Muninn - 01.03.1965, Síða 20

Fugl ajungiá
Saga til gula kanarífuglsins, sem dó í búrinu sínu fyrir jólin
Dagar hinna björtu nátta voru liðnir.
Á hvítmosanum inni í jökulhviftinni var haustþing fuglanna. Dal-
rjúpan hafði orðið.
„Að þessu sinni munum við ekki skilja“ sagði hún við ferðbúna far-
Euglana. „Ég kveð þetta land og fer með ykkur.“
„Hvers vegna?“ var spurt ofan af grásteininum, neðan úr hvarfinu.
„Endur fyrir löngu, þegar ég fyrst bjó mér ból í þessu landi, voru jökl-
arnir hvítir og loftið tært“ svaraði dalrjúpan. „Mennirnir áttu auðmýkt
og kusu fegurð fremur auði. Þeir voru hfuti landsins og vöktu ást mína.
Nú eru þeir landdrottnar og meta til gulls blóðæsarnar á sundruðu brjósti
mínu. Af þeim sökum fer ég með ykkur.“
Inni yfir jöklinum þéttist blóðský.
Þrösturinn kinkaði kolli.
„Hvert?“ spurði hrafninn.
„Yfir hafið til þess lands sem á hvíta jökla og tært loft. Þangað, sem
fegurðin situr ennþá í öndvegi í hugum mannanna."
í hvilftinni vaknaði spurning.
„Ég?“ — „Þú?“ var kvakað, kvakað, kurrað og tíst.
Að lokum fannst svarið.
„En hvert eigum við að fara?“ var krían spurð. Hún var margvís og
idðförul.
„Bjarma hins rauða gulls slær á alla jörð, og hreinleiki jöklanna er víð-
ast glataður.
Hvarvetna, þar sem dansinn umhverfis gullið er stiginn, drottna
mennirnir.
En - ef til vill....?“
Á jökulinn féll rauðlitað regn.
Vindgustur næddi um hvilftina.
Úti á heiðinni fór lambagras að gráta, því bráðum átti það að deyja.
Fuglarnir hófu flug sitt út til hafsins, sem umlukti friðlaust landið.
íón
88 MUNINN