Heimilisblaðið - 01.03.1936, Blaðsíða 14

44
HEIMILISBL AÐIÐ
hvers, og’ skugga brá yfir svip hans. Hann
setti frá sér glasið og krosslagði hendurnar
yfir brjóstið.
»Það var konunni minni að kenna. Nöldr-
ið í henni kom mér í slæmt skap. Hún var
að skæla út af buxunum, vinnukonunni og'
skóaranum.«
Hann hallaði sér aftur á bak í legubekk-
inn, starði fram undan sér og- hnyklaði
brúnir.
»Hún er alt af skælandi og nöldrar í
sífellu. Hún byrjar að fárast um það á jól-
unurn, hvernig hún eigi að fara að því, að
fá nýjan kjól fyrir hvítasunnuna. Og svo
þegar hvortveggja er komið, kjóllinn og
hvítasunnan, fer hún að vola um það,
hvernig við eigum að fara að því, að borga
nýársreikningana. Svona, er það blessað
kvenfólkið, — það skælir Iregar buddan
er tóm.«
»Og ekki er hún að fást um það, hyernig
hún er ásýndum. Hún hefir ekki tíma til
þess fyrir krökkunum og húsverkunum.
En ofurlítið ætti hún þó að geta. haldið
sér til. Konan á að halda sér til fyrir
manninum sinum.«
Svipurinn varð smámsaman skuggalegri
og honum varð æ þyngra í skapi út af
örlögum sínum.
»Pað er síður en svo, að hún sé falleg,
þegar hún er komin í röndóttu nátt-treyj-
una.«
»Hún er orðin gömúl og slitin, — og þaö
er slæmt. — Þegar ég kem þreyttur og
þvældur heim, af skrifstofunni, þarfnast
ég blíðuhóta.«
Hann greip glasið með titrandi hendi og
drakk úr því í einum teig.
»Mér gæti liðið eins og fiski í vatni. En
ég var altof ungur, þegar ég trúlofaðist.
Það er mergurinn málsins. Nú er hún orð-
in gömul og búin að vera, en sjálfur er
ég á bezta aldri. Maðurinn á að eiga unga
konu, sem getur glatt hann með fegurö
sinni, skreytt borð hans og laðað vini að
heimilinu.
Æi-já. Æi-já!«
Hann þreif ílöskuna, til þess að renn.a
í glasið, en af nýju, en rak um leið upp
hljóð og slepti flöskunni.
Upp úr stútnum kom maður, alveg- eins
og sá fyrri.
Hann var gráklæddur, eins og hinn, fyr-
irferðalítill fyrst, en stækkaði enn oðar.
Á svipstundu var hann kominn allur upp
úr flöskunni, og stóð á gólfinu, mikill og
ægilegur, hneigði sig og baðaði út hönd-
unum.
»Herra,« mælti hann um leið og hann
hneigði sig djúpt þrisvar sinnum. »Eg
kem til þess að létta þér lífið.«
»Guð hjálpi mér, — eruð þér kominn
aftur,« varð manninum í legubekknum að
orði.
En risinn hristi höfuðið og svaraði í
mjúkum málróm:
»Eg hefi ekki komið hér fyrri, herra
minn. Getur verið, að ]>að ha,fi verið ein-
hver kunningja minna, En hafi þér geðj-
ast að honum, þá skaltu ekki slá hendinni
við því, sem ég býð þér. Ef þú vilt svo
vera láta, þá skal ég taka á mig hjúskap-
aráhyggjur þínar, svo að þú getir gert þér
glaðan dag.«
Maðurinn í legubekknum horfði á I>enn-
an óvænta gest um stund, og óttinn hvarf.
»Eg er yður mjög þakklátur fyrir til-
boð yða.r,« svaraði hann. »En það er senni-
lega hægra að segja en gera. Eg var trú-
lofaður í ellefu ár, og nú er ég búinn að
vera giftur í níu ár. Það er tæplega hægt
að flýja frá því.«
»Láttu mig um það, herra,« mælti ris-
inn og horfði fast á hann viðfeldnum aug-
um. »Ég hefi borið meiri ógæfu, en ógæfu
þína. Leyfir þú mér þetta?«
Hann tók eitthvað ósýnilegt á herðar
sér og streyttist við það, eins og sá sera
fyrr hafði komið. Maðurinn horfði á þetta,
og -honum fanst það eðlilegt. Svo hneigði
risinn sig þrisvar og hvarf út um vegg-
inn, og sáust engin vegsummerki.