Afturelding - 01.04.1985, Blaðsíða 12

Framhaldssagan:
Aftur til lífsins
Hvernig gengur?
Ég veit ekki hversu oft ég hefi
svarað þessari spumingu síðustu
mánuðina: „Hvemig gengur?“
Dag einn settist ég niður og
hugsaði um þessa spumingu.
Hvemig gengur mér eiginlega?
Ég hef raunar ekki hugmynd
um hvernig mér gengur. í lækna-
bókunum stendur að myelomat-
osa sé illkynjaður sjúkdómur og
sé ekkert gert við honum þá séu
lífslíkumareitttil þrjúár.
Læknirinn, sem meðhöndlar
mig, segir að allt bendi til þess að
ég megi reikna með „nokkrum
árum“ ólifuðum. En hve langur
tími það er veit ég ekki heldur.
Vinir mínir telja að ég muni
„spjara mig“.
Maðurinn minn og bömin
vænta kraftaverks innan tíðar —
biðja um það, vona og biðja...
Það er aðeins ég sem lifi í al-
gjörri óvissu og sætti mig full-
komlega við að lifa aðeins einn
dag í einu. Ég hefi nú þegar lagt
líf mitt í hendur Guðs. Eru ekki
hugsanir hans og fyrirætlanir
æðri og betri en áætlanir mínar
og áhyggjur? Jú, ég er raunsæ
þegar ég segist ekki hafa ástæðu
til annars en að finna mig ör-
ugga. — Ef til vill er þessi örygg-
istilfinning uppbót á það sem ég
á að baki?
Ég var á sautjánda ári. Það
greip mig köllun til kristniboðs.
Nei, kallið kom ekki frá neinum
kristniboðssamtökum. Samt var
köllunin mér svo raunveruleg,
vildi ég halda af stað, eða vildi ég
það ekki?
Ég gerði upp jákvæða og nei-
kvæða dálka reikningsdæmisins.
Mínar eigin áætlanir og draumar
stefndu í allt aðra átt en þá, sem
ég vissi að Guð hafði ætlað mér
að ganga. Kólfurinn sló til beggja
handa, en að lokum dró ég loka
strikið og bar saman niðurstöð-
urnar. Útkoman var stór plús!
Það eina skynsamlega var að
ganga inn í þær fyrirætlanir sem
skapari og Drottinn alheimsins
hafði með mig.
Ég fékk að sjá hjálp Guðs í
hinu hversdagslega sem og á
stórum stundum ævinnar. Þetta
varspennandi líf — og öruggt.
Var það ekki sama öryggi, sem
ég reyndi nú? Það öryggi, sem
Guð gefur, er stöðugt!
Og nú, þegar ég er spurð:
„Hvemig gengur?“ Þá svara ég
ævinlega: „Það gengur uppá-
við!“ Flestir brosa breitt og nikka
til mín þegar ég svara þannig. En
aðrir missa andlitið, verða graf-
alvarlegir og líta síðan rannsak-
andi á mig. Þeir skilja samheng-
ið. Ég afhjúpa mig með svarinu
en stend fast á hverju orði.
Hvemig sem á það er litið, þá
gengur það uppávið!
í dag fæ ég aftur frumueitur.
Ég sit hér á grábláum bekk í
lystigarði í sænskri stórborg.
Háar sjúkrahúsbyggingar teygja
sig upp í himininn til allra
handa. Ég er svo lítil samanborið
við allt þetta stóra, ég var bara
númer á biðstofunni fyrir tíu
mínútum síðan. Það átti að taka
blóðprufu að venju. Venjur, hér
var allt svo vanabundið, vana-
bundnar hreyfingar, augnatillit
og andlitsdrættir. — En ég er
ekki vanabundin. Ég er ný í
þessu hlutverki, veik af bein-
krabba. Ég hugsaði um hvort ég
hafi sjálf virst vera svona örugg
og ópersónuleg, þegar ég starfaði
sem hjúkrunarkona. Var ég jafn
köld og sótthreinsuð og þær sem