Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1928, Blaðsíða 59

49
Öldungadeildin á Frakklandi lýsir því yfir, að ekki
sé viðurkend þar í landi hin svokallaði gifting Jeromes
Bonapartes. Sú athöfn hafi farið fram erlendis þegar
hann hafi veriÖ ómyndugur, og ekki hafi veriÖ fengið
til þess samþykki móður hans; auk þess hafi giftingin
ekki veriö fyrirfram auglýst heima samkvæmt ríkjandi
lögum.
Alræðismaöurinn tilkynnir þetta presti sínum, séra
Dacres, og hann tilkynnir þaÖ aftur Jerome bréflega:
“Eg skal veita Jerome viðtöku,” segir alræðismaður-
inn, “ef hann kemur heim og skilur þennan ungling eftir
i Ameríku. Þá skal hann aftur hljóta fullan rétt til tignar
og eigna eins og ekkert hafi í s'korist. En hún skal aldrei
stíga fæti á franska jörð, þessi stelpukrakki! Ef Jerome
kemur einn þá fyrirgef eg honum þessa yfirsjón eins og
hvert annað augnabliks brjálæði eða barnaskap.”
Jerome er eins og steinilostinn. Hann þekkir bróð-
ur sinn og hræðist hann. Þegar Lucien, sem er sama sem
lífgjafi alræðismannsins, hefir engin áhrif, þá má nærri
geta hversu mikið tillit bróðir hans tekur tii unglings, sem
ekkert getur taliö sér til gildis, en hefir gert sig sekan í
þessari óhlý'öni.
Robert Patterson skrifar Elízabetu frá París og legg-
ur það til að Jerome sé kyr í Ameríku eins lengi og unt
sé, en ef hann fari til Frakklands, þá fari hann með konu
sína með sér, hvað sem það kosti.
Alt í einu er eins og elding slái niður af himni.
Átjánda maí 1804 lýsir alræðismaðurinn því yfir að hann
taki sér keisaranafn og tign.
Hvað hefir Elízabet verið að hugsa allan þennan tíma?
Hún hefir í raun réttri ekki hugsað neitt ákveðið, heldur
algerlega sökt sér niður í sæludrauma unaðs og ástalífs
sem kona Jeromes.
Sex mánuðir hafa liðið í einlægum skemtunum og