Heimilisblaðið - 01.01.1934, Blaðsíða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
11
>»
QiulWwÍÍí^xqícwts
Skdldsaga eftir Albert M. Treynor.
i
Þegar Caverley og Bó komu saman inn á
hátíðarsvæðið, hvíslaði hann lágt til hennar:
»En hve þetta væri yndislegt kvöld til að
róa sér til skemtunar á tjörninnik
»Með hverjum?« spurði hún kuldalega.
»Svona dáeamlegt kvöld er hér um bil
sama, hver það er,« svaraði hann.
»Hinn skrautklæddi Sídí verður víst
ekki í vandræðúm með að fá sér h efilega
samfylgd.« Hún leit á hann háðslega.
»Þarna er heilt Ilarem af konum, sem
ætla alveg- að glápa úr sér augun, þarna
uppi á svölunum.
»IJuss!« hvíslaði Caverley í aðvörunar-
róm, þegar hann sá höfðingjann með fylgd-
arliði sínu korna út á, svæðið.
Tagar fleygði sér niður á teppi fyrir
öðrum þverenda svæðisins. Hann skipaði
Alí Móhab á vinstri hönd sér, en Caver-
ley á hægri. Liðlega hundrað af hermönn-
um þorpsins sátu í langri röð, tvöfaldri, á
milli trjánna. Á teppum og fléttimottum
stóðu brúsar og könnur og stórar leirskál-
•ar, sem gufaði upp úr.
Tagar greip ofan í skálina, sem stóð
fvrir framan hann, ög krækti í feitan bita
af sauðar-mölum, sem flaut í feitri kjöt-
súpu með grænmeti í. Hann stakk þess-
um stóra bita upp í Caverley og sagði:
»Borðaðu og vertu sterkur!«
Rétt á eftir rétti hann honum vínbikar
og bað heiðursgestinn að tæma hann:
»Drektu og vertu ægilegur!«
Húrrahróp gullu og lófatök glumdu, og
hátíðlegir hollustueiðar höfðingjanum og
syni hans til handa kváðu við. Höndum
var dýft, eins og þær komu fyrir ofan í
sjóðheita súpuna, og svo var kjamsað og
tuggið og sleikt af fingrum, svo að jafnvel
vandlátasti veitandi hlaut að vera fylli-
lega ánægður.
Milli tuttugu og þrjátíu þrælar sáu um
veitingarnar, heltu í bikarana og skiftu
um skálar og diska. Bó Treves sat að baki
Caverley. Henni var orðið það ljóst þessa
þrjá dagana, sem hún hafði dvalið í ná-
vist Tagars og manna hans, í hvílíkri hættu
þau Caverley voru stödd. Líf þeirra hékk
á þræði, er slitnað gat á hverri stundu.
Henni skildist fullkomlega, að hún varð
að haga sér nákvæmlega, eins og Caverley
hafði frætt hana um. En þessi blákalda
alvara, sem nauðbeygði hana til hlýðni,
vakti einnig allan hinn meðfædda mót-
þróa hennar. Það var aldrei nema mann-
legt. Hún leit svo sem nógu auðmjúk út,
er hún sat þarna og rétti Caverley matar-
réttina. En hann sá það á því, hvernig hún
tók á hlutunum, að henni myndi vera miklu
nær skapi að þeyta því.öllu saman í höf-
uðið á Tagar og Alí Móhab og honum sjálf-
um.
Siðvenjan fyrirskipaði eigi, að Tagar
skyldi troða eins miklu í sig og gestirnir.
En hann tók þeim mun meira fyrir sig
af vínföngunum. Spaðaás-skegg hans var í
allra bezta samræmi við þriggja pela silf-
uikönnuna hans, sem þræll hans fylti í
• sífellu. En þegar leið á kvöldið, og brús-
arnir með pálmavíni og vínberjabrennivíni
gengu tíðara milli manna, voru a. m. k.
fimtíu auk Tagars, sem höfðu tekið sér
ríflega neðan í því.
Hingað og þangað í þyrpingunni var
hirðfíflið Okba á ferli með hrekkjabrögð
sín. Hann smelti tinnu-neista framan í Zú-
walla gamla, um leið og hann leit upp úr
vínkrús sinni, og kviknaði þegar í skeggi
hans, sem va'r löðrandi, svo bláir logar léku
um höfuð honum. Hlátursköllin glumdu alt
um kring, þangað til einhver steypti úr
■ súpuskál yfir karlinn og slökti í honum. Zú-
walla varð hamstola af bræði, þreif slíður-
hníf sinn og skakklappaðist á eftir Okba.
Og það yar aðeins snarræði Tagars að
þakka, að Okba komst lífs undan.
Það var farið að verða all-hávaðasamt
og talsverður gauragangur, er varðmaður
kom hlaupandi utan að inn á völlinn. Eng-
inn áttaði sig á, hvað hann var að kalla.
en allir hættu áti og drykkju og lögðu
hlustirnar við sem snöggvast.