Muninn - 01.11.1966, Blaðsíða 6

ÖRFÁ ORÐ UM Gunnar Stefánsson
Með svo til hverjum árgangi, sem kveður
þennan skóla, eru alltaf einn, tveir ellegar
fleiri, sem skilja eftir sig mark í hugum
þeirra, sem eftir eru. Oftast eru menn þess-
ir einkennilegir persónuleikar, stundum
ofurmenni á andans braut o. s. frv.
Einn þessara manna er Gunnar Stefáns-
son, ritstjóri Munins skólaárið 1965—1966.
Þó að hann sé nú horfinn þessum skóla sem
nemandi, þá mun andi hans eiga eftir að
svífa yfir andlegum vötnum þessa skóla
lengi enn, líkt og andi þeirra Halldórs Blön-
dal, Más Péturssonar og Hjartar Pálssonar.
Slíkir menn hafa alltaf verið umvafðir rnikl-
um frægðarljóma, oft meiri og bjartari en
þeir liafa átt skilinn, og menn hugsa oft með
sér, þegar þeir lesa görnul skólablöð: ,,Það
hefði verið munur að vera í skóla á sama
tíma og þeir.“ Og þannig hugsa menn ár
eftir ár, alltaf koma nýir menn, sem halda
merki Hugins og Munins ýrnist hærra eða
lægra en áður. En vænghaf þessara hrafna á
ekki að þurfa að vera algjörlega háð yfir-
stjórnum Hugins og Munins. Nemendur
sjálfir eiga ekki að láta sér nægja að setja út
á liina nýju og vegsama þá gömlu, heldur
reyna að gera sitt bezta til að flug Hugins
og Munins verði sem allra hæst og virðu-
legast. Svo mörg eru þau orð.
I fyrra reis stjarna Munins sem hæst und-
ir öruggri stjórn Gunnars Stefánssonar.
Gæði blaðsins voru auðvitað umdeild eins
og alltaf er, en að mínu áliti var blaðið jafn-
bezt í fyiTa. Það, sem sérstaklega var at-
hyglisvert við blaðið, voru hinir ýtarlegu
en jafnframt snilldarvel rituðu leiðárar
Gunnars. í Iiverjum einasta leiðara kom
fram eitthvað nýtt, og Gunnar kastaði
oreinileora ekki höndum að sínum ritsmíð-
o o
um, heldur vann þær vel og samvizkusam-
lega. Hvað snertir val efnis í blaðið var að
sjálfsögðu ekki úr miklu að moða, því að
pennaleti nemenda er söm og áður var. Ekki
efa ég, að Gunnar liafi gert sitt bezta á því
sviði sem öðrum, enda smekkmaður, sér-
staklega á ljóð, samanber það, að hann mat
Davíð Stefánsson og Hannes Pétursson mest
allra íslenzkra skálda.
Með Gunnari er horfinn héðan úr skóla
einn mesti snillingur í meðferð íslenzks
máls, sem skólann hefur gist. Færi ég hon-
um í nafni Munins og skólans beztu þakkir
fyrir vel unnin störf í hvívetna og óska hon-
um góðs gengis á ókomnum árum. Ritstj.
liða, Kristín Oddsdóttir talaði um skyldur
konunnar við eiginmanninn og loks Jósep
Blöndal um atómkveðskap. Fundurinn var
ekki allsendis óskemmtilegur í lieild, þótt
sakna megi ýmissa skemmtilegra ræðu-
manna frá s. 1. vetri. En ef marka má þenn-
an fund, þá virðist sú hætta yfirvofandi,
að æ færri fáist til að standa upp á málfund-
um og gera grein fyrir skoðunum sínum,
hverju sem um er að kenna. Spillti það ó-
neitanlega fyrir þessum fundi, hve ræðu-
menn voru fáir.
Eru nú upp talin helztu stórmerki, sem
við hafa borið í október. Bið ég lesendur að
virða mér til betri vegar, ef um stórvægilegt
mishermi er að ræða í pistli þessum, og hafa
það heldur, sem sannara reynist.
G. F.
6 MUNINN