Æskan - 01.05.1988, Blaðsíða 31

Síðan greip hún belginn
°8 gekk niður að sjó.
ar nam hún staðar
°8 hugsaði sig ofurlítið um.
Vo sagði hún:
!.,Mér er um og ó;
eS á sjö börn í sjó
°g sjö börn á landi.“
há sá drengurinn
Sejfi hafði fylgt henni
niður að sjónum
a hún myndi ætla í belginn
°g bað hana í öllum bænum
a gera það ekki.
hn það var til einskis.
ún fór í belginn
°8 Sleypti sér í sjóinn.
hegar maðurinn kom heim
hann mjög hryggur.
tlr þetta gerðist það oft
þegar hann reri á sjó
1 að veiða í soðið
? Selur var að sveima
kringum bátinn
°8 var eins og tár
^unu af augum hans.
pg alltaf fískaði maðurinn vel
PP frá þessu.
1 þegar börnin hans
8engu sér til gamans
lf)örunni
Syntí selur fyrir framan
1 s)°num
°8 h^staði til þeirra
^arglitum fískum
°8 fahegum skeljum.
p
P aldrei kom móðir þeirra
aftUr á land.
*S*ANi
eftir Sigríði Víðis Jónsdóttur 8 ára.
Einu sinni voru álfar.
Þeir áttu heima
í fallegum, gráum steini.
Þeir voru mjög fínir
af því að þeir voru
að fara á álfadansleik.
Og svo lögðu þeir af stað.
Seinna um kvöldið
þegar allir voru búnir
að borða og
byrjaðir að dansa
komu þrír álfaræningjar.
Allir urðu mjög skelkaðir.
Ræningjarnir voru
með byssur
og stóra poka
fyrir allt gullið.
Svo fóru þeir
að stela og
hóta álfunum.
Áður en þeir voru
búnir að vera í
tíu mínútur
voru þeir komnir
með fulla poka
af skínandi
gulli og silfri.
Og svo hlupu þeir í burtu.
Allir urðu svo
reiðir að þeir eltu þá.
Ræningjarnir voru
svo lengi að hlaupa
með allt gullið
að hinir náðu þeim
eftir skamma stund
og settu þá inn í búr.
Ræningjarnir voru hissa
af því að þeir héldu
að hinir álfarnir
væru algerir aumingjar
en þeir voru það ekki.
31
' 'i'.S