Afturelding - 01.01.1981, Page 20

Sjóræningjar
tuttugustu aldarinnar
Fyrsta reynsla mín af sjóræningjum var í Hong
Kong 1946 þegar Hong Kong-Macao ferjan var
stöðvuð og rænd nokkrum sinnum. Auk þess að
beita hnífum, notuðu sjóræningjarnir skotvopn og
jafnvel vélbyssur. Þeir flúðu undantekningarlaust
inn á Biasflóa og hurfu þar á meðal heimamanna,
þar sem sjóherinn gat ekki rakið slóð þeirra.
Nú, þrjátíu árum síðar, er önnur tegund sjóræn-
ingja að verki við vesturströnd Afríku. Sumir nota
hraðbáta og skotvopn, en margir þeirra notast við
barkarbáta vopnaðir hnífum og sveðjum. Hópur
6—12 barkarbáta gera árásir á skip er hafa varpað
akkerum þrjár mílur undan landi. Þeir koma
hljóðlega á vettvang, læðast fram með skipshliðinni
á blett þar sem eyða kann að vera á lýsingunni. Öll
skip sem liggja fyrir akkerum, tendra ljós til að lýsa
upp hafflötinn í kring. Sjóræningjarnir velja þung-
hlaðin skip sem auðveldar þeim að kasta krókum
með kaðli innfyrir borðstokkinn, og klifra síðan á
kaðlinum um borð, eða þá klífa upp akkerisfestina
og gegnum gatið á bógnum. Þeir gera árásir sínar að
næturlagi, á milli klukkan 1—4 þegar þeir telja að
flestir séu í fastasvefni.
Sum skip hafa klárar vatnsslöngur með stöðugu
rennsli út fyrir lunningu. Þetta fælir sjóræningja-
bátana frá, og gefur líka til kynna að áhöfnin sé
reiðubúin aö sökkva hveijum þeim barkarbáti sem
hættir sér of nálægt skipinu. En með þrautseigju,
miskunnarlausri ósvífni, slægð og leynd samfara
lélegri skipsvakt hefur sumum sjóræningjum orðið
ágengt.
Nýlega á siglingu til vesturstrandar Afríku, var ég
á skipi sem lá við festar tvær mílur undan landi. Um
klukkan 2 e.m. laumuðust 20 sjóræningjar um borð
óséðir. Þeir komu vaktmönnunum í opna skjöldu.
Annar var gripinn aftan frá, hníf brugðið að hálsi
hans og honum hótað lífláti ef hann reyndi að
hringja viðvörunarbjöllu. Hinn vaktmaðurinn sem
var staðsettur annarsstaðar í skipinu kom auga á tvo
sjóræningja, réðist til atlögu við þá og reyndi að
gera viðvart, en varð óðara fyrir árás 12 sjóræningja
sem særðu hann svöðusári á hendi, með hnífum.
Hann var handsamaður, hótað lífláti og bundinn
ásamt hinum vaktmanninum.
Sjóræningjaforinginn úðaði einhverju kemísku
efni á hönd særða mannsins, síðan létu sjóræningj-
arnir greipar sópa um allt skipið. Þeir sprengdu upp
lása á fjárhirslum og gámum og skipuðu vörun-
um um borð í barkarbátana. Þýfið sem þeir
höfðu á brott með sér var að verðmæti u.þ.b. 850
þúsundir króna í vörum og einkamunum. Vakt-
mönnunum tókst að gera viðvart og komu beint til
mín. Öðrum þeirra blæddi mikið á særðu hendinni.
Við bundum um höndina en gátum ekki stöðvað
blæðingarnar. Maðurinn var áhyggjufullur sökum
handarinnar og sömuleiðis ég. Hann óttaðist að hún
kynni að verða ónothæf með öllu. Ég spurði hann
þá hvort hann vildi að ég bæði fyrir honum og játti
hann því. Að svo búnu bað ég Drottin að blessa
hann og lækna.
Skipið létti akkerum og hélt að hafnarmynninu,
en við urðum að bíða í þrjár klukkustundir eftir báti
sem flutti særða manninn í land. Og aðrar þrjár
stundir liðu, áður en maðurinn komst undir
læknishendur. Læknirinn saumaði mörg spor í
höndina og þegar hann var orðinn ferðafær var
flogið með hann heim.
Nokkrum vikum síðar þegar skipið lá í höfn, kom
þessi sjómaður um borð. Hann var á góðum bata-
vegi, hress og kátur. Þegar hann rifjaði upp þetta
atvik í viðurvist áhafnar og farþega, kvaðst hann
vita að þetta hefði valdið mér áhyggjum og vildi
þakka mér fyrir fyrirbænina, vegna þess sagði hann,
að þetta „sýndi kærleika“.
Það er dásamlegt hvernig Drottinn getur notað
ólíklegustu kringumstæður til að opinbera kærleika
sinn.
Sama dag sem þessi sjómaður heimsótti skipið
steig einn farþeganna af skipsfjöl. En áður en hún
hvarf á braut greindi hún mér frá enn einu náðar-
verki Guðs á sjóferðinni. Ég hafði lánað henni bók
um hinn leynda kraft Guðs í trúarlífinu: Lofgjörð til
Guðs í öllum hlutum — ekki einvörðungu að biðja!
Farþeginn hafði strítt við persónulegt vandamál í