Æskan - 01.12.1994, Blaðsíða 6

CJÖF BARNSINS
eftir Kristján Jónsson.
Klukkan tifaði á veggnum ab baki
mér og meb hverju tifi hennar varb
skemmra og skemmra til jóla. Ég
stób upp þar sem ég hafbi setib vib
verk mitt og hlustab á skraddara-
þanka hinna öldnu saumakvenna
fataverslunarinnar.
Ég gekk ab glugganum. Þab var
byrjab ab rökkva. Undurfagurt var að
sjá stórar, hvítar snjóflygsur logndríf-
unnar koma svífandi og bera vib fag-
urbláa festinguna í Ijósaskiptunum.
Já, senn væru komin jól. En hvern-
ig stób á þessu? Ég hlakkabi ekkert til
jólanna, gat meb engu móti fundib
nálægb hinnar miklu hátíbar Ijóss og
fribar. Frá því ab ég var barn hafbi
ég þó alltaf gert það. Átti ég ekki
lengur hæfileika barnsins til ab glebj-
ast? Var þab rábstöfun forsjónarinnar
eða var skýringarinnar ef til vill ab
leita í andleysi þess starfs sem ég
hafbi orbib ab taka vib ab föbur mín-
um látnum?
Mér væri líklega réttast ab skipta um
starf og beina athyglinni ab mannin-
um sjálfum, sjálfri mannssálinni,
fremur en klæbum hans - greina
hismib frá kjarnanum.
Hreint ekki fráleit hugmynd. Ég
var þó enn ungur og órábinn. Versl-
unina og saumastofuna, sem ég
hafbi hlotib í föburarf, gæti ég selt
og aflab mér þannig fjár til ab
stunda nám í sálarfræbi eins og hug-
ur minn hafbi stabib til ab loknu
stúdentsprófi.
Ab loknu dagsverki var ég vanur
ab leita mér afþreyingar í stærb-
fræbigátu eba lestri skáldsögu til ab
reyna ab gleyma hinum gráa hvers-
dagsleika daglegs strits. Ég var
hryggur, hafbi yfir fáu ab glebjast og
fann ekki til nálægbar jólanna.
Ég vaknabi upp frá hugsunum
mínum vib þab ab klukkan á veggn-
um sló sex. Starfi mínu var lokib í
dag. Ég lokabi versluninni og hélt
heim. Snjóflygsurnar héldu áfram ab
svífa nibur úr ómælisgeimum og
setjast mjúklega á strætin. í fjarska
heyrbist í jólabjöllu. Búðarglugg-
arnir skörtubu marglitu skrauti
og göturnar ibubu af fólki meb
poka og pinkla. Á torginu voru
vagnarnir trobfullir af fólki sem
hafbi verib ab versla þá um dag-
inn. Mér var næsta óskiljan-
legt hvernig ég komst heim
meb vagninum svo trob-
inn var hann.
Ekki hafbi honum
verib ekib langt er at-
hygli mín beindist ab
litlum dreng sem
stób skammt frá mér í
þvögunni. Hann hélt á
litlu baðmullarhúsi sem
sýnilega var gert meira af
vilja en mætti af óhreinum,
litlum höndum og reyndi að
verja þab gegn trobningi og stimp-
ingum fullorbna fólksins. Drengurinn
var óhreinn ásýndum en svipur hans
hreinn og bjartur og bar vott um
tært sakleysi barnssálarinnar. Þessi
litli drengur birtist mér sem persónu-
gervingur horfinna bernskustunda
vib undirbúning jólanna og og
gömlu jólasagnanna í Æskunni,
Unga íslandi og Jólakvebjunni
dönsku.
Ég reyndi að varpa af mér þreytu
dagsins og skyggnast inn í hugar-
heim barnsins, setja mig í spor sál-
fræbingsins:
Langt mundi síban drengurinn
fylltist hjartans fögnubi og tilhlökkun
til jólahátíbarinnar. Og sem leib ab
jólum hefur fögnubur hans og til-
hlökkun aukist og leitab farvegs á
vettvangi starfsins ab verba virkur
þátttakandi í jólahátíbinni. Afleibing-
in af tilhlökkun drengsins til jólanna
varb því þetta litla babmullarhús,
skilgetib afkvæmi jólaglebinnar og
lítilla óhreinna handa. Stór og dýr-
mætur hlutur í augum lítils barns
sem bjó þab til.
Þab stakk undarlega í stúf vib
marga og stóra böggla fullorðna
fólksins í vagninum. Hér var jólaljósib
sjálft. Þab Ijós sem eitt getur lýst þab
upp sem önnur Ijós megna ekki
hversu björt sem þau eru. Hve ham-
ingjusamur yrbi sá mabur sem fengi
hús barnsins í jólagjöf, hús jólagleð-
innar? Hina miklu gjöf í allri sinni
smæð.
Fögnubur jólanna ríkti á ný í sál
minni er ég kom heim í her-
bergiskytru mína. Barnib hafbi gefib
mér jólagjöf, lítib óhreint hús sem
orbib var ab stórri höll í hugborg sjá-
andans.
Við aftansöng í kirkjunni tók ég
eftir gömlum manni. Hann söng
jólasálmana sterkari röddu en abrir
og af svo miklum innileik ab þab var
sem englasöngur. Við hlib gamla
mannsins stób drengurinn ungi og
hélt í hönd hans. Þá skildi ég söng
gamla mannsins. Hann hafbi hlotib
gjöf barnsins sem ekkert átti nema
viljann til ab glebja abra og hreint
hjarta, gjöf jólabarnsins sjálfs.
6 Æ S K A N