Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1909, Síða 46

24
ÓLAFUR S. THORGEIRSSON:
fariö út héöan vil eg láta ykkur vita, að eimlestirnar verða
látnar ganga, þó öllu herliði Bandaríkjanna verði að beita
til þess. Stórum skrefum stikaði dómarinn út úr salnum
ósmeikur, en þungbrýnn mannhópurinn tvístraðist. Eim-
lestirnar fóru að ganga. Brigzlað var honum um dóm
þenna eins og nærri má geta í kosningabaráttunni og
leita'it var við að fá vinnulýð allan til að snúast gegn hon-
um vegna hans. Svarið var: ,,Eg hefði verið mann-
skræfa, óhæf til að gegna því embætti, sem mér þá var
trúað fyrir, og enn óhæfari til þess embættis, sem nú er
verið að tala um að trúa mér fyrir, ef eg hefði breytt á
annan hátt“.
Árið 1900 var hann kvaddur til að greiða fram úr
stærsta vandamáli, sem þjóðin hafði fyrir hendi — vanda-
máli eins miklu og nokkur þjóð hefir nokkuru sinni átt úr
að leysa. Það var stjórn Filippseyja eftir stríðið við Spán.
McKinley stóð uppi ráðþrota; hann kom ekki auga á
mann, er trúandi væri fyrir slíkum stór-vanda. ,,Eg er
að skimast eftir manni, stórum og sterkum og þolgóðum,
varfærnum en lundföstum, sem eigi hlífist við að gjöra út
af við sjálfan sig með önnum, ef á þarf að halda“, sagði
forsetinn við ríkisritara sinn. ,,Því sendið þér ekki eftir
honum ? Vilhjálmur Taft er maðurinn, sem yður lang-
ar til að finna, dómarinn í Cincinnati“. Forsetinn
símaði. Taft kom og vissi ekkert til hvers. Hann varð
sem steini lostinn, er honum var sagt, að stjórnin vildi
senda hann til Filippseyja og láta hann freista, að gjöra
þjóð úr þeim óskaplega hóp viltra og síðlítilla, uppreistar-
gjarnra og óupplýstra kynfiokka, er mæla mörgum tungu-
málum og naumasthöfðu hugmynd um mannfélagsskipan
siðaðra þjóða. Taft viidi ekki fara og var nógu hrein-
skilinn til að segja það. Áleit Bandamönnum hollast að
láta Filippseyjar eiga sig; hugur sinn stæði til dómara-