Árbók (Kristilegt bókmenntafélag) - 01.01.1937, Síða 77

73
anir voru lokaðar vegna, 1. maí hátíðarinnar, og varð
það til að auka, aðsðknina. að kirkjununn Allar kirkj-
ur voru troðfullar, og blessuninni, er prestarnir
fluttu mannfjöldanum, er stðð fyrir utan, með orö-
unum: »Kristur er upprisinn«, var svarað með orð-
unum: »Já, hann er sannarlega uppris,inn!«
Hinair kirkjulegu athafnir voru mjög hátiðlegar.
Kommúnistar voru mjög æstir út af því, að eink-
um margt ungt fólk sótti páskaguðsþjónusturnar, og
sumstaðar kom til óeirða.
Kagavva.
Japaninn, dr. Toyohiko Kagawa, hóf sitt aðdáun-
arverða starf í fátækrahverfinu í Shinkawa. Enginn
gat skilið, hvað hann vildi þangað. Pað var aðeins
ein skýring möguleg: Hann hlaut að vera. lögreglu-
njósnari, og þar eð engan lysti að láta skoða, skjöl
sln, sem höfðu all ljósfælið innihald, voru allar
mögulegar ógnanir látnar fljúgai kringum Kagawa,
en þær hrutu algerlegai af, er þær mættu ró hans,
karlmennsku og góðlyndi.
Smátt og smátt lauk cfsóknunum,; menn kynntust
Kagawa, skildu, hverskonar maður hann var. Meðal
barna vann hann sér fyrstu vini sína, í fátækrahverf-
inu, og smátt og smátt ruddu þau honum braut að
hjörtum foreldranna, Mitt X allri neyðinni og eymd-
inni lifði hann auðugu lifi umkringdur af góðum
vinum. Af þeim lærði hann að hlægja mitt i örvænt-
ingunni; hláturinn var þeim öryggisloki. »Hvaða
gagn er i að gráta?« sagði betlikonan Haru viö
Kagawa. »Pér brosið alltaf, og eigi að velja. um grát
og hlátur, þá er bezt að velja hláturinn; þér vitiö
víst, að hamingjan heimsækir þann, sem hlær«. Og
svo hló hún. Fólkið í fátækrahverfinu hefir reynslu i
því, að hláturinn vinnur bezt á móti hrottalegum
átökum tilverunnar.