Muninn - 01.11.1966, Blaðsíða 19

Héðan
handan
°g
AFNÁM TOLLERINGA.
Nú ganga þriðjubekkingar um ótolleraðir
ogigorta jafnvel af. Veldur því afnám toller-
inga þegar í upphafi, vegna þess, að mann-
vesalingur einn gekk í veg fyrir sjálfan sig
og braut aðra af tveimur uppistöðum sín-
um. Þykir mönnum það að vonum hneisa
mikil, að þessi gamli og skemmtilegi þáttur
í skólalífinu skuli nú allur, a. nr. k. fyrst um
sinn, jjar til heppilegt fyrirkomulag verður
fundið upp af ráðsnjöllum mönnum. Að
vísu getum við sjálfum okkur um kennt.
Tolleringar geta farið friðsamlega fram, ef
allir leggjast á eitt. Þegar allt að 100 mönn-
um slást og hnotabítast í einni þvögu, er
ekki að undra, þótt einhver nreiðsl verði.
Þetta getur liver máladeildarstærðfræði-
skussi sagt sér sjálfur með lítilli kunnáttu
í statistik.
Einhvern veginn finnst mér jró, að gera
hefði nrátt út rmr nrál Jretta á eilítið sárs-
aukanrinni hátt fyrir okkur, senr verið lröf-
unr lrér lengi og sjáunr á bak jjessari ágætu
venju með trega í huga. Hefði nrátt sigla
milli skers og báru í þessum efnum og taka
upp annað fyrirkomulag við inntöku busa
í samfélag siðaðra, t. d. stimplun með joði
eða jafnvel brennimerkingu, líka þeirri,
senr framkvæmd er á bolakálfum í Ame-
ríku. Þessar ráðstafanir og aðrar slíkar lrefðu
orðið örlítil smyrsl á kaun þein'a, senr
lrarnra afnám tolleringa. En séu menn með
úrbætur í huga, þá er betra, að Jrær konri
franr fyrr en seinna, svo að hægt sé að gera
ráðstafanir til að reyna jjær á þeinr busum,
senr nú stæra sig af því, að hönd réttlætis
og skynsemi hefur enn ekki lagt blessun
sína yfir þá. Einnig ber að lrafa Jrað í huga,
að Jrað yrði ærið verkefni í'yrir V. og VI.
bekk næsta vetur að tollera bæði III. oglV.
bekk, ef svo skyldi fara, að skólastjórnin
ílrugaði nrálið gaumgæfilega með tilliti til
allra aðstæðna og Jrá ekki sízt nenrenda
sjálfra, og kæmist að þeirri niðurstöðu, að
bezt færi á því að taka tolleringar upp að
nýju.
SYNG, GLAÐA ÆSKA.
Hlátur mikill kvað við á Sal, þegar tilkynnt
var, að framvegis yrði framinn söngur í
leikfimitímum hjá Hermanni Stefánssyni.
Vekur þetta gremju þeirra, er líkamsiðkun
stunda, en fögnuð andsportista, enda gæti
ég trúað, að Harald Blöndal og fleiri, sem
höfðu endurvakningu Spornis, félags van-
þróttar- og kyrrlífismanna, að aðalhugsjón,
kitli nú í lófana. Má geta nærri, að uggur
fari um leikfimikennara þá, sem hug liafa
á að lireppa starf við skólann í náinni fram-
tíð, ef þeir geta búizt við, að krafizt verði
kunnáttu í sönglist af þeim, auk búk-
mennta. Okkar margblessaða íjrróttahús
hefur „verið að verða til“ í nokkra áratugi
og verður eflaust ekki fullgert, fyrr en fúi
og önnur eyðingaröfl hafa grandað því að
fullu, en það er nú þegar algjörlega ófull-
nægjandi til þeirra iðkana, sem það er ætl-
að fyrir. Sá, senr þetta ritar, getur ekki var-
izt þeirri spurningu, hvað verði nú um þá
menn, sem hafa útvegað sér vottorð í leik-
fimi og sundi til að geta setið á Teríunni í
leikfimitímum, því að vafalaust mun þeim
reynast erfitt að verða sér úti um vottorð í
söng. Og enn ein spurning: Hvernig væri
að slá lífinu upp í kæruleysi, minn ágæti
MUNINN 19