Heimilisblaðið - 01.01.1934, Blaðsíða 14

14
HEIMILISBLAÐIÐ
Dheila — undir eins og þeir komast til
þess. Og svo get ég líka sagt yður, að vini
yðar er borgið í svipinn.«
»Vini m....? Þér eigið við Lontzen?«
»Já, einmitt, Lontzen. Zaad bjargaði
honum undan þeim, sem eltu hann, og hef-
ir af einhverjum ástæðum tekið hann und-
ir vernd sína. Og nú heldur Tagar, að
það sé ég, strokuþrællinn hans, sem er nú
hjá Zaad.«
Hún tók andann á lofti.
»Hann er þá í engri hættu. Zaad hefir
þá ekki gert honum neitt?«
Oaverley hristi höfuðið. »Er það annars
ekki furðulegt? Eg skil ekkert í, hvernig
Lontzen hefir farið að því að snúa á Zaad.
En Lontzen hefir alt af verið liðugt um
málbeinið. Eg hugsa, að hann hafi snúið
karlinum um fingur sér« - - Caverley gaf
Bó hornauga. — »En á því sviði þekkið
þér hann sjálfsagt sæmilega vel.«
Hún svaraði þessu engu. »En ef Zaad
er okkur vinveittur, hversvegna getum við
þá. ekki, þér og ég, flúið héðan og reynt að
komast til Khadrim?« Hún skalf af ákafa
og eftirvæntingu. »Núna undir eins! 'I
kvöld!«
»Það kemur ekki til málak
»Hvers vegna ekki? Hvers vegna ekki?«
»Það er ekki á hverju kvöldi, að manni
er fagnað eins og heimkomnum höfðingja-
syni,« mælti hann.
»Eigið þér við að þér séuð ánægður með
að þér séuð hreykinn af þessum hræði-
lega félagsskap? Að þér viljið heldur vera
hér kyr?« Hún leit reiðilega á hann. »Og
þér viljið halda mér hér í þrælkun af þeirri
ástæðu?«
Bros hans bliknaði. »Eg myndi glaður
drepa bæði einn og tvo menn til þess að
geta losnað héðan, ef um það væri að
ræða.«
Ilún leit á hann snöggt og rannsakandi.
»Hvers vegna getum við þá ekki flúið héð-
an. Á meðan Zaad er okkur vinveittur . ..«
»Já, en hve lengi stendur það? Eg skil
ekkert í, hvað Lontzen getur hafa sagt
honum og ef til vill talið honum trú um.
Ég er alveg viss um, að það hefir verið
eitthvað í þá áttina, að Zaad gæti haft
heilmikið gagn af Lontzen. En um leið
og því gagni er lokið, þá er líka úti um
Lontzen. Og ef við færum til Khadrim,
væri einnig úti um okkur. Og gætið þér
að einu, kæri vinur.« Hann þreif í herð-
arnar á henni og hristi hana ofur lítið,
eins og hann væri að vinsa upp í henni
heilbrigða skynsemi. En svo slepti hann
takinu og kipti snöggt að sér hendinni.
»Zaad hatar alla útlendinga engu síður en
Tagar. Við værum því talsvert ver sett
í Khadrim, heldui- en við erum hér. Því
megið þér ekki gleyma.«
Hún varð hljóð við, og það var auðséð,
að orð hans vöktu athygli hennar. »En
hváð eigum við þá, að gera?« spurði hún
þreytulega, er hún loksins tók til máls
aftur.
»Verið hyggin, þolinmóð og varkár. Ég
varð að bíða í tvö ár eftir fyrsta. tæki-
færinu til að flýja. Fyr eða seinna verð ég
ef til vill svo heppinn að verða sendur með
riddarasveit svo langt út í eyðimörkina,
að til mála geti komið að stelast frá þeim
og bjarga okkur. En þangað til verðum
við að láta sem ekkert sé, og halda áfram
í sömu átt, og nú stefnir, hve erfitt sem
það kann að verða.«
»En þegar við flýjum — ef það þá verð-
ur nokkurn tíma,« mælti Bó, »þá verðum
við að taka Carl með okkur.«
»Það var ekkert smáræði! Eruð þér þá
fús til að leggja lífið í söiurnar fyrir
hann?«
»Get ég í rauninni verið þekt fyrir ann-
að?« svaraði hún rólega.
»Ekki var nú Lontzen svo nærgætinn,
þegar hann hleypti á. brott og skildi yður
eftir.«
»Ég held nú hreint ekki, að hann hafi
gert það,« sagði hún ákveðið og kerti
hnakkann. »Úlfaldinn hlýtur að hafa fælst
með hann. Ég get alls ekki trúað því, að
hann hafi farið svo ódrengilega að ráði
sínu að forða sjálfum sér, en skilja mig
eftir.«
Caverley virti hana fyrir sér stundar-
korn og lét brýrnar síga. Svo brosti hann
g’óðlátlega og hristi höfuðið. »Það hlýtur
að vera dásamlegt að njóta svo takmarka-
lauss trausts annars, að það standist allar
raunir, — jafnvel þó maður fari að ráði
sínu eins og fuyard.«
»Hvað þýðir fuyard?«
»Það er ljótt orð, sem hermenn nota
sín á milli. Það er notað um mann, sem
bregst félögum sínum, þegar á reynir, og
yfirgefur þá.«
»Ég get ímyndað mér, að Rainy Caver-
ley sé vel kunnugt um þess háttar.«
»Já, það getið þér verið viss um,« svar-
aði hann stutt og laggott.