Afturelding - 01.01.1987, Blaðsíða 17

beið hans. Það var Charles
Gibbon, auðugt frístundaskáld,
sem hafði reitt alla gagnrýnend-
ur í Englandi til reiði með því að
umskrifa Shakespeare.
Gibbon sagðist hafa sett sam-
an texta, sent byggðist á allri
Biblíunni, bæði Gamla og Nýja
testamentinu. Hann bað Hándel
að athuga hvort hann gæti notað
þetta. Hann afhenti tónskáldinu
handritið og Hándel tók strax
eftirtitlinum: „Heilög óratoría.“
Gibbon hikaði aðeins á leið-
inni út og sagði: „Drottinn gaf
mértextann."
Hándel glotti háðslega. Vog-
aði Gibbon að ímynda sér að
hann væri innblásinn af Guði?
Enginn hafði nokkru sinni sagt
um Hándel að hann væri trú-
rækinn. Að vísu hjálpaði hann
alltaf þeim sem verr voru staddir
en hann sjálfur. En hann var
skapstór, ráðríkur og eignaðist
auðveldlega óvini. Bara ef
Gibbon hefði kornið með óperu-
texta í staðinn fyrir margar blað-
síðuraftrúarrugli!
Þar sem Hándel hafði ekkert
þarfara að gera, blaðaði hann
áhugalaus í handritinu. Skyndi-
Iega kom hann auga á kafla sem
vakti athygli hans: „Menn fyrir-
litu hann og höfnuðu honum .. .
Hvemig sem hann leitaði var
enginn sem aumkaði sig yfir
hann og enginn sem huggaði
hann.“
Samkenndin yljaði gamla
manninum um hjartarætumar.
Hann las áfram. „Hann treysti
Guði . . . Guð yfirgaf ekki sál
hans í Helju . . . Hann mun gefa
þérfrið."
Orðin, sem nú brenndu sig inn
í vitund hans, fóru að öðlast
merkingu. „Ég veit að lausnari
minn lifir . .. Fagnið ... Halle-
lúja.“
Gamla sköpunargleðin fór að
G.F. Hándel.
lifna við. Yndislegar laglínur
fóru að ólga í huga Hándels.
Hann ætlaði að hafa verkið í
þrem þáttum. Fyrsti hluti skyldi
vera spádómurinn og fæðing og
starf Jesú Krists. Annar hluti
mundi segja píslarsöguna og lýsa
útbreiðslu kristninnar. Þriðji
hluti yrði um lífið í komandi
heimi.
Hann hrifsaði penna af borð-
inu og byrjaði að skrifa. Með
ótrúlegum hraða fylltu nóturnar
hverja blaðsíðuna eftir aðra.
Hann virtist yngjast upp við
vinnuna. Hann yfirgaf ekki litla
húsið sitt í Brook Street og fór
sjaldan út úr herberginu. Verk-
efnið átti hug hans allan og hann
var svo upptekinn að hann lagði
nótt við dag. Ef þjónn hans hefði
ekki fært honum mat hefði hann
e.t.v. ekki borðað neitt.
Á sjöunda degi var fyrsti kafl-
inn fullgerður. Níu dögum
seinna var annar kafli búinn. Sex
dögum síðar var þriðja kafla lok-
ið. Þá varði hann tveim dögum
til að ákveða hljóðfæraskipan.
Fjórtánda september, aðeins 24
dögum eftir að hann byrjaði,
hafði Hándel lokið verkefni
sínu.
Þjónn hans sagði seinna frá
því þegar hann kom inn í her-
bergi tónskáldsins um það leyti
sem Hándel var að leggja síðustu
hönd á „Hallelúja-kórinn.“
Hándel sat við borð sitt, tárin
streymdu niður kinnar hans og
hann sagði: „Ég hélt ég sæi allan
himininn og Guð almáttugan
sjálfan."
Að verkinu loknu hneig
Hándel örmagna í rúm sitt.
Hann svaf í sautján klukku-
stundir. Á skrifborðinu hans
lágu nótur mikilfenglegustu óra-
toríu sem nokkru sinni hefur
verið skrifuð; Messíasar.
Hann sagði alltaf að sér hefði
verið gefið þetta sköpunarverk,
því aldrei fyrr hefði tónlistin
flætt svo auðveldlega úr penn-
anum.
Á meðan Hándel svaf fór
þjónn hans að hafa áhyggjur af
líkamlegri heilsu hans og lét
sækja Iækni. En áður en læknir-
inn kom á vettvang var Hándel
sestur upp og farinn að kalla eftir
mat. Til að seðja sárasta hungrið
úðaði hann í sig brauði og
skinku. Síðan kveikti hann sér í
pípu og gerði að gamni sínu við
lækninn, sent varalveg forviða.
Þótt Hándel væri viss um að
hann hefði samið meistaraverk,
vildu Lundúnabúar ekkert með
það hafa. Svo Hándel fór með
það til írlands í einkaboði kon-
ungsfulltrúa. Hándel krafðist
þess að ágóðinn af sýningunni
rynni til Munaðarleysingjaheim-
ilisins í Dyflinni.
Hándel lét engan tíma fara til
spillis og hóf strax æfingar. Svo
margir miðar seldust á frumsýn-
inguna að settar voru auglýsing-
ar í dagblöðin þar sem konur
voru beðnar að klæðast ekki
Frh. á bls. 23