Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1937, Blaðsíða 98

100
iiiður fæti svo lítið eitt marri í spori, eða skrjáfi í
fótum hans er ftau nud'dast við viðartágar, þá eru
þau óðar komin á flótta. Það er fögur sjón að sjá
þau dýr á hlaupum; þiau taka afar löng stökk, og
eru svo létt á fæti að þau virðast varla korna við
jörð. Þau eru og afar lagin á að hverfa sjónum
manna, með því að þræða gegnum skógar húska,
svo að veiðiimaður geti ekki komið auga á þau. —
Kunnugt er og hve þau geta breytt um litblæ svo
þau líkist sem mest umhverfinu. Öll skógardýr eru
afarhrædd við hunda, og séu þau elt af þeim, koma
þau aldrei til baka á þær slóðir.
Næstur Mooseað stærð er Elkurinn (Wampiti)-
Hann er stærstur allra dýra af hjartarkyninu, frá-
bærlega fögur skepna og tiguleg. Hefir karldýrið
hornakrans, svo stórann, að menn skilja ekkert í
hvernig þeir geti komist með hann gegnum þykkan
skóg en hann kastar þá höfðinu upp og aftur svo
liornin leggjast aftur á herðakamb en oddamir á
greinum þeirra snúa aftur og strjúkast meðfram
trjóbolunum án þess að festast á iþeim. Þessi dýr
ganga á beit, sem fénaður, og hefir Iþeiim mjög
fækkað á síðari árum, Iþegar beitilönd hafa verið
tekin í búnaðinn. Önnur orsök til þeirrar fækkun-
ar er sú, að þau hópa sig á vetrum, og fér þá of1
svo. þegar veiðimenn komast að þeim hópum, þá
skjóta þeir oft miklu fleiri dýr en góðu hófi gegnir.
Ýms önnur smærri dýr má finna víða hér um
fylkin, svo sem Jumping Deer, Antilopa og hirti
hefir hinum tveim síðarnefndu mjög fækkað; má
seeiaaðþau séu horfin. Lengra norður íóbygðunum
heldur hreindýrið (Caribou) til, en kemur stundum
til bygða, þegar mikil harka er og snjóþyngsli. —
Halda rnenn Iþau séu þá að flýja undan úlfinum, sem
er þeiiva skæðasti óvinur.
Nú á tfmum er friðun dýra þessara mjög
stranglega gætt. Mönnum aðeins leyft að skjóta