Muninn - 01.05.1962, Side 18

Telur Björn þennan fyrrihluta sinn hið
mesta sannmæli, en í sömu mund botnar
Einar af góðmennsku sinni:
Að einhver við þig væri góð
vildi ég glaður heyra.
En Björn lætur ekkert á sig bíta:
Oft á daginn yrkir vísur
Einar glaður.
En á kvöldin eltir skvísur,
enda maður.
Þegar hér er komið sögu, er nokkuð
gengið á vistir, og rís Sigurður Guðmunds-
son frá Elateyri þunglega á fætur og gengur
fram salinn. Má gjörla sjá á göngufagi hans,
livert förinni er lreitið. Verður leiðangur
Sigurðar Eriðriki Þórleifssyni að yrkisefni:
Vestfirðingar virðast kunna vel að rneta 1
kræsingar, og kleinur eta,
kýla vömb sem rnest þeir geta.
Ekki láta á sér standa eftirköstin.
Á salernið þá rekkar rata.
Raun varð hörð hjá Sigga flata.
Kristni geðjast að kaffinu:
Bleksterkt kaffið blæs í andann betra lífi.
Muninn borgar, bræður etið
bara meðan að þið getið.
Björn gerist nú rnettur og er liarla ánægð-
ur með lífið og tilveruna:
Gott er oft að sitja saman
og semja bögur.
Einar botnar lipurlega:
Hafa uppi glens og gaman
og góðar sögur.
Björn verður enn kátari og kallar: ,,Þjónn
— vindla". Glaðnar ni'i yfir öllum, og innan
skamrns er samkundan hulin reykjarmekki.
Þó gengur Kristni illa að láta lila í vindli
sínum, en kveður í sig kjark:
Þó það kosti þraut og stríð,
þá skal lifa í mínum vindli.
Friðrik hendir fyrrihlutann á lofti:
Aldrei skal ég yrkja níð
eða beita nokkru svindli.
Friðgeir gerist nú allkerskinn og baunar
á Kristin:
Kenrpa stór er Kristinn Jóh.,
konur við að dóla.
Ætti að róa út á sjó
en ekki sitja í skóla.
Þetta telur Kristinn atvinnuróg og svarar
um hæl:
Friðgeir kappinn fann sér mót
fleininn braga reiddi
og frá hjartans innstu rót
ógnar vindhögg greiddi.
Nú taka rnenn mjög að fylgja fyrrnefndu
dæmi Sigurðar, og Friðrik kveður:
Kvæðamenn kveða enn
kátt spé.
Virðist mér vinsælt hér
vaff sé.
VindiU F.inars er á þrotum, og yrkir hann
því:
Þá er bollinn þurr í grunn og þróttur
flúinn.
Vindillinn að verða búinn,
veröldin er öfugsnúin.
90 MUNINN