Heimilisblaðið - 01.03.1936, Blaðsíða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
41
dagur svo, að hann þyrfti ekki að neita
sér um einhverja gleði.
Og- hann átti konu, sem hann hafði val-
ið sér í æsku. og sem verið hpfði heitmej'
hans árum saman, áður en þau giftust.
Hún var góð kona cg trygglynd og bar
kross s'nn með þolinmæði. En fremur var
hun tilkomulítil, og þreytti hann stund-
uni með blíðUlátum, eins og konum er títt.
Tvo syni áttu þau, sem virtust óvenju-
lega, efnilegir, og ollu þeim margra skap-
rauna.
Eg er nú búinn að gleyma, hvað maður-
inn hét, — og hann er löngu dáinn, —
en konan hans hét Henríetta.
★
Nú bar svo til dag einn, þegar maður-
inn kom heim af skrifstofu sinni, að eldri
drengurinn hafði rifið botninn í buxunum
sínu.m. Og af því að vanda þurfti um við
drenginn með hrísvendinum og hann þurfti
strax að fá nýjar buxur, af því að hann
átti engar aðrar en þær, sem hann hafði
rifið, en átti að fara á dansskóla, — þá
var maturinn kaldur, þegar þau settust
að borðum.
Þetta kom manninum í önugt skap, og
þegar hann ætlaði að fara að troða í píp-
una sína, eftir máltíðina, var hann svo
utan við sig, að hann misti pípuhausinn
niður á gólf, og hausinn brotnaði.
Maðurinn fleygði sér upp í legubekkinn
og breiddi dagblaðið yfir andlit sér, og
hugðist að sofa úr sér ólundina. En ein-
mitt þegar hann var nýsofnaður, kom kon-
an hans og settist hjá honuro, grátandi.
Hann settist upp, klappaði á kollinn á
henni og spurði þýðum rómi, en með heift
í huga, hvað það væri, sem fengi svo mjög
á hana.
Það kom þá í ljós, að það var útaf vinnu-
konunni, sem ekki ynni nándar nærri fyr-
ir fæðinu, sem hún át, hvað þá kaupinu,
sem henni var greitt, Ekkert myndi hún,
sem henni væri sagt, og alt gerði hún öf-
ugt. Á hverjum deg’i bryti hún meira eða
minna og eldhúsið væri eins og svínastía
hjá henni, og altaf hengi einhver karl-
mannsskepna. yfir henni. Það væri ekki um
annað að tala, en að segja henni upp vist-
inni.
Hann hlustaði á raunarollu hennar til
enda, — og hún var löng. Svo kinkaði hanr,
kolli og leyfði konunni að gera, það sem
henni sýndist sjálfri bezt. Og þegar hún
var farin til starfa sinna, og hélt áfram
að gráta, af því að henni fanst þetta alt
svo sorglegt, stóð hann á fætur og gekk
að arninum og staðnæmdist þar. Hann
sneri bakinu að ylnum, hafði frakkalöfin
í handarkrikunum, og hugsaði með sér,
að vinnukonumar hlytu, að vera argvítug-
ur kynflokkur, því að svona höfðu allar
vinnukonur verið, sem þau hjón höfðu
haft, síðan þau giftust.
Á meðan hann stóð þarna og var að
velta þessu. fyrir sér, kom konan hans inn
aftur og sagðist hafa gleymt að segja hon-
um frá því, að skósmiðurinn hefði komið
um morguninn, með reikninginn, og að
hann hefði gengið svo hart eftir peningun-
um, að hún myndi ekki geta vísað honum
á bug oftar.
Þessu svaraði maðurinn engu, en svipur
hans varð þannig, að konunni varð ilt við
og hún þagnaði, en gekk til hans og ætlaði
að sýna honum blíðu.
En maðurinn bandaði henni frá sér, tók
hatt sinn og staf, lokaði munninum og gekk
út í bæ.
★
Stundarkorn ráfaði hann íim göturnaí'
og; bölvaði veðrinu fyrir það, hvað það var
vont, bænum fyrir það, hvað hann var
ljótur og mönnunum fyrir það, hvað þeir
voru andstyggilegir. Svo staðnæmdist
hann, studdi stafnum þétt í steingötuna
og starði á húsið á götuhorninu, þar sem
gyltur vínberjaklasi hékk yfir breiðum,
skuggalegum dymm, þröskuldslansum.
Hann dró andann þungt og hélt áfram
göngunni.