Æskan - 01.12.1994, Blaðsíða 10

FRA HJALPARSTOFNUN KRIKJUNNAR
BÆTIR LIFSKJOR
Lífið í þróunarlöndum er um
margt gjörólíkt því sem við eigum
að venjast hér á íslandi. Við köllum
þau lönd þróunarlönd þar sem
margir búa í sveit, eru bændur eða
hirðingjar, þar sem iðnaður er lítill
sem enginn, þar sem lítið er um
skóla og enn þá minna um sjúkra-
hús og þar sem borgir eru fáar.
Þjóðirnar, sem þau byggja, flytja
samt kannski til annarra landa ýms-
an varning, hráefni til iðnaðar, korn,
kaffi eða annað sem auðvelt er að
rækta. Þannig fá þær gjaldeyri sem
þær geta notað til að leggja grunn
að bættum lífsskilyrðum.
En hvað koma okkur þróunarlönd
við?
Lífskjör í heiminum eru mis-
jöfn. Margir íbúar þróunarlanda
búa við fátækt, heilsuleysi,
vannæringu og hafa lítil sem
engin tækifæri til að afla sér
grundvallarmenntunar eða njóta
annarra gæða sem við teljum
sjálfsögð og hugsum nánast
ekki um. Hjáiparstofnun kirkj-
unnar og fjölmargar hliðstæðar
stofnanir, bæði kirkjulegar og
aðrar, eru stofnaðar til þess að
bæta hag þessara þjóða og
vinna með þeim að því að bæta
lífskjör þeirra.
Það er hægt á margan hátt en
grundvallaratriðið í slíku starfi, sem
kallað er þróunarsamvinna, er þetta:
Þjóðir, sem búa yfir tækniþekkingu á
öllum sviðum og eiga fjármagn sem
þær vilja nota í þróunarsamvinnu, geta
boðið aðstoð þeim þjóðum sem illa
eru staddar.
Hér er samt lögð megináhersia á
samvinnu. Þeir sem vilja bjóða fram
aðstoð spyrja ráðamenn í þróunar-
löndunum hvar sé helst þörf á henni,
hvernig sé best að haga henni og
hverjir af íbúunum geti orðið forystu-
menn í uppbyggingunni, tekið við
starfinu og á þann hátt eitt skref í þró-
un til bættra lífskjara. Og í þessari
samvinnu er líka mikilvægt að hafa í
huga að við breytum ekki hugsana-
gangi eða menningu fólksins heldur er
hlutverkið einungis það að bæta
lífsskilyrði þess.
SKÓLAGANGAN ER
GRUNDVALLARATRIÐI
Þar er verið að tala um margs konar
samvinnu; til dæmis að kanna hvort
rækta megi aðrar korntegundir eða
önnur matvæli en algengast er eða sá
á öðrum stööum sem gætu gefið betri
uppskeru, auðvelda aðgang að vatni,
benda á samhengið milli fæðu, hrein-
lætis og heilsufars, koma upp sjúkra-
húsum og ýta undir að sem flest börn
fái kost á skólagöngu og njóti grunn-
menntunar.
Síðustu árin hefur Hjálparstofnun
kirkjunnar staðið að slíku starfi á Ind-
landi sem rekið er af lítilli lútherskri
kirkju. Þar byggði stofnunin 40 rúma
sjúkrahús og styður rekstur þess nú
fyrstu árin með nokkru fjárframlagi.
Auk þessara framkvæmda hefur
Hjálparstofnunin lagt fjármagn í bygg-
ingu skóla- og heimavistarhúsnæðis
en þar sækja um 1500 börn skóla.
Það eru börn frá lægstu stéttum þjóð-
félagsins. Þarna fá þau tækifæri til
náms sem þau fengju annars ekki.
Börnin frá fátækustu heimilunum fá að
dveljast þarna ókeypis og hafa fjöl-
margir fósturforeldrar á íslandi tek-
ið að sér að greiða mánaðarlega
fyrir framfærslu þeirra og menntun.
Þarna má segja að tekist hafi hin
dæmigerða þróunarsamvinna. Þessi
litla indverska kirkjudeild starfar meðal
hinna fátækustu af öllum fátækum í
landinu. Fyrir starf hennar fá nú fjöl-
mörg börn tækifæri til náms og þau
sem Ijúka grunnskólanáminu komast
mörg hver í iðnnám sem gefur þeim
enn betra tækifæri en annars væri til
að brjótast úr viðjum fátæktar. Börn,
sem komast gegnum grunn-
skólanám, eru líka líklegri til að
koma börnum sínum í skóla og
þannig batna lífskjör þeirra
smám saman. Því má segja að
þróunarhjálp sé þolinmæðis-
verk.
Hjálparstofnunin hefur kostað byggingu
sjúkraskýla í Eþíópiu og á Indlandi. Með því má
bæta heilsufar ibúanna sem fá þá lækningu við
margs konar kvillum sem þeir hafa ekki kunnað
ráð við.
Margir stuðningsmenn Hjálparstofnunar kirkj-
unnar kosta framfæri og menntun skólabarna
á Indlandi. Aukin menntun gefur þeim besta
tækifærið til að brjótast úr viðjum fátæktar.
1 O Æ S K A N