Heimilisblaðið - 01.01.1934, Blaðsíða 26

26
HEIMILISBLAÐIÐ
lega undir því komið að ókeypis sé með-
tekið.«
»En ég var þeirrar skoðunar,« svaraði
ég, »að við fengjum alt ókeypis, og mér
heyrðist ekki betur en ræðan þín snerist
um það frá upphafi til enda.«
»Pað er alveg rétt að ókeypis er með-
tekið, en því miður hafa viðtakendurnir
engan skilning á því. Kæruleysissvipur
áheyrendanna, var næg sönnun þess. Hefoi
þetta vesalings fólk trúað því í fullri al-
vöru, að himnaríki stæði því til boða endur-
gjaldslaust, þá hefði það ekki ráðið sér
fyrir fögnuði. En hvert einasta andlit bar
þess ljósan vott, að það trúði því alls ekki.
Enda er það ofur skiljanlegt. Skoðanir sín-
ar um Guð, Drottinn sinn, byggja menn á
sjálfum sér, en þeir vilja aldrei láta nokk-
uð af hendi rakna endurgjaldslaust, og
geta þess vegna ekki heldur vænst þess
af Guði. Menn alast upp í þeirri kórvillu,
að þeir verði að ávinna sér sælu Guðs ríkis,
og það er þeirra fyrsta spurning, fari þeir
að hugsa í alvöru um andleg efni, »hvað
gott á ég að gera, til þess að ég eignist
eilíft líf?«
»Pað er algild regla manna milli, að gjöf
skal gjalda. Og boðendur fagnaðarerind-
isins mega ekki þreytast á að vara menn
við því að eigna Guði slíkt hugarfar, enda
geti menn aldrei áunnið sér gjafir eða gert
sig verðuga hans miskunnar. Drottinn ssg-
ir: »Komið, kaupið án silfurs og endur-
gjaldslaust. Guð í himnunum er okkur þess
vitni, að þetta er ekki orðaskrum eintómt,
heldur heilagur sannleikur. En hve menn
eiga bágt með að trúa þessu; þeir trúa
miklu fremur vitnisburðinum í sjálfum sér
og gera eins og heiðingjarnir guði í sinni
mynd, þ. e. s. ímynda sér að Guð sé eins
og þeir, gefi ekkert endurgjaldslaust, en
krefjist ríflegrar borgunar. Menn kæmu
aldrei auga á þann hræðilega misskilning,
ef Guð yrði þeim ekki yfirsterkari, ef orð
hans væri ekki eins og hamar, er sundur-
molar klettana. Hvílík fásinna að hugsa
sér að ávinna sér velþóknunar Guðs með
vandaðri breytni, þar sem allar dygðir
mannanna eru þó eins og saurguð klæði.«
»Við því er að segja,« tók ég fram í,
»að menn verða dæmdir eftir verkwnum,
og má því enginn láta sér á sama standa
hvernig breytnin er; Guð ætlast heldur
ekki til þess, að við stöndum á torginu auð-
um höndum og gleðjumst yfir gjöfum hans.
Helgunin er einn aðalkafli guðfræðinnar
og er í mörgum liðum.«
»Ekki aðeins í guðfræðinni,« sagði
frændi brosandi, »heldur einnig, já fyrst
og fremst, í veruleikanum. En fyrsta og
helzta verkið, sem af okkur verður kraf-
ist, er að gefa Guði, skapara okkar, hjarta
okkar og vitsmuni, sál og líkama. Petta
vill Guð að við gefum honum af frjálsum
vilja og ókeypis, en ekki af nauðung eða
þrælsótta, eða sem endurgjald fyrir hjálp-
ræðið; því verður hjálpræðið að móttakast
ókeypis og án verskuldunar, að fyr getur
enginn þjónað Guði af frjálsum og glöð-
um viija. Afstaða manna gagnvart hvor-
um öðrum er með tvennu móti, menn eru
nefnilega annaðhvort vinir eða viðskifta-
menn. Viðskiftamenn gera alt í eigin hags-
muna'skyni, en ekkert endurgjaldslaust, og
gera miklar kröfur hvor til annars, og eru
því kuldalegir yfirlitum og óánægðir. En
vimr fara ekki í »hrossakaup«, en gera
alt hver fyrir annan þóknunarlaust. Hinn
guðdómlegi vinur okkar mannanna selui
engum gjafir sínar, nei, hann gefnr og
gefur konunglega. Og hann vill að við gef-
um einnig af glöðu geði, og til þess að gera
okkur það fært, gefur hann okkur ótak-
markaðan aðgang að sínum konunglegu
fjárhirzlum, og áminnir okkur því næst:
»Gefið konunglega, ókeypis skuluð þér af
hendi láta,«
Þannig fórust honum orð. Eg reyndi að
hugfesta mér það, enda var mig nú faric
að renna grun í hvers vegna maður verður
að hafa meðtekið ókeypis, ef nokkur von
er um að ókeypis verði af hendi látið.
Sunnudaginn næsta á eftir talaði ég í
hlöðukirkjunni. Auðvitað valdi ég bestu