Afturelding - 01.04.1985, Blaðsíða 4

„Ég var vonlaust tilfelli!”
Viðtal við Ake Wallin
Hjónin Barbro og Áke Wallin
dvöldu hér á landi um páskana. Þessi
heimsókn var þeirra þriðja til Islands.
Barbro og Áke hafa um árabil unnið
áhrifaríkt starf víða um heim. Saga
þeirra er mjög merkileg, en gefum nú
Áke Wallin orðið:
— Ég var drykkjusjúkur, eit-
urlyfjaneytandi og síbrotamað-
ur. Líf mitt hafði verið ein hörm-
ungasaga, allt frá því ég ólst upp
óvelkominn hjá vandalausum,
til fullorðinsára. Loks var svo
komið að ég dvaldi mestmegnis í
fangelsum og stofnunum. Síð-
ustu tíu árin áður en ég frelsaðist
þrjátíu og átta ára gamall, sat ég í
sautján fangelsum. Allt í allt
strauk ég hendi um frjálst höfuð í
sjö mánuði á þessum tíu árum.
Sjö mánuði af hundrað og tutt-
ugu! Allt mitt líf var misheppn-
að, öðrum til ama og byrði. Þar
kom að sænsk yfirvöld yfirlýstu
mig sem vonlaust tilfelli, óhæfan
til veru í frjálsu mannlegu sam-
félagi, ég skyldi geymdur í
strangri öryggisgæslu. Ég átti
enga framtíð. Það var um þrennt
að velja: Að veslast upp í ein-
hverri geymslunni hjá því opin-
bera; að binda endi á líf mitt eins
og margir félaga minna höfðu
gert, eða þá að hið ómögulega
gerðist. — Að ég breyttist til betri
vegar.
Ég var á llækingi í Stokk-
hólmi, þegar ég heyrði að einn
félaganna hefði frelsast og gengi í
Biblíuskóla í Fíladelfíukirkj-
unni. Þótt ég væri fæddur í hús-
inu beint á móti þessari stóru
kirkju, hafði ég aldrei stigið fæti
mínum þar inn fyrir dyr. Ég
hafði svo sem heyrt nóg um
Hvítasunnumenn, til að mig
langaði ekkert til að kynnast
þeim nánar. Þeiræptu og skríktu
á bænastundum, klifruðu um
loft og veggi, svo það var best að
halda sig í fjarlægð.
En mig langaði til að sjá félaga
minn og samfanga í átta ár í ýms-
um fangelsum. Þegar ég hitti
hann í Fíladelfíu, þá mætti mér
nýr maður. Sá sem áður hafði
verið innilokaður og harður, já
beinlínis hættulegur í umgengni
var umbreyttur. Hann fagnaði
mér glaður og hlýr, ég fann að
honum þótti vænt um að sjá mig.
Hann bauð mér að koma á sam-
komu um kvöldið, ég hafði ekki
áhuga á því fyrst í stað. En þegar
hann sagðist syngja í kórnum, þá
vissi ég að það yrði ég að sjá.
Ég settist á neðstu svalir í
kirkjunni og horfði á hann í
miðjum hópi syngjandi Biblíu-
skólanemenda. Ég fór að velta
því fyrir mér hvernig hann hefði
komist í þennan hóp. Söngurinn
og tónlistin heilluðu mig alveg.
Eftir að söngnum lauk kom
predikun, sem ég skildi lítið í. En
samkoman hafði mjög sterk áhrif
á mig, mér var ekki Ijóst að hér
var andi Guðs að verki. í lok
samkomunnar var boðið fram lil
fyrirbænar. Ég fór fram og þar