyj. 3 bess að hann er snjóhvítur með
an makka. Hann getur allt og veit
minni. Ljónið kom út úr hellinum og
hafði ég aldrei séð svona fallega skepnu.
Vöðvarnir voru stórir og stæltir og
makkinn mikill og þykkur. Sagði það
mér að hoppa á bak og halda mér vel
„vegna þess að ég fer hratt yflr“. Ég kom