Afturelding - 01.07.1985, Blaðsíða 25

fólk. Okkur hinum yngri var falið
að leggja til dót það er við áttum,
einnig var okkur falið að ná í
veislukostinn sem var aðallega
súrblöðkur, skarfakál og súrur.
Einnig hafði mamma gefið þeim
eina og hálfa rúgköku og mjólk á
flösku til veislugerðar. Þær komu
á móti okkur og tóku á móti
veislukostinum. Við máttum
ekkert sjá fyrr en allt væri tilbúið.
En nú vantaði allt til skreytingar.
Við urðum að fara langt upp í
móa nálægt Sandflögum, til að
ná í þessa fallegu blómstur-
hnausa, sem átti að skreyta með
veislusalinn, en rætur blóm-
hnausanna stóðu svo djúpt í
moldinni að við ætluðum aldrei
að geta losað þá með berum
höndum.
Þá sagði ein systir mín: „Það
gengi aldeilis betur ef maður
hefði góðan hníf.“ Þetta var
kveikjan að eftirminnilegustu
freistingu sem ég hefi lent í um
mína daga. Ég hélt heim, klifraði
upp á hilluna, tók vasahnífinn
hans pabba, hélt um hann í vasa
mínum, því ég ætlaði aldeilis ekki
að týna honum, bara að fá hann
lánaðan og skila honum aftur á
sama stað. Þegar ég kom til syst-
kina minna, voru þau að reyna að
losa stóran, afar fallega blómstr-
aðan hnaus. Ég rétti þeim hníf-
inn. Það varð verkfall, þau
horfðu öll á mig og sögðu:
„Tókstu hnífinn hans pabba,
vissirðu ekki að hann bannaði
okkur að taka hann.“ Ég hefði
helst viljað sökkva ofan í jörðina,
loks stundi ég upp: „Ég fékk
hann bara lánaðan.“ Nú, úr því
hnífurinn var kominn þá þýddi
ekki annað en að nota hann. Við
fórum yfir stórt móasvæði og
skárum marga hnausa og bárum
þá að veislusal. Þegar systurnar
voru búnar að ganga frá öllu eins
og þeim líkaði var loksins kallað í
okkur. Atvikin sem á eftir gerðust
urðu þess valdandi að þessi veisla
er sú minnisstæðasta sem ég hefi
lifað.
Það sem táknaði dyrahurð var
blámáluð fjöl u.þ.b. % metra löng
og svo sem 3 tommu breið. Þar
urðum við að berja þrjú högg, þá
kom elsta systir okkar til dyra og
urðum við að heilsa henni með
handabandi. Ekki var það nóg,
því þegar við vorum komin inn
fyrir bláu fjölina urðum við að
taka ofan og heilsa næstelstu
systur okkar með handabandi og
standa beinir frammi við „hurð“,
þar til þær sögðu okkur að gera
svo vel og ganga í baðstofuna og
setjast að borðum. Kannski hef
ég aldrei séð fegurra borð né
veislusal, allt umhverfis var þakið
blómahnausum, stólarnir voru
steinar, en þeir voru þaktir
grænum burknablöðum. Þessi
burknablöð tíndum við í djúpum
klettasprungum suður við
Starartjarnir. Borðið var allstór
korkplata er stóð á steinum, allt
klætt með burknablöðum og um
allt borðið var stráð gleym-
mér-ei, blóðbergi og fleiri
blómategundum. Diskarnir voru
kúskeljar, hlaðnar súrblöðkum
og rúgkökubita á hverjum diski.
Öðuskeljar með hundasúru og
skarfakáli, en á miðju borði stóð
mjólkurkannan sem var stórt
ígulker sem var fundið á Skolla-
sandi fyrir 2 árum, hreinsað,
soðið og geymt. Bollarnir voru
stórir kuðungar sem höfðu verið
soðnir og geymdir, en nú notaðir
í fyrsta skipti. Ég hugsa að þeir
stærstu hafi tekið nærri jafnmikið
og lítill alvörubolli. Þessi veisla
stóð alllangan tíma. Var loks sú
undanþága gefin að við mættum
ljúka af öllum diskurn, en ef við
værum í alvöru veislu hjá full-
orðnu fólki, mátti það aldrei fyrir
okkur koma, heldur borða nokk-
uð af öllum tegundum, en ljúka
aldrei alveg af neinum diski.
Nú var veislunni lokið, búið að
þvo upp bútauið, fara með stól-