Muninn - 01.11.1966, Blaðsíða 17

Það er voða gaman að vísum, er það ekki?
Eg hef gaman a£ £ínu, duldu klámi. En svo
eru þetta engar vísur, nema þær séu hring-
hendar, og helzt eiga þær að vera sléttu-
bönd líka.“
„Hvað segir þú um atómljóðin?“
„Ja-á og jamm, ég er nú frekar á móti
þeim. Það er eins og menn nenni ekki að
hamra þetta almennilega saman.“
„En leyfðu okkur nú að heyra eitthvað
eftir sjálfan þig.“
„Eg hef ekkert ort, góði. Eg var svolítið
að reyna að yrkja á traktornum í sumar, en
það var bara ansvítans hnoð.“
„Yrkirðu ekkert í skólanum?“
„Nei, nei. Annars var ég í gagnfræðaskóla
hjá honum Þorsteini Matthíassyni á
Blönduósi. Aldrei gleymi ég hafragrautnum
lijá honum. Hann var alltaf hálfhrár, skil-
urðu. Ég bjó hjá honum, og hann vaknaði
alltaf á síðustu stundu til þess að sjóða
grautinn.“
„Var gaman í skólanum á Blönduósi?“
„Já, það var ansvíti gaman. Mér var einu
sinni vísað úr enskutíma þar fyrir tafl-
mennsku, þegar ég var í landsprófi. Þetta
var ansvíti spennandi skák, ég átti hana
unna, var það ekki, Kóngsindverji, minnir
mig.“
„Þú ert góður í skák.“
„Já, þú þarft ekki að segja mér neitt um
það, jú, jú, ég var lnaðskákmeistari skól-
ans í fyrravetur."
„En eigum við ekki að snúa okkur aftur
að vísnagerð þinni?“
„Þetta var engin vísnagerð, góði, þetta
átti að vera upphaf á rímu, en það var ekk-
ert upphaf. Það átti að vera um, — ah-æi —
um hvern ansvítann átti það nú að vera, jú,
það átti að vera um það, þegar Loki var
fangaður í hylnum."
„Blessaður leyfðu okkur að heyra.“
„Nei, ég er búinn að gleyma því öllu
saman. Ég skal heldur leyfa ykkur að héyfá
eina, ef þið skrifið hana ekki niður. Hún
er um Gunnar Skarpliéðinsson. Hún átti
reyndar fyrst að vera um mig, en svo stóð
önnur hendingin ekki heima um mig, svo
að hún er um Gunnar.
Dökkur er á brún og brá,
við briddsins rúnir slyngur.
Leikur túnum taflsins á
traustur Húnvetningur.“
„Þetta er anzi góð vísa,“ segjum við, „og
nú viljum við fá að heyra rímuna.“
„Ég bara man hana ekki, góði. Við skul-
um heldur tala um eitthvað annað, t. d.
skólakerfið, það er allt í molum. Mér
finnst, að það sé troðið allt of rniklu í
krakkana í barnaskólum.“
„En hérna?“
„Hérna er ekki troðið of rniklu, heldur
er troðið vitlaust. Það á ekki að hlaupa
svona úr einu í annað og kenna margar
námsgreinar sama daginn."
Jón skéllir í góm, og tveir smáfuglar
liggja í valnum.
„Hvað finnst þér um bindindismál hér
í skólanum?"
„Jú, það var nú það. Ég er algjör bind-
indismaður og er á móti nautnalyfjum. Það
er óþarfi að vera með þetta. Ef maður verð-
ur svona 60—70 ára, þá er nóg að byrja
svona 54.“
„En ertu á móti öllurn nautnum líka?“
„Ha, nei, sjálfsagt ekki. Kvenfólk, já, ég
veit ekki. Ég fer nú alltaf inn á gang til
þeirra á hverjum morgni. Ég hef sko emb-
ætti, bang, bang. Þær hlupu burt, fyrst þeg-
ar þær sáu mig, en þær eru farnar að spekj-
ast núna. Ég hélt fyrst, að þær væru hrædd-
ar við, að ég sæi þær, en ég sé það núna,
að þær eru hræddar við að sjá mig.“
„Hvernig eyðirðu frístundunum?“
„Ég sæki lítið skemmtanir, ég er svona
rólegheitamaður, er það ekki? En ég er í
sundi og leikfimi eins og Maó. Annars
finnst mér sundið bezt, þegar ég er kominn
upp úr lauginni. Ég hef gaman af íþrótt-
MUNINN 17