Afturelding - 01.01.1981, Blaðsíða 14

KÆRLEIKUR
— TRÚLOFUN —
HJÓNABAND
Það er mjög nauðsynlegt að leitast við að finna
hinn rétta maka, réttan lífsförunaut. Fela Drottni
það mikilvæga málefni, og leita Hans vilja í bæn og
vera grandvar. Það fyrsta sem ég vil segja um
hjónaband trúaðra er þetta: Til þess að slíkt hjóna-
band geti orðið í sannleika hamingjusamt, þurfa
báðir aðilar að vera sanntrúaðir, frelsaðir.
Biblían segir í 2. Korintubr. 6:14: „Gangið ekki
undir ósamkynja ok með vantrúuðum.“ Þetta holla
ráð gildir í dag. Myndin af ósamstæðu pari er mjög
ömurleg — en sönn. 1 lögum Móse stendur á einum
stað: „Þú skalt ekki plægja með uxa og asna sam-
an.“ (5. Móseb. 22:10.) Heiðingjarnir gjörðu svo, en
slíkt orsakaði mikla þjáningu fyrir dýrin.
Uxinn og asninn hafa mjög ólíkan fótaburð, ólík
tilþrif, ólíkt eðli og vinna mjög ólikt. Þegar þessi, svo
mjög ólíku dýr, voru sameinuð undir eitt ok, til
samvinnu, olli það þeim báðum óþægindum og
þjáningum. Þegar uxinn dró plóginn, spyrnti asninn
við fótunum, en þegar asninn þaut af stað, gat uxinn
ekki fylgt eftir. Þegar þeir voru spenntir saman,
mæddi og særði okið þá báða. Við slíku vildi hinn
miskunnsami Guð hlífa veslings dýrunum. Guðs
Andi kallar fram einmitt þessa mynd frá G.T. í
sambandi við trúaðan og vantrúaðan og ráðleggur
þeim að ganga ekki undir ok saman. Kærleikur
Guðs er á bakvið slíka viðvörun. Ég vil undirstrika
þetta: Hver karl og hver kona, sem vilja lifa í sam-
félagi við Drottin, forðar sjálfum sér frá mikilli
óhamingju og bjargar einnig mótparti sínum frá
vonbrigðum og sorg með því að eiga ekki vinskap
— samfélag— við þá sem hafna trúnni, og því síður
að trúlofast eða giftast slíkum. Hvers vegna nefni ég
kunningsskapinn fyrst. Jú, vegna þess að afleiðingar
af meiningarlausum kunningsskap geta orðið mjög
afdrifaríkar fyrir mótpartinn. Það, að leika sér að
tilfinningum annarra, að vekja falskar vonir í brjósti
einhvers, er mjög áfellisverð framkoma, sem trúuð
persóna á að forðast.
í öðru lagi vil ég segja þetta: Við, í hinum kristnu
söfnuðum skulum hafa samfélag við hvert annað —
við alla. Innan safnaðanna verða einstaklingar varir
við, að þeir dragast meira að einhverjum einum, eða
einni, framar öðrum. Það þýðir þó eigi það, að við-
komandi skuli játa honum eða henni kærleika sinn,
tilfinningar sínar í óyfirveguðu fljótræði. Betri leið
er að prófa sig frammifyrir Guði, biðja yfir málinu,
leita Drottins og biðja Hann að leiða sig rétt. Það er
mikið betri og öruggari hamingjuleið en það að
„reyna“ upp á eigin spýtur, með eigin meðulum. Á
tímabili tilhugalífsins, skuluð þið gæta þess ávallt,
að hafa Jesúm með, sem miðdepilinn. — Biðjið til
hans saman. Lesið saman Guðs orð, og talið um
andlega hluti. Felið einnig Guði ykkar sameigin-
legu áhugamál, áætlanir varðandi hina efnislegu,
tímanlegu velferð í heimi þessum. Guð hefur áhuga
fyrir öllum þáttum okkar mannlega lífs— ekkert er