Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1937, Blaðsíða 21

23
og var township þetta partur af þeim landspildu.
Auðvitað ætlaðist stjórnin til að Mennonítar helg-
uðu sér rétt til Iþessa lands, með þvi að setjast (þar
að -og rækta Iþað, og uppfylla þær skyldur sem þar
að lúta. En Mennonítar skeyttu því engu, þótti
landið of erfitt, og festu aldrei eignarrétt á neinu ai
því; settust iþar þó að um tíma og eyddu skóginum
en gerðu lítið annað. Þegar stjómin sá athafnir
þeirra, lét hún landspildu þessa lausa fyrir hvem
sem kjósa vildi.
Um þær mundir, eða vorið 1898 var mikill áhugi
í mönnum í grend við Garðar og Eyford í Norður
Dakota, sem ekki höfðu eignast bújarðir, að skoða
lönd og velja til ábúðar. Gerðu iþeir út hvern ieið-
angurinn á fætur öðfum, (þannig höfðu norðan-
menn frá Hallson og Alkra farið vestur á fjöll suð-
vestur af Langdon, N. D., en ekkert fundið sem
þeim líkaði). Hafði iþeim komið saman um að
leggja í annan leiðangur austur til Minnesota, og
norður að Whitemouth-vatni, sem svo heitir í Mani-
toba. Þeir sem höfðu mælt sér mót voru þessir:
Þorsteinn J. Gíslason, Ólafur Árnason, Tryggvi Sig-
urðsson og Sigurður Snorri bróðir hans.
Kvöldið áður en þeir lögðu af stað, hittá Þor-
steinn að máli norskan miann, Jakob Spanglo að
nafni og barst íþá landaskoðunin í tal. Spyr þá
Jakob, Iþví þeir ekki f.ari norðvestur fyrir línuna, þar
sem hann Botolfur Olson sé. Taldi Jakob þar vera
gott land, auðvitað erfitt að í-yðja skóginn, en grös-
ugt og jarðvegur góður og tiltölulega skamt frá
járnbraut. Kvaðst hann hafa heyrt að stjórn Mani-
otba-fylki:s myndi láta það land laust almenningi til
heimilisréttar þá um sumarið. Fékk Þorsteinn hjá
honum upplýsingar um beztu braut þangað.
Næsta morgun lögðu þeir félagar upp í hina
fyrir'huguðu ferð og sagði Þorsteinn félögum sínum
frá tali sínu við Jakob. Óttuðust þeir að einhverjir