Heimilisblaðið - 01.03.1936, Side 9

HEIMILISBLAÐIÐ
39
lokaðar, því ekki »ber að messa« nema 3. 4.
eða 5. hvern helgan dag og .jafnvel sjaldn-
ar, og þótt presturinn komi á kirkjustað-
inn þessa tilsettu messudaga, er satt bezt
að seg'.ja, að margir gleyma messudagaröð-
inni og svo afvenjast menn kirkjuferðum,
þegar svo langt líður á milli og svo verður
deyfð og algert áhugaleysi í kirkjulegum
efnum óhjákvæmileg afleiðing. Auk þess
sem skemtanir og ýmisleg-t dregur hugann
frá því alvarlega og andlega að hinu, sem
glæsilegra sýnist og meiri augnabliksnautn
veitir.
Það er sorglegt, hversu margir virðast
hafa snúið baki við kirkjunni, sinni and-
legu móður, vilja flest annað heldur heyra,
en hennar boðskap, eru fúsari á að taka
þátt í hverskonar samkomum og gleðskap,
en kirkjulegum athöfnumr
Menn eru önnum kafni.r alla daga, allur
tíminn fer til að afla og hagtæra þeim
hlutum, sem líkaminn þarfnast, en sálin
sveltur og tilfinningin fyi'ir þörfum hennar
- hinnar ódauðleg'u sálar — sljóvgast og
dofnar við það, að hún er svo mjög van-
rækt.
Vér eigum sálm fagran og tilkomumik-
inn, sem margir kunna, hann byrjar svo:
Indælan blíða, blessaða friöa,
bústaðinn þinn,
Drottinn minn þrái’ eg, þar kýs að fái’ eg,
þrátt komið inn,
lifandi Guð i þíns helgidóms hús,
hugurinn stefnir til lofgerðax fús.
Hversu margir munu geta sungið þenna
söng í alvarlegri hrifning, munu þeir ekki
fáir nú, sem geta gert þessi orð að sínum:
Hingað að snúa, hér inni að búa,
hagsæld er mest.
Tungunni er kæti, Guð ef ég gæti,
göfgað sem mest.
Sæll er sá maður, sem fögnuð þinn fær
fundið, þá Guðs barna lofsöngun kær.
Nei, því er ver. Þrá manna stefnir ekki
alment að Herrans helgidómi og þangað má
ef til vill rekja rætur margra þeirra meina,
sem nú þjáir þjóðlíf vort, en þjóðlífsmeinin
eru mörg og stór, um það ber öllum saman,
og allir munu vilja finna ráð til að lækna
þau, að svo miklu leyti sem auðið væri. En
leiðtogana greinir á um leiðirnar, og úr
því verður flokkadrættir, sundrung og of-
stækisfullar erjur, af því að kærleikann
vantar, þetta æðsta og helzta boðorð kristn-
innar.
Kirkjan er lokuð, þar ætti þó að vera
guðsþjónusta hvern helgan dag, þangað
ættu menn að safnast til sambænar og
sameiginJegrar lofgjörðar, og til að læra af
Guðs orði það, sem til vors friðar heyrii .
Kirkjan á þau náðarmeðul, sem ein eru
megnug þess að lækna þjóðlífsmeinin, hún
ein á það salt, sem varnað getur rotnun
trúarlífsins og þar með bjargað dýrmæt-
ustu verðmætunum, sem mannlífið á.
Nú vilja sumir fækka kennimönnunum
að miklum mun, og þar með loka kirkj-
unni enn þá meir en oi'dið er, draga enn
þá meira úr áhrifu.m hennar, og leggja
stærri steina í götu þeirra, sem þrá »þang-
að að snúa«.
Eg held að eitt hið mesta nauðsynjamál
þjóðarinnar sé nú, að opna kirkjuna, að
senda prédikara — sannkristna. prédjkara
út meðal landsins barna, sem áminni, leiði
og veki þrá sálnanna eftir orði Guðs. »þv\
það er gott að leika fyrir Guði vorum, þvi
að hann er yndislegur, honum hæfir lof-
söngur«. (Sálm. 147, 1.).
Já, það er aðeins eitt, sem er nauðsynlegt,
það er að efla. Guðs ríki; margt getur verio
þarflegt'og gagnlegt, en fyrst ber að leita
Guðs ríkis og réttlætis hans. Trú og kær-
leikur eru þar höfuðatriðin, æðstu boðorð-
in, svo munu önnur gæði veitast að auki.
Því skildi það upphaf bæna vorra, að
Guð vilji senda verkamenn í víngarðinn.
Flytjendur Guðs orðs eru of fáir, en þörfin
mikil fyrir verk þeirra.
Islenzka kirkjan þarf aukna starfs-
krafta, I kennimannastöður, þarf ágæta