Afturelding - 01.01.1987, Blaðsíða 3

s
fylgdu. Ég var að nokkru leyti
frjáls frá sjálfri mér.
Guð sendi elskulega, litla og
guðhrædda konu frá Hjálpræðis-
hemum í fangelsið einu sinni í
Rómverjabréfinu 7:24, „Ég
aumur maður! Hver mun frelsa
mig frá þessum dauðans lík-
ama?“
viku. Auk þess sendi hann mér
mjög sannfærandi vinkonu og
samfanga, sem var alveg ákveðin
í að taka mig með sér til þess að
heimsækja þessa litlu guð-
hræddu konu. Þótt ég hefði ekki
áhuga á trú hennar, hafði ég
áhuga á sælgætispokanum, sem
hún hafði alltaf á skrifborðinu
sínu. Einnig gafst þá tækifæri til
að komast út úr umhverfinu þar
sem við vorum lokaðar inni.
Ég vissi ekki að hönd Guðs
væri með mér, og þessi litla
guðhrædda kona tók það að sér
að knýja á hlið himins fyrir mína
bönd. Ýmsir atburðir urðu til
þess að afstaða mín til fagnaðar-
erindisins fór að breytast. Eitt-
hvað var að gerast í hjarta mínu.
Eg vildi ekki gera það sem ég
gerði rangt! Eins og Páll sagði í
Eftir að hafa reynt að flýja úr
fangelsinu, náðist ég og var sett í
einangrun. Ég bað um Biblíu,
þrátt fyrir að ég óttaðist að verð-
irnir héldu að ég væri aðeins að
reyna að líta gæðalega út áður en
ég yrði leidd fyrir rétt (þar eð ég
átli eftir að dæmast).
Mér var bannað að reykja, en
þótt undarlegt megi virðast, virt-
ist biblíulesturinn losa mig við
tóbakslöngunina. Ekki aðeins
það, heldur fann ég jafnvel frið í
sál minni. Konan frá Hjálpræð-
ishernum kom að heimsækja
mig í litla gluggalausa klefann.
Ég skammaðist mín! Hún gaf
mér sælgæti, veitti mér kærleika
og bar virðingu fyrir mér.
Þegar mér var sleppt úr ein-
angrun ákvað ég að vera mjög
dugleg. Ég var iðulega í eldhús-
inu að vaska upp. Mér leið vel af
líkamlegri áreynslu.
Ég gat trúað því að til væri
Guð, en ekki djöfull, þangað til
dag einn þegar ég var milli
svefns og vöku og mig dreymdi
draum: Ég var að reyna að biðja
til Guðs, en bænir mínar fóru til
Satans, en ekki Guðs. Satan var
mjög reiður að ég skyldi reyna
að biðja til Guðs, svo hann kast-
aði mér upp að veggnum, án
þess að þurfa svo rnikið sem að
nota fingurna, — og skildi mig
eftir máttvana og snöktandi á
rúminu.
Þessi draumur var svo lifandi
að ég fór við fyrsta tækifæri að
hitta konuna frá Hjálpræðis-
hernum og sagði henni draum-
inn. Þótt ég væri skelfingu lostin,
var hún mjög róleg. Hún sagði:
„Bonnie, þú verður að velja
hvorum þú ætlar að þjóna, Guði
eða djöflinum."
Skyndilega gerði ég mér grein
fyrir sannleikanum í því sem
framhald á bls. 30